Opvoedingsarme ouders
Noodgedwongen namen we plaats op de bank achter de vijf kinderen, die later van twee gezinnen bleken te zijn. Noodgedwongen omdat wij de laatsten waren die de bus instapten. De twee gezinnen waren een van de eersten, want ze zaten op de dubbele plekken achter de eerste rij stoelen. Iedereen die achter ze de bus in was gestapt, en dus ook achter ze in de rij had staan wachten ging zo ver mogelijk achterin zitten, zelfs degenen die misselijk werden van het achterin de bus zitten. De rijen vulden zich steeds verder aan tot er geen andere plek beschikbaar was dan degene waar wij kwamen te zitten. De volgende bus nemen was het overwegen waard, ware het niet dat we al twintig minuten hadden staan wachten en de volgende pas over dertig minuten zou gaan. En het zou misschien wel meevallen, alleen buiten waren ze misschien wat uitgelaten, maar nu tijdens de excursie zou het wel mee kunnen vallen. Of niet.Een van de vaders leek op Patrick Lodiers, maar met het postuur van Terror Jaap in spe, en zat daar dreigend in zijn trainginspak. Geen greintje humor was er in te ontdekken. Hij en zijn vrouw hadden ieder een bank voor zich alleen. Ze waren kennelijk voorstanders van het 'survival of the fittest' principe, wat zich vertaalde naar het zo min mogelijk omkijken naar hun kroost. Ze moesten het zelf maar uitzoeken. En dat deden ze ook. Een kinderfeestje bij McDonalds was een oase van rust vergeleken bij wat zij aan herrie voortbrachten. Af en toe werd er een zak snoep de groep in geduwd waarna het tumult helemaal losbarstte. Het had het effect van een groep leeuwen in een dierentuin waar een brok vlees in de kooi werd gegooid. Gezien de omvang van vier van de vijf kinderen moest de 'zak snoep in de groep'-methode regelmatig toegepast zijn. Waarschijnlijk al die keren met net zo weinig resultaat als nu.
Je zou namelijk denken dat kinderen stil zouden worden van snoep, maar helaas was dit niet het geval. De hebberigheid waarmee ieder kind zich vastklampte aan de zak zorgde ervoor dat er altijd minstens drie kinderen waren die niet zaten te kauwen. Of ze waren uitgekauwd, of ze moesten nog. En allemaal bemoeiden ze zich met wat de andere aan het uitkiezen was en hoeveel. Af en toe brulde één van de moeders "EEN!!" naar de andere kant van het gangpad, maar dit werd door geen van de kinderen serieus genomen. Het minimale aantal snoepjes per kind was drie, het maximale hing af van de afmeting van de mond en de snoepjes en de bereidheid van de volgende om te wachtten of er nog wat overbleef. Moeder zelf nam overigens ook niet de minste moeite om te controleren of haar orders opgevolgd werden.
De reisleider praatte ondertussen gewoon door en deed geen enkele poging om de kinderen tot stilte te manen. De kinderen zelf waren meer geïnteresseerd in het elkaar zo veel mogelijk treiteren dan te luisteren naar wat de reisleider te vertellen had. Hij had waarschijnlijk ervaring met dit soort families, want het leek alsof hij tussen de eerste rij en de deur in het midden een blinde vlek had, zijn blik ging van rij 1 naar rij 5 en verder en terug. Als hij door ervaring wijs was geworden zou hij waarschijnlijk erg wijs zijn.
Een van de kinderen stond op de voet van een ander kind, dat keihard "AU!" riep. Toen er geen reactie kwam -pijn leek eerder gewoonte dan uitzondering, gezien de manier waarop ze op elkaar inbeukten en elkaar afbekten, dus waarom zou je reageren- klonk er een luider "AUUUHAUUUU!!!". Het slachtoffertje keek daarbij het andere kind indringend aan, alsof deze daardoor zou moeten weten wat het probleem was.
