Alles goed?

Mijn wiskundeleraar zei dat domme vragen niet bestaan. Ik weet wel dat hij het goed bedoelde, en de leerlingen probeerde aan te moedigen een vraag te stellen wanneer zij iets niet begrepen, maar de uitspraak op zich vind ik nogal dom. Ze bestaan namelijk wel, domme vragen. In overvloed zelfs. Elke dag hoor ik oliedomme vragen om me heen. Waarschijnlijk heb je het niet zo gauw door, maar ook jij wordt constant blootgesteld aan domme vragen. Je stelt ze misschien wel zelf. 

Laat ik maar meteen beginnen met de meest gehoorde domme vraag:
"Alles goed?"
Ik hoor het dagelijks. Vrijwel iedereen die ik korte of langere tijd niet gezien heb, vraagt me zogenaamd geïnteresseerd of alles goed is. Maar dan ook echt álles. Ik ben dan geacht "ja" te antwoorden. Dat doet iedereen namelijk, dat hoort zo. Beter is nog: "Ja, en met jou." De ander antwoordt dan: "Ja, met mij ook", en dat was dat. Op weg naar de volgende alles goed. En als je dezelfde persoon drie dagen later tegenkomt, vraagt hij gewoon weer of alles goed is.

Nou is volgens mij bijna nooit álles goed. Maar dat wil de ander helemaal niet weten.
"Nee, het gaat onnoemelijk dramatisch. Mijn hele familie is afgeslacht door een stel Albanese huurmoordenaars, ik heb een terminale vorm van huidkanker en nog maar een paar maanden te leven, mijn vriendin ging vreemd met mijn vier beste vrienden tegelijk, alle drie mijn katten werden afgelopen week voor mijn ogen doodgereden door een vrachtwagen en m'n huis is vanmorgen tot de grond toe afgebrand."
De ander zal hoogstwaarschijnlijk antwoorden met een afwezig "ja, met mij ook", of "ik moet nu gaan, we spreken later, oké?"
Alles goed? is eigenlijk een andere manier om te zeggen: ik wil niet met je praten, maar kan het uit beleefdheid niet maken om niks te zeggen.
Ik vind het in ieder geval behoorlijk dom.

Niet meer zeggen dus.
Van een zelfde domheid is de obervraag.

"Wat wilt u drinken?" Tot zover niks doms.
"Ehm, doe maar een chocomel." Maar dan komt het.
"Een chocomelletje?"

Al-tijd herhaalt de ober mijn bestelling. Altijd. Waarom in godsnaam? Ze horen het dondersgoed, want nog nooit is er iets anders gemaakt van mijn chocomel.
Nooit vragen ze: "Een dubbele wodka met ijs? Of zei je nou een Westmalle tripel?"
Nee, ze vragen gewoon "een chocomelletje?"
Ik heb geprobeerd te brullen, als een idioot te articuleren, ik heb het zelfs voor ze opgeschreven, maar toch blijven ze het vragen, een chocomelletje?
De volgende keer komen ze er niet zo makkelijk vanaf: "Doe mij maar 2 sinas, een witbier van de tap, een glas magere melk, 3 kraanwater, een bockbier, 4 Rivella light, een cola, een oud-bruin, een karafje Chileense droge witte wijn, een sex on the beach, een driedubbele Jack Daniels, een Caipirinha en een pot verse muntthee."
Om nog maar te zwijgen over dat verkleinen. Voor een ober is een chocomel geen chocomel, maar een chocomelletje, Net zoals een cola een colaatje is en een bier een biertje. Al bestel ik een liter bier, dan nog krijg ik een biertje. Vorige week wilde ik eindelijk eens af van dat eeuwige biertje. Ik bestelde een fust. En wat zei vroeg ober? "Een fustje bier?"
Wist ik veel dat hij een hersenschudding zou oplopen toen ik het fustje tegen z'n hoofd smeet. Het was immers niet eens een volwaardig fust.
Maar goed, ik dwaal af. Domme vragen, daar ging het over.

Wat te denken van: "Heb je het kunnen vinden?"
Niet dom denk je? Wel als je bedenkt dat men dat altijd vraagt wanneer ik voor hun neus in de deuropening sta. Ze zien me staan, en toch vragen ze of ik het heb kunnen vinden!
"Nee, ik ben echt hélemaal de weg kwijt. Ik heb geen enkel benul waar ik zou moeten zijn. Verdwaald in het kwadraat. Heb je énig idee hoe ik het snelst bij jou zou moeten komen?!!?"
Ga toch weg mens, ik sta voor je neus, dus natuurlijk heb ik het kunnen vinden. Gek hè? Wanneer mensen dat aan mij vragen, zou ik willen dat ik het niet had kunnen vinden.
Het is een heel, héél domme vraag.

Als laatste nog een voorvalletje dat ik gisteren meemaakte bij de Shell. Toen ik mijn volle tank wilde afrekenen bij de kassa, moest ik een immense bak ontwijken die vol lag met yoghurtdrankjes. Een groot bord maakt me overduidelijk dat deze nu geen 1,50 kostten, maar slechts 1,25. Het is me wat. Ware het niet dat ik helemaal geen trek had in yoghurtdrink.
"Dat wordt dan 51 euro 28. Wilt u er nog een heerlijk drankje bij voor maar 1,25?"
Mens wat denk je zelf? Ik liep bijna tegen de enorme bak op, zag de drankjes en het bordje met lettergrootte 284, en besloot om af te rekenen. Zou ik staan te springen om een overheerlijk yoghurtdrankje?

Dom, dom, dom.

Nu weet ik wel dat de meeste domme vragen zo erg zijn ingebakken, dat ze niet uit te roeien zijn. Ik zal m'n leven lang worden overstelpt met domme vragen. Maar wat ik wel heb bereikt, is dat je bij de volgende domme vraag aan mij denkt. En bij die daarna ook.
Slim hè?