Ontmaagding: Done in 60 seconds

Berlijn, 2004

Van backpackers hoef je normaal gesproken geen rondje terug te verwachten. Na de door ons betaalde tequila werden we dan ook blij verrast door een drietal Amerikaanse dames, dat zowaar een biertje voor ons bestelde. De stemming kwam er al aardig in. Een ingelijste foto van David Hasselhoff sierde de door de barman zojuist geopende dansvloer. Aangezien deze George weinig kaas bleek te hebben gegeten van muziek, stond ik al snel achter de bar de muziekcomputer te bedienen. Eén van de backpackers, José, stond los te gaan op de beats. Het was een schandelijke vertoning. Het deed me denken aan mijn oude Hema-baas, die ik op een personeelsfeestje na een paar wijntjes had zien losgaan op Boney M. Een totaal gebrek aan ritmegevoel.

Dan deden de Amerikaanse dames het een stuk beter. Normaal gesproken heb ik een teringhekel aan R&B, maar voor hen maakte ik bijzonder graag een uitzondering. De Voorzienigheid had ons dan weliswaar niet getrakteerd op intelligente vrouwen, schoon waren ze wel, zoals ze dat in Brabant zo mooi zeggen. Dat één van mijn metgezellen totaal geen moeite had met het feit dat Britney, Alisha en Tiffany niet moeders slimste waren, bleek wel uit het feit dat hij nog voor twaalf uur een eerste poging tot zoenen ondernam. Hij werd tot mijn grote verbazing niet getrakteerd op een ferme rechtse, maar op een lach. “You’re funny,” schaterde Alisha, terwijl ze Parkison-achtige bewegingen begon te maken naar haar vriendinnen. Toen Britney mij vroeg wat wij precies in Berlijn deden, besloot ik mij over te geven aan de Amerikaanse oppervlakkigheid en te antwoorden: “Just partying for a few days, you know?”Dit wierp meteen zijn vruchten af. Britney lustte nog wel een biertje.

Volgens George moest ik echt zijn liefdesdrankje proberen, een rode borrel met als hoofdingrediënt Goldstrike. Ik bracht een toost uit op de oppervlakkigheid, terwijl ik de Amerikaanse schone naast me wijs maakte dat ik een oud Nederlands gezegde had uitgesproken. Enkele liefdesborrels later besloten we ons geluk te gaan beproeven op mijn kamer. Zonder iemand gedag te zeggen ‘sneakten’ we naar de lift. Ik baalde ervan dat mijn kamer zich slechts op de tweede etage bevond, want ik had nog nooit gezoend met Deutsche Schlager op de achtergrond. Al zoenend probeerde ik vervolgens met het pasje mijn hostelkamer open te krijgen. Na enkele verwoede pogingen stopte ik met zoenen en keek naar het pasje in mijn hand. ‘ABN Amro.' Kutzooi!

Britney trok me mee de douche verder op de gang in en binnen enkele seconden zorgden de opwinding en de liefdesdrankjes ervoor dat het me weinig kon schelen dat we in een openbare douche stonden. Intussen wilde ook ‘mister Willy’ zich met deze erotisch douchescene bemoeien, terwijl mijn vingers in een heuse fietstocht op de Venusheuvel aan een demarrage waren begonnen. Ze fluisterde in mijn oor dat ik wel voorzichtig moest doen. Het was haar eerste keer. Ik begreep haar. Het is net als met die gokautomaten in louche friettenten en buurtcafés. Je hebt er vaak genoeg mensen op zien spelen, maar zelf weet je niet precies hoe je de knoppen moet bedienen.

Ik vrees dat Britney op haar Eurotrip betere minnaars is tegengekomen. Aan haar maagdelijkheid kwam dan ook abrupt een einde. Ik had geen stopwatch bij me, maar als ik een schaatser zou zijn, dan was er een nieuw Olympisch record gevestigd op de vijfhonderd meter. En dat zonder klapschaats. Ik wilde nog wel een rondje schaatsen, maar deze poging werd door de dopingcommissie vanwege een te hoog alcoholpromilage ongeldig verklaard. De volgende ochtend werd ik in de ontbijtzaal van het hostel hartelijk begroet door mijn nieuwe Amerikaanse vriendinnen. “Goodmorning, ‘mister done in 60 seconds,” beten ze me alledrie tegelijk lachend toe.