Wedden om een miljoen kratten bier?

Met een vriend heb ik een weddenschap lopen. Een heel lullige, maar zo zijn ze eigenlijk altijd. Weddenschappen die ontstaan na een paar potten bier. Waar hebben we om gewed? Ik wist zeker dat de Amsterdamsestraatweg in Utrecht van zuid naar noord loopt. Die vriend wist zeker dat die enorm lange, kaarsrechte winkelstraat meer van oost naar west loopt. 'Wedden?' Wedden! De Amsterdamsestraatweg is de (oude) weg naar Amsterdam. Amsterdam ligt ten noorden van Utrecht, dus de weg loopt van zuid naar noord, dacht ik. We wedden om een kratje bier. Geen Heineken dus, maar bier. Merk naar keuze, maar uit respect voor elkaars krappe bankrekening spreken we af dat het ook geen krat Belgisch donkerbruin speciaalbier wordt.

Op het busstation kijken we even op de kaart. Shit. De weg loopt diagonaal. Althans, op de kaart dus. Het is niet zo dat de weg schuin omhoog gaat. Inderdaad, de drank werkt ook op mijn flauwe humor orgaan. Met het blote oog kunnen we niet vaststellen wie er gewonnen heeft. Maar aan remises doen we niet. Gelijkspel bestaat niet. Ik stel voor dat ik de volgende dag met Google Maps nog eens nauwkeurig ga kijken.

Ook Google geeft geen winnaar. Het lijkt erop dat de weg precies op 45 graden ligt, van zuidoost naar noordwest.

Zomer 2005, als ik me niet vergis. Met vrienden zit ik in Bratislava, de hoofdstad van Slowakije (boek geen stedentrip voor een week daar!) op het terras. Bier kost er minder dan kraanwater in Nederland, dus na een uurtje vliegt er weer een weddenschap over tafel. We discussiëren over een nieuw weggetje. Vriend van mij – zwarte kleding, lang haar, legerkisten, maar witte sokken, gitaar mee op vakantie, ‘geen bier, geen vakantie’, shaggie in de hand, nog meer op de grond - weet zeker dat dat steegje tussen nieuwbouw en oude gebouwen ligt. Ik ben ervan overtuigd dat het straatje alleen maar nieuwbouw kent. ‘Wedden om een krat bier? Ik fiets er iedere dag langs. Ik zou het toch wel weten?’ Ik ben ook zeker van mijn zaak: ‘Om twee kratten?’ We bieden tegen elkaar op. Argumenten worden over het plein geschreeuwd en na tien minuten hebben we gewed om een miljoen kratten. Zo overtuigd zijn we van ons gelijk, niet gehinderd door het Slowaakse gele vocht. Week later, de vakantie is voorbij. We hebben de hele dag gereden en ’s nachts besluiten we nog even de weddenschap te checken. Victory is mine! Kom maar op met die miljoen kratten! Zaterdag feestje bij mij thuis en je gaat niet naar huis voordat het bier op is! Volgende dag reduceren we de weddenschap, weer met respect voor de wederzijdse financiële situatie, tot twee kratten.

Voor een derde, nog lopende, weddenschap schaam ik me een beetje. Met een man of tien hebben we gegokt hoe oud bovengenoemde rockstar wordt. Hij heeft een levensstijl waar zelfs Amy Winehouse beroerd van wordt. Herman Brood zou zeggen: ‘nou, nou’ en had een Saturday night vrijgenomen. Ozzy zou zijn vleermuis uitkitsen. Pete Doherty zou spontaan behoefte aan kerkelijke zondagsrust krijgen. Keith Richards zou ineens een mandarijn pellen en, erger, opeten. Johnny Cash zou gaan pinnen. Buddy Holly zou een vervolgcursus Burgerluchtvaart volgen. Hetzelfde geldt voor John Denver. Armand zou vanillesigaretten kopen. Jules Deelder bestelt een outfit voor Sensation White. John Lennon zou Yoko Ono aanbieden bij een sushibar. Elvis draait zich om in zijn graf. Jawel, Elvis is dood. Wedden? 

Die held op witte sokken eet nog minder groente en fruit dan een leeuw waartegen gezegd is dat je van plantaardig eten impotent wordt. En een impotente leeuw is een dode leeuw. Oké, één keer per week gaat er fruit in: de ananas op een pizza Hawaï. Hij drinkt whiskey als kraanwater. Zoveel dat hij vorig jaar een discussie met de overleden zanger van The Doors, Jim Morrison, gevoerd heeft. Als hij gaat slapen, dan ligt-ie in een coma. Hij zit met ogen open op de bank. Je kunt schreeuwen, slaan, spugen, swaffelen met een olifantenpiemel, het Zweedse bikiniteam laten strippen of een Apache helikopter voor zijn neus landen, hij geeft geen kick. Comazuipen zoals het ooit bedoeld is. Kortom: ongezond.

We hebben mondeling gewed hoe oud onze lokale Ozzy, die zijn leren broek met mayonaise invet en voor wie vrouwen niets meer dan gebruiksgoederen zijn, gaat worden. Gemiddeld 34, als ik goed gerekend heb. Zelf weet-ie zeker dat-ie ons allemaal overleeft. Toch, een echte rockster gaat op zijn 27e naar de eeuwige whiskeyvelden (Jim Morisson, Kurt Cobain, Jimi Hendrix en waarschijnlijk Amy Winehouse), dus dan zou hij nog één jaar hebben. Dat heeft echter niemand gegokt. We zijn positiever.

Terug naar de weddenschap, die minder ingrijpend zou zijn bij het uitroepen van een winnaar. Ik kan het gewoon niet uitstaan dat er nu nog geen winnaar is. Remise bestaat voor mij niet. Ik doe een voorstel en mijn tegenstander accepteert het. Morgen pak ik het Shell Stratenboek. Met een geodriehoek ga ik meten. Shell is de jury, de maatstaf, het ijkpunt. Ongeacht of de kaart klopt met de realiteit.

Shit. De Amsterdamsestraatweg loopt volgens het Shell Stratenboek op 44 graden, dus meer van oost naar west, dan van zuid naar noord. Het kratje wordt overgedragen aan de winnaar. Ik ga terug naar huis over diezelfde weg en zie Amy, Jim, Keith, Ozzy, Kurt, Herman, Jimi, Pete en het Zweedse bikiniteam een pizza Hawaï verdelen. Geloof je me niet? Wedden??