Tania Jacobs

Ik ken alle namen nog op de foto ook al is het achtendertig jaar geleden en heb ik ze nooit meer gezien. Vierendertig kinderen van een jaar of 10 oud. Frisse gezichtjes, enkelen met ouderwetse soms scheefzittende ziekenfondsbrilletjes, jongens met veel te lang haar coupe Cruijff en sommigen gehuld in fel gekleurde kleding behorend bij de nadagen van het Flower Power tijdperk. Zo op het oog onschuldige kinderen in de vijfde klas van de basisschool in 1971.

Een paar maanden geleden kreeg ik via Hyves een berichtje met de tekst “Hallo Jacob, ken je me nog? Groeten Greetje”. Natuurlijk wist ik nog wie zij was. Greetje, op mijn netvlies een klein schattig blond ‘spring-in-het-veldje’ bij wie ik in de klas had gezeten maar waarvan ik daarna niets meer had vernomen. Er ontstond intensief mailcontact en we wisselden onze levenservaringen uit waarbij we ook de andere klasgenoten ter sprake brachten. We waren nog geen drie weken, vrijwel dagelijks, aan het heen en weer mailen toen Greetje Joanna op Hyves vond en ook met haar onderhoud ik regelmatig contact. Zonder de hulp van Anita Witzier of Rob Kamphues gingen we virtueel bijna veertig jaar terug in de tijd.

Ik hoefde niet lang te zoeken eer ik de klassenfoto vond en geleidelijk ontwaakten de herinneringen in mijn hoofd. Greetje en Joanna, de twee leukerdjes uit de klas waar we als Ivanhoe met houten zwaarden om streden in onze fantasieën en die we zo vaak beschermden tegen draken of lieten opdraven in onze eigen gereconstrueerde Bonanza episode. De meisjes waar je heimelijk verliefd op was maar waar je stoer en afstandelijk tegen deed omdat je bang was vanwege je gevoelens gepest te worden. Pesten…

Er ontbreekt iemand op de foto. Er zat nog iemand in die klas: Tania Jacobs. Waarom staat zij niet op de foto? Zou ze ziek zijn geweest die dag? Hoe langer ik er over nadenk des te somberder ik word. Tania was vaak ziek. Tania werd gepest. Met een brok in mijn keel probeer ik de weinige herinneringen die ik aan haar heb op te roepen en van Greetje begrijp ik dat Tania in die periode zelfs een paar maanden in een sanatorium heeft gezeten. Verdomme, ik kan de pijn na drie volle decennia voelen. Terwijl wij op zaterdagavond mochten opblijven, in de pyjama met natte haren van het douchen op de bank om Eén van de Acht te kijken of om met je ouders een potje te sjoelen, zat zij… Ja, waar zat ze eigenlijk, want hoe was haar leven dan en had ze daar televisie en vriendinnetjes? Mocht ze in de weekends naar huis?

Waarom werd ze eigenlijk gepest? Ik kan me geen scheldpartijen of ruzies herinneren, sterker nog ik herinner me alleen maar een meisje dat volgens mij aardig was en er graag bij wilde horen. En dat was het probleem, ze hoorde er niet bij. Tania werd genegeerd. Waarom wilde niemand met haar omgaan en waarom deden we altijd alsof ze melaats was? Nu heb ik van jongs af aan een bloedhekel aan het woord ‘blagen’ maar waren wij dan zulke rotblagen? Nooit ben ik opgestaan om het voor haar op te nemen en blijkbaar had ik niet de guts om haar te beschermen tegen de uitsluiting. Was ik bang om zelf gepest te worden? Ik probeer mijn geweten te sussen met de gedachte dat ik haar nooit iets misdaan heb en dat ik nimmer onaardig tegen haar deed. Maar wat deed ik eigenlijk wel? Helemaal niets en juist dat maakt me niet minder schuldig. Ik liet het gebeuren, keek de andere kant op, maar greep niet in.

Alle leuke herinneringen uit die tijd worden overschaduwd door de gedachte aan Tania. De fuifjes die wij in garages hadden, waar we dansten op Status Quo en The Middle Of The Road en met gesloten ogen, onhandig met grote passen, schuifelden op Angie van de Stones, om flesje draaiend heel gedurfd kusjes te geven. Tania was er niet bij. Slechts één keer werd ze uitgenodigd omdat ze zo zielig was en dat is al zielig op zich.

Ik heb de afgelopen weken haar naam herhaaldelijk gegoogeld doch zonder resultaat. Waar zou ze nu zijn? Zou ze er nog zijn? En wat is er dan van haar geworden? Zou ze getrouwd zijn, of een relatie hebben? Zou ze kinderen hebben?

Tania, wat zou ik graag sorry tegen je zeggen maar misschien is het juist goed dat we met de smet leven om te voelen wat jij destijds voelde. Laat ons maar worstelen met ons geweten en laat het ons niet afkopen met excuses. Ik hoop alleen maar dat je nu gelukkig bent.