Eva

Het is al weer een aantal jaren geleden dat ze én mijn vriendin én werkloos was. Het een hield totaal geen verband met het ander, maar dat terzijde. Ze is academisch geschoold en werd de ene keer afgewezen op gebrek aan ervaring en de andere keer was haar opleiding weer te goed.

Zonder al te hooggespannen verwachtingen was ze die bewuste ochtend de deur uitgegaan. Ze had een ‘open’ sollicitatiebrief naar personeelszaken van de Haagse Tram Maatschappij (HTM) gestuurd en ze was opgeroepen voor een gesprek. Ze had geen flauw idee voor welke vacature ze uitgenodigd was. Dat maakte ook eigenlijk niet uit, want ze zou toch wel weer bot vangen. Aan het einde van de middag was ze in opperste staat van euforie weer thuis gekomen. Morgen zou ze beginnen.

"Je eerste dag is op lijn 17 en hier is het lijstje met haltes die je om moet roepen. Houd in de gaten, dat je het steeds 15 seconden voor het bereiken van de halte hebt gezegd." en met die woorden werd ze in het omroepdiepe gegooid. Met de auto reed ze naar het eindpunt aan de Van Boetzelaarlaan in Scheveningen. Ze parkeerde haar wagen, stapte uit en liep naar de gereedstaande tram. De vriendelijke wagenvoerder liet haar binnen en begroette haar enthousiast met de woorden "Jij bent zeker de nieuwe halteomroepster? Welkom aan boord, zou ik zo zeggen."

Het voertuig zette zich in beweging en na een moment was de tijd daar voor de eerste mededeling: "De volgende halte is Frankenslag." Het viel haar niet op, dat de gesprekken in de tram ogenblikkelijk stokten. Bij de derde halte kwam er iemand, direct na het omroepen van "De volgende halte is de Frederik Hendriklaan", op haar toegesneld. "Bedankt dat u mijn bestemming zo mooi voorgedragen hebt" en toen de automatische deuren zich openden, haastte hij zich naar buiten. Totaal verbouwereerd vergat ze om het Statenplein af te kondigen, wat haar op enig gemor van de overgebleven passagiers kwam te staan.

Toen ze "De volgende halte is de Elandstraat." uitgesproken had, klonk er voor het eerst een aarzelend applaus. Bij het eindpunt kreeg ze een staande ovatie van alle overgebleven passagiers die zich vervolgens naar buiten haastten. Dit verschijnsel bleef zich de rest van de dag herhalen en na verloop van tijd werd ze er zelfs niet meer verlegen van. Op de laatste rit van de dag werd ze bij het eindpunt aangeklampt door een oud mannetje. Terwijl hij haar bij haar arm vasthield, sprak hij opgetogen zijn bewondering voor de mooie voordracht van alle namen uit. "Ik ben zelfs drie keer meegereden vandaag. U hebt me een onvergetelijke dag bezorgd."

Het gerucht verspreidde zich als een lopend vuurtje door de stad en elke volgende dag werd het weer drukker in lijn 17. De HTM koppelde zelfs extra voertuigen aan om het passagiersaanbod te kunnen verwerken. Toen er ook vanuit andere delen van het land mensen speciaal naar Scheveningen kwamen om mee te rijden in de ‘legendarische’ tramlijn, werd er door het VVV voor het eerst gesproken over tramtoerisme.

‘Mijn’ Eva was uitgegroeid tot een ster en dit bleef ook buiten de landsgrenzen niet onopgemerkt. Het aantal Duitsers dat Scheveningen aandeed, was talloze malen groter dan tijdens ’40 – ’45. Ze kreeg zelfs een aanbieding om tegen een vorstelijk salaris in Keulen op de tram te stappen. Dat aanbod wees ze gedecideerd af, want ze wilde niet te ver bij mij uit de buurt gaan wonen. Toen nog niet in elk geval. Ook het verzoek om de Haagse stratengids voor te dragen in de Koninklijke Schouwburg legde ze naast zich neer.

Omdat de HTM het vervoersaanbod niet meer kon verwerken, werd ze vanwege haar succes ontslagen. Haar werkloosheid duurde nog geen dag. Ze kreeg vanuit alle hoeken van Europa aanbiedingen en besloot om op die van de NOS in te gaan. Tegenwoordig draagt ze de meest gruwelijke wereldgebeurtenissen met zwoele stem voor als omroepster bij het NOS Journaal. Ze heeft mij ingeruild voor een écht leuke vent en worstelt zo nu en dan met haar topje.

De vele Duitsers die je tegenwoordig in Scheveningen ziet, zijn nog niet op de hoogte van het vertrek van Eva.