Oh Say, Can You See - 9/11 tot nu
O'er the land of the free and the home of the brave?
Hoi. Laat ik mezelf even voorstellen. Ik ben de Amerikaanse vlag bovenop de Brooklyn Bridge. Ik gok dat je me haast niet kunt onderscheiden op deze foto – ik ben niet zo groot. Toch ben ik er elke dag, trots waaiend over de grootse stad New York. Ik waai in de zoete zomerwind, in de woeste winterstormen – ik wapper heen en weer, raak in de war en er weer uit.Decennia lang voelde ik niets anders dan pure vaderlandslievende trots als ik naar beneden keek. Ik zag mensen onder me voorbij lopen, hun levens naar eigen keuze en in vrijheid levend, precies zoals hun voorvaders dat ambieerden. Dit is jaren een gelukkige stad geweest. New York bloeide op sinds ik hier op de brug ben neergezet. Ik zag de stad groter, flitsender en drukker worden, met meer mensen, grotere auto's, gigantische wolkenkrabbers. Dit was het kloppende hart van de vrije wereld, en ik ben er altijd trots op geweest dat ik er deel vanuit mag maken – het in een bepaalde mate symboliseren van die vrijheid, zelfs.
Toen veranderde het allemaal zo snel, dat ik het haast niet bij kon houden. Het was de niet eens zo spreekwoordelijke fatale dag. Een vliegtuig vloog in één van de Twin Towers, kort daarna een andere in de andere. Ik was geschokt – wie er ook achter mocht zitten, zou deze ellende tweevoudig terug moeten krijgen. Ik was in rouw, natuurlijk. Ik zag ze ineenstorten. Een giftig zwarte rookwolk van tirannie verduisterde de blauwe lucht van vrijheid, en ik denk dat je met zekerheid kan zeggen dat die rookwolk nooit meer is opgetrokken. Ik zag de autoriteiten Manhattan compleet afsluiten – ze wierpen een blokkade op onder de pilaar waarop ik gemonteerd ben, en stopten elk verdacht voertuig, om het grondig te doorzoeken. Helaas stopte het daar niet.
Het enige wat ik wilde was weer zo gelukkig en trots als vroeger zijn. Natuurlijk scheurde ik mijn gewaad van rouw voor de duizenden doden, maar één ding was voor mij veel belangrijker en waardevoller. Ik wilde onze vijanden laten zien dat wij Amerikanen ons niet door een laffe daad van kamikazes van ons lands beginselen lieten verjagen – hetgeen ze wel degelijk deden. Ik weet niet zoveel. Alles wat ik verneem is van met elkaar pratende voorbijgangers, of wat ik kan lezen in in windvlagen voorbijvliegende kranten. De wegversperring werd nooit meer opgeheven. Ze hingen overal camera's op. De stad werd armer, minder weerbarstig, meer onderdanig. Onze president, handelend onder de dekmantel van vrijheid en democratie, begon twee oorlogen en drukte talloze wetten door die de grondwet en -principes van dit land grof geweld toededen. Gelukkig kwam uiteindelijk de waarheid bovendrijven. De president bleek gelogen te hebben om een oorlog om heroïne en eentje om aardolie te rechtvaardigen, anderen dan hijzelf beschuldigend van gruwelen die ze nooit hadden verricht.
Ik heb nooit meer zo vrijelijk en zorgeloos kunnen wapperen als ik ooit deed. De noordenwind die vanaf het Vrijheidsbeeld waait, is haar zoete geur volledig kwijt. De Twins zijn nooit meer opgebouwd. Ik had hoop op verbetering toen de tegenstanders met een boodschap van change aan de weg timmerden. Opnieuw bleek dit een grote desillusie. De Patriot Act werd niet teruggetrokken, noch kwamen onze jongens thuis. De illegale oorlogen in het Midden-Oosten werden alleen maar uitgebreid, nucleaire dreigingen groeiden eveneens alarmerend. Als ik 's avonds word neergelaten, droom ik vaak over een paddestoelwolk die me uit elkaar scheurt. Ik flap-flap-flapte ooit op het ritme van Proud to Be an American. Nu flap ik The Night the Lights Went Out in Georgia. Ik teer elke dag weer op herinneringen van een steeds verder verleden. Ik hoop dat ik ooit weer vol trots kan waaien over een land van vrije en moedige burgers. De kans daarop wordt niettemin elke dag miniemer, maar het is het minste wat ik kan doen. Ik hoop. En waai.
De Engelse variant van dit stuk is overigens hier te lezen.
Lee Greenwood - Proud to Be an American (1984)