Later als ik groot ben
Vroeger wist ik het wel. Papa en mama waren stom. Mijn vriendinnetje kreeg skeelers en ik had nog oude rolschaatsen. Opa en oma waren lief. Oma bracht altijd een zakje drop of chocolaatjes voor mij mee. En stiekem, als niemand keek, gaf opa mij wel vijf gulden! Ik spaarde alles op voor mijn verlanglijstje. Skeelers, een trampoline, dat gave spelletje voor de GameBoy, ‘Sst, Papa Slaapt’ en ‘De Betoverde Doolhof.’ En vooral ook voor heel veel snoep. Ik verheugde me op later, wanneer ik groot was. Dan kon ik alles kopen wat ik maar wou!Ik ben inmiddels 1.74 meter groot. Misschien had ik wat langer moeten worden, want ik heb nog steeds niet alles wat ik wil. Ik heb nog geen trampoline, want nu wil ik eerst een tuin hebben. De skeelers liggen in de kast, ‘De Betoverde Doolhof’ verstoft op een oude zolderkamer vol herinneringen. Ik wil graag een eigen huis, een stabiele relatie, het mobiele abonnement dat ik al twee jaar uitstel omdat ik geen keuze kan maken. Maar leuke cadeaus komen niet zomaar. Ik werk ervoor en bijna alles verdwijnt in de onkosten voor ik daar mijn handen op kan leggen.
Op de momenten dat ik ga winkelen, komt het kind weer naar boven. Cadeautjes zijn leuk om uit te zoeken. Vooral als het om kinderen gaat. Knuffels, de creatiefste spelletjes of een rood springtouw doen mijn hart sneller kloppen. In een kostuumwinkel haal ik een prinsessenjurkje voor mijn nichtje en ik kan het niet weerstaan om voor mijzelf ook engelenvleugeltjes te kopen. Dan zijn we een setje op haar feestje! Maar terwijl ik een winkel later in de rij sta met een leuke dvd in mijn hand, komt een waar verlangen weer naar boven.
Voor mij staan twee kinderen met hun oma. De verkoper haalt het pakketje langs de scanner. In een hallelujamoment weerkaatst het zonlicht op de doos, om de afbeelding nog meer te laten schitteren. Een Nintendo DS Lite, blauw. Het jongetje en meisje halen al hun spaargeld tevoorschijn. In briefjes van 5 en munten van 2 wordt het hele bedrag vermeerderd tot de laatste verjaardagscenten zijn toegevoegd. Oma geeft hun een bemoedigend schouderklopje en de kinderen glunderen nog meer dan de verpakking. Dan zijn ze weg, en kom ik daar achteraan met mijn lullige dvd’tje.
Het kopen voelt nu minder goed. Want ik verdien, ik werk, ik zou toch ook kunnen sparen voor zoiets leuks? Waarom zij wel en ik niet? Ik doe er toch verrekte veel meer voor dan twee kleine kinderen, voor wie de ouders alles betalen, die geen kosten hebben, nauwelijks inkomsten, maar wel dé Nintendo DS Lite kunnen veroorloven. Ik mis een spelconsole thuis. Vroeger had ik de NES, de Super Nintendo, de GameBoy, later de Playstation en de GameBoy Advanced. Nu heb ik alleen een computer met online minigames en een dvd-speler.
Tot vandaag. Ik heb de stoute schoenen toch aangetrokken en mijn verstandige financiële beleid voor één keer overboord gegooid. Als die kinderen hun droom kunnen volgen, kan ik het ook. Ik heb dit weekend de Wii besteld. Hij is op dit moment onderweg naar mijn huis. Ik was vanmorgen al heel vroeg wakker en kan nauwelijks stilzitten om deze column te typen. Maar straks is hij er echt. Een cadeau voor mijzelf, gewoon, omdat het vakantie is en ik het graag wil. Ik voel me meer dan ooit verbonden met mijn 8-jarige zelf. Want later is nu, nu ik groot ben.