Mijn zwarte gat

Enerzijds was het best verfrissend, twee weken afgesloten te zijn van de boze buitenwereld. Even geen mentaal geretardeerde kerkelijk leiders, verkeerd geschoolde massamoordenaars, duikelende Uruguayanen, gapende bierdrinkers, berouwvolle Oostenrijkse vaders of ander uitschot der mensheid. Maar de medaille had ook een keerzijde. En niet zomaar één. Nee, het was er eentje om u tegen te zeggen. Of nôh, zoals gebruikelijker is in mijn nieuwe residentie. Ik bleef namelijk veertien hele dagen verstoken van ‘onze’ volkssport nummer één, schaatsen. ‘U!’ Twee weken zonder Mart en Ria, ik wens het mijn ergste vijand nog niet toe. Pure marteling. Plotseling begreep ik de emoties die de Expeditie Robinson-bikkels altijd voelen. Het is niet de scheiding van huis en haard. Het is het beruchte zwarte schaatsgat.

Je kunt mijn opluchting voorstellen toen na een schijnbare eeuwigheid de nieuwe televisie zijn intrede deed in huize drulovic. Precies één dag voordat Philip Freriks het naderende einde van de energieslurpende plasmatelevisie aankondigde, tikte ik nog even modelletje Tuschinski op de kop. Terwijl de waarde van de aandelen Nuon in één klap verdubbelde, pootje-overden Pauline, Renate en de andere veredelde amateurs in gedachte al levensgroot door de bocht. Ik kon niet wachten! Voordat het bakbeest zich goed en wel uit de verpakking wist te ontworstelen, startte ik het automatische installatieproces. 

Dat bleek nog geen sinecure. Tergend langzaam nestelden de zenders zich, ogenschijnlijk volslagen willekeurig, in mijn thuisbioscoop. Het duurde zeker zo’n 20 minuten, terwijl het enige wat ik nodig had onze enige echte schaatszender was. Ik zapte als de wiedeweerga naar 59, ook wel Ned 3 in de volksmond. Eindelijk zou ik herenigd worden met de kolossale geitenwollen schaatsgoeroe, die naar verwachting voor het eerst in zijn geheel op het scherm zou passen. Dan pas voelde ik me echt thuis in mijn nieuwe stulpje. Immens was mijn verbijstering echter toen niet de zelfingenomen betruide mastodont, maar de bevallige Eva Jinek me indringend aanstaarde vanachter het plasma. Groter en rondborstiger dan ooit overlaadde ze me ongetwijfeld met een spervuur aan rampen, crises, en ander misfortuin, maar het ging volledig langs me heen. Ik dacht aan Sven, Carl, Jan, Stefan en al ‘onze’ andere jongens.

Was ik in de war? Misschien was het programma-aanbod tijdens mijn virtuele afwezigheid door elkaar gehusseld. Maar deze ijdele hoop werd alras de kop ingedrukt toen ik op 46 en 25 (Ned 1 en 2) eveneens geen breinloze rood-wit-blauwe landgenoten met klompen en wortels op hun hoofd ontwaarde, die hysterisch krijsten omdat Sven Kramer twee kluners uit Kenia en een Zwitser met één been die een halve keer per maand op een besneeuwd buitenbaantje vijf rondjes achter een stoel schaatst, op een baanlengte achterstand zette. Ik viel van mijn stoel van ontzetting.

Het welhaast ondenkbare was gebeurd. Er was echt geen schaatsen op tv! Ik kan het nog steeds nauwelijks geloven. De schier onuitputtelijke voorraad wedstrijden was leeg! Geen WK-afstanden, wereldbeker of EK allround, geen NK, WK, EK, BK, HK, CK, of KKK sprint, geen continentaal kampioenschap achteruitschaatsen, geen skate-off voor het melkwegkampioenschap hink-stap-schaatsen voor 51-jarigen of pre-paralympisch rolschaatskwalificatietoernooi, geen Midden-Nederlands kampioenschap ploegenachtervolging voor blinden of Fries kampioenschap rolstoelklunen, nee zelfs geen onnozelen die elkaar tussen de ritten van het Open Ests kampioenschap blij dat ik glij bekampen op het WK-dweiljosti’s voor eencelligen.

Wat moet ik doen nu alle alternatieve elfstedentochten zijn gereden en alle Noorse truien de revue zijn gepasseerd? De lente treft me vol in het gelaat. Dit barre relaas draag ik dan ook op aan de ruim 15 miljoen Nederlanders die zich met mij bevinden in de bodemloze schaatsput. Sterkte, lotgenoten! We hebben elkaar nodig in deze barre tijden. Als het je even teveel dreigt te worden, denk dan aan de nazomer. Zo rond eind juli verwacht ik de Johan Vlemmix scheve schaats memorial en het gewestelijke eredivisie schaatsen weer op de buis. Houd vol!

En kijk in de tussentijd eens naar een echte sport. Of doe iets nuttigs.