Wereldwinkel-tasje en Tommy Hilfiger
Column door Fluffy_Augurk's Ochtends zitten ze naast je in de trein, 's middags kom je ze tegen op je werk en 's avonds zie je ze rijden over straat. Je kunt niet om ze heen. Wandelende reclameborden.
Ik zit met mijn, nog half slapende, duffe hoofd in de trein een krantje te lezen en zucht omdat ik tussen de reclameblokken de artikelen niet meer kan vinden. "Goedemorgen, vervoersbewijzen alstublieft", roept de conducteur die achter me de coupé binnen komt lopen. Nu begrijp ik waarom die ongure persoon, waarvan ik kon ruiken dat hij al minstens drie maanden niet had gedoucht, de coupé verliet in een ongekende haast. Ik erger me omdat ik weet dat hij over een minuut op het volgende station de trein zonder problemen verlaat en weer een stuk op kosten van zijn medepassagiers heeft gereisd. Met tegenzin pak ik de portemonnee erbij en geef mijn treinkaartje af aan de wandelende stempelmachine.
Na de "knip" krijg ik het kaartje terug en valt ongewild mijn blik op de vrouw die naast me zit. Het Wereldwinkel tasje pronkt over haar schouder. Ze laat duidelijk haar trots merken dat zij het beste met de wereld voor heeft, dat ze zuiver eerlijke motieven en een rein geweten heeft. Fijne gedachte toch, dat er mensen zijn die eerlijke handel hoog in het vaandel hebben staan?
's Middags komt Karel (of was het nou Kerûhl? zo wordt hij vaker genoemd!) na een voortgangsgesprek even vertellen hoe het was gegaan. Het is er weer zo één, je kent ze wel. Boven zijn bruine corduroy broek heeft hij het bekende zacht blauw overhemd aan. Zijn borstkas toont enige gelijkenis met de maan. Ook hier is een rood-wit-blauwe vlag geplant. In gedachte zie ik dan ook een astronautje over zijn overhemd lopen. "One small step for man, one giant leap for mankind. I hereby claim this snob for Tommy Hilfiger." Met moeite onderdruk ik mijn lach en becomplimenteer Karel in zijn aanpak bij het gesprek. Als hij zich omdraait en wegloopt zie ik dat het astronautje inderdaad een giant leap heeft moeten maken, want ook Karels bril is geclaimd.
Na een vermoeiende, zij het eens niet vertraagde, treinreis terug naar huis, word ik bijna van mijn fiets gereden door een automobilist. Mijn eigen schuld, ik geef het toe. Terwijl ik met enige verbazing een Ferrari een nieuwbouwwijk in zag rijden scheurt een Toyota Prius mijn rotonde op. Ik had misschien volgens de regels wel voorrang, maar je mag voorrang nooit nemen. Al met al een mooie samenvatting van de dag om op de valreep nog even twee reclameborden, één opschepper en één welwillende goeddoener, te zien rondrijden.
Leuke reclame voor Ferrari, Tommy Hilfiger, de Wereldwinkel en het klimaatprobleem. Maar ik vraag mij zo af en toe af (mede omdat ik aardig wat mensen met een dergelijke houding ken) of dit slag mensen niet merendeels bezig is met reclame maken voor zichzelf. Ze lijken in ieder geval krampachtig bezig om de wereld te laten zien hoe goed zij het wel niet doen, zowel financieel als idealistisch. Ik loop rond in kleren van de Primark (de Britse goedkope kledingsupermarkt), koop ook af en toe Fairtrade en biologische producten, ben sneller geneigd iets te kopen of te spenderen als ik weet dat een deel naar een goed doel gaat, ben altijd bereid om een helpende hand te bieden naar mensen die het nodig hebben en zet de verwarming eigenlijk nooit aan. Ik doe het alleen niet om mezelf veren in de reet te steken en loop er dan ook niet mee te koop. Na enige bezinning kom ik weer op mijn mening terug. Zelfverering zal bij hen ook niet meespelen, want daar is de Nederlander toch veel te nuchter voor?