Toen de dader nog steeds uilig voor zich uit bleef kijken kreeg hij een beuk op zijn arm en werd hem toegeroepen "AUUAUHAUAUAUU, je staat op mijn voet!!!" Zouden kinderen nou echt niet begrijpen dat een directe uitleg van de situatie het probleem veel sneller op zou lossen? Alleen, van wie zouden ze dit moeten leren? Niet van de ouders ben ik bang. "Hou op!!" werd er van de overkant van het gangpad geblèrd door de akela, zonder dat ze ook maar een seconde opzij keek of wist wat er aan de hand was. "Hou zelf op," zou ik terug willen schreeuwen, of liever nog: "Begin eens!"
Aan het eind van de rit vroeg de reisleider of er nog vragen waren. Ik had er eigenlijk twee, of hij alles wat hij gedurende de tocht had verteld even kort zou kunnen samenvatten want ik had er nauwelijks iets van gehoord en van wie die klotekinderen waren, want ouders had ik niet kunnen ontdekken. Ik heb de vragen niet gesteld. De kans was groot dat de reisleider en de rest van de bus mijn vragen niet gehoord zouden hebben omdat ik mij in hun collectieve blinde vlek bevond. En het vooruitzicht om door een horde klotekinderen verpletterd te worden trok mij niet erg aan. Van de ouders verwachtte ik ook niet echt enige bijval, gezien het feit dat ze als opvoeder totaal gefaald hadden.
Een dag later, bij een circusvoorstelling, een soortgelijke situatie zij het een heel stuk minder storend, maar wel treffend. Per vak staan er acht plastic stoelen, twee rijen van vier. Er komen twee jongens aanlopen en ze gaan in het vak naast ons zitten, naast elkaar vooraan op de twee middelste stoelen. Niets aan de hand denk je, tot er twee meisjes aan komen lopen die er bij horen en ook naast elkaar willen zitten. Dat kan niet, alleen de buitenste stoelen zijn nog over. Moeder zegt tegen haar zoon: "schuif jij even op, dan kunnen zij ook zitten".
"Nee," is het simpele antwoord, zonder dat de knullen zelfs maar omkijken. Ik verwachtte een knal voor zijn kanis, maar niets. Moeder was meer van het overlegmodel en wilde graag weten waarom hij niet op wilde schuiven. Omdat hij het dan niet kon zien. Nou hadden ze vrij zicht, geen enkele belemmering...
"Schuif nou even een stoel op," zei moeder, de twee meisjes begonnen te jengelen, Dumb en Dumber bleven zitten. De veel te dikke jongens deden alsof ze moeder niet hoorden. "Tijd voor een snoepje", dacht ik, met de busrit nog in het achterhoofd. Mijn vingers jeukten. Ik zat net helemaal in de WOII-films en een keihard "Opschuiven!!! NU!!!" als een Gestapo officier gebruld, zou hier op zijn plaats zijn. Maar niets van dat al. Moeder zei tegen de meisjes "Nou ga jij dan hier zitten en jij daar erachter." Nee dat helpt, niet de oorsprong van de problemen aanpakken maar oud-hollands polderen. Uiteraard luisterden de meisjes ook niet, zodat moeder er nog niets mee opschoot. Uiteindelijk werd er een stoel naast gezet. Wederom faalde het opvoeden.
Voor het eerst van mijn leven maakte ik me serieus zorgen over het niveau van de generatie die na mij is gekomen. Gezien de lichaamsomvang van alle betrokken kinderen, vraag ik me af of dikke kinderen slecht worden opgevoed en per definitie asocialer zijn, of dat ouders van dikke kinderen niet kunnen opvoeden. Misschien een combinatie. Hanna en Gerrie Tokkie wilden enige tijd geleden van de slechte reputatie van hun achternaam af. Ik kan me nu voorstellen waarom: de echte Tokkies zijn het toonbeeld van naastenliefde en wellevendheid, vergeleken met dit aanstaande uitschot.