Recht en onrecht

Redactie

Debby-Jo:

Eigenlijk ben ik het zelden eens met rechterlijke uitspraken. Ook nu weer. Ik lees het bericht dat een vader voor het misbruik van zijn (inmiddels 21 jarige) stiefdochter een celstraf krijgt van vier jaar. De vader beroept zich (lafhartig) op zijn zwijgrecht, maar desondanks achtte de rechtbank bewezen dat hij haar twaalf jaar lang, vanaf haar zevende, seksueel heeft misbruikt. De rechtbank vond de eis van zes jaar bovenmatig en heeft daar vier jaar van gemaakt.
Bovenmatig.
Daar gaan mijn tenen van krullen.
Dus een straf van zes jaar is bovenmatig terwijl je er vanuit gaat, de rechtbank acht het tenslotte bewezen, dat deze vader niet met zijn tengels van zijn kind kon afblijven.
En dat twaalf jaar lang.

Zijn straf zou minstens evenredig moeten zijn aan de tijdsduur van het misbruik. Twaalf jaar dus. Maar dan nog…
Ik moet echter steeds denken aan zo’n klein grietje van zeven, zo’n vrolijk huppelend kind met staartjes en een bloemetjesjurkje aan. Melktandjes die los gaan zitten waardoor zo’n grappig fietsenrek in het vrolijke sproetenkoppie ontstaat. Haar onschuld, haar eigenwaarde, haar kind zijn en de puurheid om van kind tot puber tot volwassen vrouw te groeien, is ze kwijtgeraakt aan deze onnoemlijk smerige, vieze teringlijer, voor eeuwig bezoedeld door zijn duistere verlangens. Ik zou ‘m dolgraag in een donker steegje willen tegenkomen. Normaal gesproken ben ik wars van agressie en geweld, maar in dit geval maak ik met bovenmatig veel animo een uitzondering.
Waar ik ook zo’n gore smaak van in mijn mond krijg; wanneer ik lees dat een pedofiel, zelfs na meerdere veroordelingen voor zeer ernstige vergrijpen, altijd het recht behoudt beslissingen te nemen t.o.v. zijn eigen lichaam waardoor gedwongen -chemische- castratie niet mogelijk is.
Het is maar goed dat ik geen rechter ben want mijn straffen zouden heel wat onorthodoxer zijn dan dat gekwee waarmee we nu dit soort smeerlappen aanpakken.

Gevangenisstraf? Psychiatrische dagbehandeling? Mij lijkt het een gepaste straf om elke kinderverkrachter dusdanig te behandelen aan hetgeen waarmee hij zijn gewetenloze daad heeft verricht, dat op de plek waar nu nog zijn kroonjuwelen bungelen straks een keurig ventieltje zit; zoals aan een kinderzwembandje.
 
Vervolgens lees ik het bericht dat Ron P., die wordt verdacht van de verkrachting en moord op Christel Ambrosius inmiddels terecht staat maar zich beroept op… zwijgrecht.
Nog zo’n held.
Dat deze man claimt maandenlang een geheime seksuele relatie met Christel gehad te hebben maar niet haar verjaardag weet en niets van haar familiebanden is al vreemd. Dat hij in de gevangenis heeft gezeten ten tijde dat de toen (ten onrechte) veroordeelde Wilco Viets en Herman Dubois in dezelfde gevangenis zaten en Ron P. nooit een poging heeft gedaan deze vermeende moordenaars te willen grijpen –ze hadden tenslotte toch zijn liefje vermoord en verkracht?- is op zijn minst opmerkelijk te noemen.

Maar dat zwijgrecht? Welk recht hebben deze mensen? Alle schijn tegen zich, en dan nog denken dat door te zwijgen ze weg kunnen komen met hun laffe daden. Is het niet spreekwoordelijk dat wie zwijgt, toestemt?  Zijn advocaat stelt dat het DNA (sperma) dat op Christel is gevonden geen rechtmatig bewijs is want de zogenoemde bewijsketen is onderbroken omdat het DNA ook in Groot Brittannië is geweest voor onderzoek en verwisseld kan zijn met DNA van een ander.
Dat zou wel bovenmatig toevallig zijn, nietwaar?
Dat zou dan toch wel erg lullig zijn voor Ron P. wiens DNA overigens ook onder de nagels van Christel is aangetroffen. Je zou zo’n vent moeten verdedigen als advocaat. Of zo’n stiefvader.
Ik geloof niet dat ik dan zo rustig zou slapen als nu.

Maar wat schetst mijn verbazing? Jomanda (en nog twee andere alternatieve artsen) wordt alsnog strafrechterlijk vervolgd vanwege haar omstreden rol bij de behandeling en begeleiding van Sylvia Millecam die in 2001 overleed aan de gevolgen van (onbehandelde) borstkanker.
Gaat nu eindelijk het recht zijn beloop hebben? Afgelopen maandag was de eerste dag van de rechtzaak. Jomanda kwam niet opdagen. Ze was bang dat er iets met of in de rechtbank zou gaan gebeuren, en dat wordt door de rechtbank gezien als ‘onbevredigend’.
O? En dat kan zomaar? Je wordt van een ernstige misdaad verdacht en je komt gewoon niet opdagen omdat je vreemde vibes opvangt? Is dat hetzelfde als zwijgrecht?
Als Jomanda’s voorgevoelens net zo nauwkeurig (en bovenmatig) zijn als de voorspelling dat Sylvia geen borstkanker had maar een ontsteking dan zou ik als ik haar was niet zo zeker zijn dat het op maandag onveilig is waar zij komt. Kan dan net zo goed dinsdag zijn of woensdag….
Ik kan me heel goed voorstellen dat de nabestaanden geen behoefte hebben aan een rechtzaak en ik kan me zelfs nog vinden in hun mening dat het Sylvia’s keuze was om zich niet te laten opereren. Maar nu vind ik voor de verandering het persoonlijk leed inherent aan de verantwoordelijkheid van dergelijke natuurgenezers of zoals Jomanda zichzelf noemt, medium. Zoals de rechtbankvoorzitter zei, het gaat hier om het algemeen belang.
Als iemand die je vertrouwt, iemand die bekendheid geniet als medium en gebedsgenezeres, je herhaaldelijk vertelt dat je geen kanker hebt maar een bacteriële infectie, is het dan zo vreemd dat je dat wilt geloven? Dat je dat gaat geloven?

Ik vraag me af of Sylvia Millecam, die absoluut zelf de keuze (gesteund door Jomanda en kornuiten) maakte voor een alternatieve route om haar ziekte te bestrijden, dezelfde keus een tweede keer zou maken. Zou ze dan weer in de bovenmatige kunsten van deze vrouw geloven?