Circus Berlusconi

Voortaan iedere twee weken op donderdagavond onze nieuwe vaste columnist superjojo:

Linkse vrouwen zijn gewoon lelijk en ik heb een hekel aan lelijke vrouwen. Ook aan oude vrouwen trouwens. Net als mijn vrouw, oud en lelijk. Kijk, dan doe je zelf zo je best om er jong uit te zien, ik ben 72 maar dat zie je dus niet, en dan heb je van die vrouwen die alles gewoon maar op hun beloop laten. Alles laten hangen en uitlubberen, gadverdamme. Ja is het dan raar als dat soort ingezakte vleeszakken je niet meer aantrekken? Dat je liever naar het verjaardagsfeestje gaat van een jong model? Is dat raar? Nee, dat is niet raar. Jezelf zo lelijk laten worden, si, dat is raar. Kijk, ik ben 72, maar dat zie je dus niet. Geef het maar toe, je zou me nog geen vijfenveertig geven. Dat komt omdat ik in mezelf investeer.

Eigenlijk ben ik een soort Jezus Christus van de politiek. Ik laat alles maar over me heenkomen en offer mezelf voor iedereen op. Ik lijd voor de goede zaak, een geboren lijder. Ik ben zoals Napoleon, groots en eerzaam. Natuurlijk , op sommige punten overstijg ik Jezus en Napoleon, ik zie er beter uit, ben verbaal meer competent en heb alles in mijn leven bereikt zonder hulp van een revolutie of God. Ik ben trouwens ook de populairste leider ter wereld, dat zeg ik niet zelf, dat blijkt uit onderzoek. Kijk, die Obama doet ook goed zijn best hoor, maar heeft totaal geen politieke ervaring. Mocht hij hier in Rome langskomen ben ik natuurlijk wel bereid hem de nodige adviezen te geven, adviezen die hij zeker kan gebruiken. En dan kan hij mij ondertussen vertellen hoe hij zo bruin is geworden zonder onder de zonnebank te gaan. Ik moet dat namelijk wel, onder de zonnebank liggen, maar dat heb ik er voor over. Laatst verloor ik mijn bewustzijn toen ik onder de zonnebank lag, heb ik daar zo’n drie volle weken gelegen. Pas toen ik naar smeulend rubber begon te ruiken hebben ze mij er onder uit gehaald. Huidkanker? Nee, daar ben ik immuun voor.

Hoe het met Italië gaat? Geen idee, maar met mij gaat het goed, grazie mille. Gisteren heb ik mijn zwembad volgestort met ravioli, gewoon, omdat ik daar zin in had. En vandaag, vandaag, ga ik een voetbalclub kopen. Ik ben jong en ik wil wat. Italië wil mij en ik wil Italië, zo zit dat. God hoef ik niet meer, dat is een klootzak, met z’n aardbevingen. Heb je dat gezien, wat God heeft gedaan? Hij heeft dus al die huizen kapot gemaakt, huizen die ik er zelf had neergezet. Kijk die mensen die hun huis kwijt zijn, voor hen is het niet zo erg. Een paar weekjes kamperen en ze hebben weer een nieuw huis. Voor mij, voor mij is het heel erg, al dat geld dat zo’n aardbeving kost, ongelooflijk. En dan ondertussen, alsof het nog niet erg genoeg is, begint je vrouw te zeuren dat ze wil scheiden. Sorry hoor, maar in de kredietcrisis heeft niemand geld om alimentatie te betalen.

Mensen vragen weleens hoe het komt dat het in Italië altijd van dat warme weer is. Nou dat komt omdat ik zo’n hot persoon ben, haha. Nee, maar even serieus. Als ik geen premier was geworden was ik waarschijnlijk een circus begonnen. Circus Berlusconi. Dat klinkt toch al fantastisch? Met van die mooie jonge meisjes in de trapeze, mooie jonge meisjes tussen de tijgers en mooie jonge meisjes op het evenwichtskoord. En dan de grote verdwijntruc, waarbij een links lelijk oud wijf een kooi instapt en er een paar tellen later een mooi jong meisje uit tevoorschijn komt. Zelf zou ik dan spreekstalmeester zijn, zou ik iedereen welkom heten, behalve die eikels die mij bekritiseren, en zou ik elke act met evenveel passie aankondigen. Spreekstalmeester Silvio, de man die alles kan, die al 72 is, maar niemand die hem dat geeft, wat een artiest. De mensen zullen roepen, wij willen meer, geef het ons Silvio. Een fantastische show zou ik ze geven, waarbij ik op het eind nog wat moppen over nazi’s en verkrachtingen uit mijn mouw schud. Tja, dat circus is er helaas nooit gekomen, maar op sommige dagen als ik door het parlementsgebouw loop waan ik me even die circusdirecteur, die spreekstalmeester, die komiek. En juist op dat soort momenten realiseer ik me pas echt hoe goed ik eigenlijk ben.