Politieke draaikonterij

Simpele, doch slimme politiek: de regering harkt loonmatiging zo binnen, en de AOW leeftijd verhoog je gewoon over een aantal jaren. Iedereen tevreden, zo lijkt het. Over een paar jaar zullen we de grootste pijn van deze crisis vergeten zijn maar let op, de AOW leeftijd zal terug geharkt worden en de loonmatiging zal blijven, we kennen het trucje van Kok nog wel he? Het beroemde kwartje.

De regering wil afromen en om te begrijpen wat Donner daarmee bedoelt hoef je alleen maar naar hem te kijken. Deze aartsconservatief eet iedere avond zijn bord leeg, en geloof mij daar ligt nog steeds wat er in zijn jeugd ook al lag, groenten (Zelf gewassen en verbouwd). Hij heeft waarschijnlijk duizend ballen gehakt ingevroren die hij van Poetin voor weinig heeft gekocht. En aardappels krijgt hij van de Zeeuwen met de belofte dat hij er persoonlijk voor zal zorgen de Zeeland op een ‘politieke kaart’ blijft bestaan. Ik verdenk hem er zelfs van dat hij zijn oude streepjespyjama’s heeft laten vermaken. We worden met deze man geconfronteerd, hij stelde de loonmatiging voor waar de vakbeweging direct de verhoging van de AOW-leeftijd tegenover zette, en dit is naar mijn mening niet echt slim, laat ze er voor tekenen dat er minstens dertien jaar niet aan gesleuteld wordt, dan ga ik namelijk met pensioen.

We beschermen wat we al te veel hebben, we beschermen onze overvloed. Onze overvloed zijn de leuke dingen die je zoal in het jaar doet. Een wintersportje van tien dagen, een zomervakantie van twee weken. Je kinderen overal hun zin in geven, met name merkkleding. Zelf een beetje aan je vel laten zitten en trekken. Het kleine autootje voor ma en de grote leasbak voor pa waarbij hij het tot een kunst verheven heeft dit te ontkennen. We hebben het dus niet over de echte rijken maar over de grootste groep, twee maal modaal.

Het is een kunst nu met je poten van het geld voor de derde wereld af te blijven. Het is een kunst de kanslozen van deze maatschappij niet nog harder te veroordelen door ze nog minder te geven. Het is ook een kunst de grenzen echt open te houden voor hen die echte vluchtelingen zijn, dat is een kunst als je met je te zware lijf en bezit tegen een muur aanleunt die crisis heet. Dat alles is een kunst, en nog veel meer wat niet direct met jezelf te maken heeft maar met die ander.
Wouter Bos, de joker van onze regering, hij heeft een hoge hoed waar telkens weer iets anders uit getoverd wordt. Soms doet het onze monden openvallen, de aanpak casu quo redding van grote banken bijvoorbeeld. Hier leek hij te scoren bij een breed publiek, nu zie je hem weer als vanouds op zijn onderlip bijten en raar met zijn hoofd draaien, waarbij zijn tovenaarschap hem direct ontnomen wordt waneer hij de woorden hypotheekaftrek en nivellering gebruikt.

En dan, ik kan het niet laten, terwijl ik dit stuk schrijf zit ik ook de krant te lezen en zie ik dat Ella Vogelaar op het boekenbal is geweest. Ze is voorgedragen door haar uitgever, anders kom je daar niet. Verder zijn daar natuurlijk het puike literaire neusjes van de zalm aanwezig. Waarbij ik nog even wil opmerken dat Mulisch  die middag een reporter van de radio had opgehangen op de vraag van de reporter: ”Heeft u wel eens boeken geschreven meneer Mulisch?” Waarop hij geërgerd antwoordde: ”Gaat u uw huiswerk maar even doen.”  Ik bedoel, hij heeft satire natuurlijk niet uitgevonden, dat weten we allemaal, maar totaal niet weten op welke planeet je leeft is natuurlijke een tweede.
Maar Ella, Ella, Ella, wat stelde je je belachelijk op voor de gewetenlozen van Geen Stijl. Wouter draaide bijkant zijn eigen hoofd van zijn romp, hij draaide zoals hij nog nooit gedraaid had. Je hebt verloren en bent een boek gaan schrijven over wat je nooit geweest bent en nooit echt zult worden: een minister. Er zal geen tweede druk komen, niemand zit te wachten op een herkauwd zielig verhaal. Want we hebben immers allemaal kunnen zien wat er is gebeurd, dus wie zit er te wachten op een je eigen woorden als toegift? Maar de beelden spraken toch genoeg? Ze spraken zelfs zo sterk dat mijn tenen erop reageerden.

Nog steeds lijkt de verscholen communicatie tussen regering en volk een kwelling voor beiden. De regering uit haar frustratie soms door ‘kip en klaar te zeggen’ wat dan uiteindelijk wel kip en klaar is maar nog steeds niet begrepen wordt en ondertussen groeit Wilders. Wilders is natuurlijk onbesuisd, een politiek ongeleid projectiel. Maar het volk begrijpt hem, althans het inmiddels grootste gedeelte van het volk, de Vogelaarwijken zullen we maar zeggen. Niks mis mee, deze mensen hebben banen en werken ook hard, ze voeden hun kinderen op met het mentale gereedschap dat ze voorhanden hebben. Ga ze ongevraagd meer gereedschap geven en ze smijten het in je smoel terug. Vertel ze ook zaken die ze kunnen begrijpen, spreek hun taal, niet per definitie de taal van de straat. Zeg vooral wat er gezegd moet worden en laat alle politieke mambo jambo ertussen uit. Dan heb je Wilders-taal. Qua inhoud niet heel juist, maar wel effectief.