Plat Haags: Holocows

Mag ik holocows ontkennen?

Jazekers, driedimensionale portretten van Amerikaanse koeien moeten nog uitgevonden worden. Gelukkig is het Engels van mijn neefje van zeven nog niet zo goed, dus heb ik hem in een vertrouwelijk onderonsje op de hoogte gebracht van current events, waarna hij nu luidkeels verkondigt dat er helemaal geen holocows bestaan, dat houdt mijn zwager weer even bezig. Ik weet niet of er in die leeftijdscategorie ook taakstraffen uitgedeeld worden maar zal dat waarschijnlijk spoedig leren, ik heb hem op het hart gedrukt het vooral aan zijn vriendjes te vertellen.

Mark Rutte was weer eens goedgelovig, komt met een hoognodig beleidsvoorstel maar was even vergeten dat half Nederland na de oorlog in het verzet was gegaan. Mark wil de vrijheid van meningsuiting verruimen, en is nu een vuile vieze smerige nazi die zich 's nachts insmeert met pindakaas en 'die fahne hoch' zingend bij zijn moeder in bed kruipt.

Het ontkennen van de tweede wereldoorlog in al haar glorie is net zoiets als overtuigd verkondigen dat de wereld plat is. Er zijn massa's spannende films gemaakt, boeken geschreven, Joodse politici ingehuurd, documentatiecentra ingericht, er zijn zelfs comfortabele dagtochten te boeken om de gaskamers van dichtbij te kunnen bewonderen. Waarom zou je dat nou willen ontkennen? Als jij wilt vinden dat de wereld plat is heb je vast een hekel aan wetenschappers, want die doen niets anders dan bewijzen wat voor sukkel je bent. Zoiets moet het ook zijn met de deholocaustisering, dat actief willen bevorderen verraad een afkeer jegens het Joodse volk.

Liggen ze daar nou echt wakker van? Ze zijn zo snugger geweest domicilie te zoeken midden tussen de grootste antisemieten die de wereld te bieden heeft. Palestijnse plofpubers die in druipende stukken tegen je gevel kleven en je plannen voor die dag een uurtje met de hogedrukspuit laten uitlopen vallen natuurlijk in het niet als ik nu neertik dat die hele holekous helemaal niet heeft plaatsgevonden. Ik spel het expres verkeerd, ik wil niet verantwoordelijk zijn voor een post-traumatisch stress-syndroom van een paar miljoen Joden, laat staan de paniek die het veroorzaakt onder onze na-oorlogse verzetshelden.

Een paar jaar terug toen we massaal JA mochten stemmen voor de Europese grondwet was er ook al een lepe europoliticus die meende dat het tonen van foto's van Joden in volgepakte treinwagons (dat je zonder kaartje in kon stappen had daar overigens niets mee te maken) ons moest confronteren met het logische gevolg van een NEE-stem. Het is die risicoloze heldhaftigheid waar ik persoonlijk het heen en weer van krijg. Modieuze hysterie die een handig politiek doel dient, en zonder al te veel schroom over lijken gaat om het punt af te kunnen dwingen.

Het komt er dus eigenlijk op neer dat iedereen die op 4 juni niet gaat stemmen een holocaustontkenner is, dat hele verenigde Europa moet immers bestaan omdat WOII zo vreselijk, verschrikkelijk en afschuwelijk was. Dat er geen federale beweging onder ons volk valt waar te nemen maakt niets uit, de EU wordt door je strot gedouwd. Want Anders.

Wordt je nu ook nog vervolgd als je de Napoleongroet brengt? De laatste holocaustoverlevenden zijn onderhand op een paar handen te tellen, en zij zijn de enigen die de echte pijn dragen. Zij hebben de nachtmerries, zij voelen de eenzaamheid van een leven zonder familie, zij zijn gemarteld, behandeld als uitschot. De politici en hun media die zo hard op Mark Rutte inhakken lijken geen beginnend besef te hebben van dat trauma, ze schamen zich ijdel voor het gemak waarmee de Holocaust kon plaatsvinden omdat wij toen als volk niet ingrepen. Het moment waarop de Joden daadwerkelijk afgevoerd werden, dat was het enige moment waarop we de held konden uithangen.

Achteraf met een tweedehands hysterie gaan lopen smijten is laf en hypocriet. Als de Joden er een probleem mee hebben wanneer ik openlijk ga beweren dat er geen Holocaust heeft plaatsgevonden, dan hoor ik dat graag van hen, en niet van een groepje politiek-correcte kwezels die zich graag in vredestijd op de heldhaftige borst kloppen.

Dat die hysterie nog steeds bestaat zegt eigenlijk dat al die helden doodsbang zijn voor een herhaling. Niet omdat het zo zielig is voor de slachtoffers, maar omdat ze diep van binnen weten dat ze dan weer niet zullen ingrijpen. En met die lafheid willen ze natuurlijk liever niet geconfronteerd worden, ze genieten zo van hun heldenstatus.

Wie is er nou het echte gevaar.