Een soepje voor de VVD

Voortaan iedere veertien dagen op woensdagavond: verhalen uit de horeca door onze nieuwe columnist BasylFawlty.

Ach ja, het was zo’n mooi verhaal. Mijn gabbertje vertelt ‘m tot op de dag van vandaag aan iedereen die ‘m maar horen wil. Toen hij nog op de Nieuwmarkt werkte in eetcafé De Waag kwam daar de voltallige Amsterdamse VVD-fractie eens een hapje eten. Mijn gap, afkomstig uit een nogal links nest, vond dat echt zes keer niks en de kok die die avond dienst had, had ook niet echt veel op met de VVD. Maar goed, de aversie jegens die rechtse kakkerrakkers moest natuurlijk voor een avondje een beetje opzij gezet worden, professionele horecaboys als zij zijn, en hij liep naar de grote tafel waar zij aan zaten. Hij nam de bestelling op, eerst wat drinken. Uiteraard.

"Maar natuurlijk, komt eraan!" Ik serveer ook wel eens een drankje aan mensen die ik niet moet en de kunst is dan om je gezicht altijd maar in die vriendelijke plooi te houden. Maar, zoals ik ooit in mijn periode bij Free Record Shop heb geleerd, wie je ook voor je hebt: SWAS: service with a smile. Stond je elke week tegen die lachende plastic opblaaslippen van Connie Breukhoven aan te kijken in het weekkrantje voor het personeel. Dat vergeet je dus nooit meer.

Maar goed, na het eerste drankje volgde al snel de soep als voorafje. Een overheerlijke tomatensoep a la crème. Soep a la bloeperdebloep, die onzin. Gappie serveerde de borden soep uit aan die kakkers en liep weer richting zijn bar. Op dat moment werd hij vanuit de keuken geroepen door de kok, die op samenzweerderige toon fluisterde:

"Hey, psssst! Ik moet je even wat vragen. Zitten die VVD’ers een beetje te smullen van hun soep?" M’n gap keek eens naar de tafel en inderdaad, de VVD-mensjes aten gulzig hun soep op. Een van die gozers tilde zelfs zijn bord op en bracht het naar zijn mond om ook het laatste restje maar op te krijgen. Zo lekker moest die soep dus zijn…

"Iedereen zit wel lekker te eten ja, hoezo?"
"Ik heb een extra ingrediëntje aan de soep toegevoegd."
"Wat dan?"
"Ik heb in die pan soep gepist!"

Mijn gabber lag helemaal in een deuk om de tamelijk ranzige actie van de kok en tot op de dag van vandaag vertelt hij dit verhaal dus in geuren en kleuren aan iedereen die het maar horen wil. Of niet wil. Als je mijn gappie ooit spreekt dan komt ie een keer met dat verhaal. Ik ken het verhaal ook al een jaar of vijf en ik moet zeggen dat ik altijd een beetje moet gniffelen als ik een VVD-raadslid op de televisie zie. Het eerste wat ik dan altijd denk is meteen: "Soepie?!" Ik heb het verhaal natuurlijk ook al aan wat mensen doorverteld. Ik hou altijd wel van een beetje smeuïg verhaaltje.

Niet zo lang geleden leerde ik die kok toevallig kennen. Ik beschreef hem aan mijn gap, en ja hoor: dat moest de kok van de beruchte soep zijn. Toen ik hem weer zag vroeg ik hem, omdat ik had gehoord dat hij de bereider van de speciale VVD-soep was, naar het verhaal. En toen volgde de desillusie…

"Het verhaal is nooit gebeurd, man… Ik maakte een geintje tegenover die vriend van jou en die jongen ging daar zo ongelooflijk in mee dat ik de waarheid maar nooit aan hem heb verteld. Luister, ik ben kok, ik fok gewoon niet met eten. En elke kok die het wel doet moet uit z’n ambt worden ontzet. Maar hij ging zo ongelooflijk op in dat verhaal dat ik het bijna lullig vond om ‘m de waarheid te vertellen…"
"Nou… dan heeft half Amsterdam in elk geval smakelijk om je grapje gelachen kan ik je vertellen!"

Dus al wie dit leest en het verhaal kent… Het is dus nooit gebeurd. Het was ook eigenlijk net iets te leuk om echt waar te zijn. Voortaan dus geen gegrijns en gegniffel meer als ik een Amsterdams VVD-raadslid op tv zie, maar gewoon mijn gebruikelijke ergernis die ik altijd heb als ik zo’n VVD-kwal voorbij zie komen.

En bij de weg, ik heb trek, misschien maar een cup a soupje?