Strippend terug van het crematorium
Afscheid. Ik ga mijn trouwe vierhoeker naar het studentencrematorium brengen. Het is voorbij. Een traantje. Nog één. Alsof het een hond is die wel ziek was, maar toch plotseling naar de eeuwige bottenvelden is vertrokken, neem ik afscheid van hem. Ik zag het aankomen. Maar toch veel te vroeg heeft hij ons verlaten. Tot de laatste adem waren we reisgenoten en echte vrienden. We gingen overal samen naar toe en nu is het allemaal voorbij. Lieve OV-Studentenkaart, ik ga je heel erg missen.Ik heb dus geen recht meer op gratis openbaar vervoer en mag mijn plastieken kaartje gaan inleveren. Ik zorg dat ik dat op tijd doe. Misschien eerder dan in het natuurlijke proces. OV-euthanasie. Eerder al, toen ik mijn vorige opleiding had afgerond, heeft me het wachten ermee veel geld gekost. Op 1 december was mijn diploma-uitreiking. Volgens de papieren stond ik tot 1 december bij de onderwijsstelling op de negatieve loonlijst. Met mijn naïeve ik-maak-mij-nooit-druk-want-als-ze-iets-van-mij-willen-hebben-dan-bellen-ze-wel-mentaliteit was ik ervan overtuigd dat ik in december mijn kaartje nog mocht gebruiken. Ik zou gewoon mijn reisbewijsje van het komend jaar niet ophalen en daarmee was de kous toch af? En daarbij, ik had geen bericht ontvangen met bevel tot inlevering. Terwijl de IB-Groep, de studentenbelastingdienst, toch graag brieven stuurt. Ik heb een mammoetboom aan groen IB-Papier thuis. Eén cent wijziging in de toelage? Brief. Situatie mamma veranderd? Brief. Situatie pappa veranderd op dezelfde dag? Toch nieuwe brief. Nu was er geen nieuws. Ik hield mijn kaartje bij mij. Pas enkele weken later een brief met geel aanhangsel. Of ik even een boete van dik zestig euro kon betalen wegens onrechtmatig in het bezit hebben van een OV-Studentenkaart. Plus acceptgiro. Inderdaad, ik stond tot, niet tot en mèt 1 december ingeschreven. Klote. Wel sympathiek dat ik in termijnen mocht aflossen. Ik betaal nu tot 2057 een eurodubbeltje per maand.
Eigenlijk is dat hele systeem van OV-Studentenkaarten zo krom als een zestigjarige banaan zonder blauw pilletje. Iedere student die achttien jaar is, mag òf in het weekend, òf doordeweeks overal gratis reizen. En bijvoorbeeld MBO-studenten die jonger dan achttien zijn, mogen zelf hun reiskosten betalen. Het zou toch eerlijker zijn dat studenten alleen op een bepaald traject gratis reizen, bijvoorbeeld dat van huis naar school en terug. Wie op een kamer woont, zou dan ook gratis naar Ma’s Was- en Strijkservice mogen. Dat zou dan voor zeven dagen per week mogen gelden. Zo zou de overheid minder aan de vervoersbedrijven hoeven te betalen en komt er geld vrij om bijvoorbeeld die MBO-ers voor blikseminslag, sneeuwstorm en zonnesteek te behoeden. Ik denk dat dit zelfs leidt tot minder verzuim en minder diplomaloze uitschrijvers.
Maar ach, wie aan de rechten van een student komt, brandt zijn vingers aan een wok heter dan die van Hell’s Inn (op maandag onbeperkt wokken voor 7,50*). Wie alleen al een proefballonnetje ontwerpt, nog niet eens opblaast, laat staan loslaat, dat een student iets zou moeten inleveren, mag een woensdagmiddag galgje op het Malieveld inplannen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik als student die reisvrijheid ook wel kon waarderen. Zomaar op een willekeurig treinstation op een willekeurig perron stappen en de eerste trein die aankomt nemen. Dan blijven zitten tot het laatste station. Dan uitstappen, kopje koffie drinken en met dezelfde trein weer terug. Compleet doelloos. Fantastisch toch? En nog klagen dat er vertraging is. Super! Helaas heb de pech dat ik een internationale trein tref en tien uur en honderd euro later op het station van Marseille een broodje brie sta te verorberen.
Ik mag mijn vaste reisgenoot gaan cremeren. Bij het crematorium van de IB-Groep. Afscheid nemen mocht ook bij het postkantoor. Maar die steengrill is gesloten. Ik woon met dertigduizend buren in een dorp met een centrumfunctie voor de hele streek, maar het postkantoor bestaat niet meer. Voor post moeten we nu naar het benzinestation. Logisch. Ik ga voor mijn verse groenten ook naar de kiosk en benzine tank ik bij de kerk. De benzinemannen weigeren echter het stoffelijk overschot in te nemen en dus besluit ik die woensdag maar naar het hoofdkantoor van Zuidelijke Hoogovens, tien kilometer verderop, te gaan om vervolgens erachter te komen dat ze de reisbewijsbraadplaat op die dag niet aansteken. Sja, mijn naam is Murphy.
Op donderdag is het een sobere, maar mooie dienst. Ik overhandig het lichaam aan de medewerker achter de balie. Plakje cake, koffie en weer naar huis. Met de bus. Waar kan ik een strippenkaart halen? Postkantoor? Benzinestation? Waarheen leidt de weg? Stripclub.
* Dit was een sponsormededeling.