Duinhel
Doorgaans kom ik niet graag op plekken waar heel veel kinderen aan het rondhuppelen zijn. Dit keer ontkwam ik er echter niet aan, want ik moest mee met de familie naar Duinrel. De avond ervoor had ik een feestje, dus ik zou in de loop van de ochtend de trein wel pakken. Mijn katerochtend begon al redelijk kut, omdat het tevens de ‘Dag van de veteranen’ was in Den Haag. Het was zelfs zo druk op het perron dat ik een trein aan me voorbij moest laten gaan. Ik heb normaal gesproken al respect voor ouderen, maar voor veteranen helemaal. Bovendien neem ik het risico niet om voor te dringen bij zo'n oud-Rambo. Ook de spijkerbroek en trui die ik aanhad, had geen positief effect op mijn gemoedstoestand. Volgens die rode rakker van het NOS-weer waren er fikse buien te verwachten. Ik weet niet wat voor sadistische relatie Moeder Natuur met deze jongeman onderhoudt, maar het zonnetje scheen flink. Dat zou het zonnetje bovendien de hele dag blijven doen.Na een lange reis kwam ik dan eindelijk aan bij Duinrel, al kan ik beter zeggen Duinhel. Wat een kutpark! Gezien de hoeveelheid Adri’s, Priscilla’s, Donny’s en Adjes stond er nog een optreden van Frans Bauer op het programma. Wat een kutzooi! En wat had ik het warm in mijn trui. Nu kon ik mij natuurlijk ook aanpassen aan de gemiddelde bezoeker van dit park en een flesje bier bestellen en dit in mijn blote pens opdrinken, dit ging me te ver. Al snel besloot ik aan te pappen met mijn neef, een notoire drugsgebruiker. Ik werd namelijk gek van al die gillende kinderen, wier namen bij zowel vader als moeder op lichaamsdelen waren getatoeëerd. Dan verkoos ik toch om met mijn neef ergens op een grasveldje te gaan zitten en wat Hollandse groente te roken.
Onze familie verkoos het Tikibad boven de plannen van mijn neef en mij om in het gras te gaan zitten. Twee joints later irriteerde ik mij niet meer aan de schreeuwende kinderen en het rotte volk dat zich tegoed deed aan kroketten en raketijsjes. Ik lag lekker te kijken naar de blaadjes en het zonnetje dat Moeder Natuur door de bomen liet schijnen. Zo’n kleine vier uur later sloten mijn neef en ik ons weer aan bij onze familie. Gelukkig zouden we dit park snel verlaten om wat te gaan eten. Ik beloofde mijzelf nooit meer naar dit kutpark te gaan! Duinhel!!