Jeroen Pauw: káppen nou!

Nu begrijp ik pas, waarom er zoveel duo-presentatoren zijn. Zij kunnen elkaar in evenwicht houden, en op het moment dat de een het niet goed doet, dan kan de ander vlug ingrijpen.
Gisteravond wilde ik na het douchen nog even een stukje Pauw&Witteman kijken. Gezellig met mijn vriend op de bank, drankje erbij, iets te knabbelen en gewoontegetrouw op Nederland 1.
Het was al wel half 12, maar je valt er zo in, zo’n praatprogramma.

Geen praatprogramma dit keer, maar een zeikprogramma. Wel met Jeroen Pauw, maar die was zo stom geweest om Paul Witteman thuis te laten. Jammer. Witteman had het programma misschien nog weten te redden door wél een plezierige toon aan te slaan en intelligente vragen te stellen.
De gast was Reinout Oerlemans. Op zich voor mij nou niet echt een boeiende man, maar hij heeft al wel een indrukwekkende staat van dienst op de televisie en is directeur van een aantal bedrijven die televisieprogramma’s produceren.
 
Ik heb me echt dood zitten ergeren. Mijn blote schone teentjes kromden zich regelmatig. Wat een suggestief en directief interview! Jeroen stelde allerlei gesloten vragen, en als Reinout dan inderdaad met ‘ja’ of ‘nee’ antwoordde, dan verweet Jeroen hem, dat het op deze manier wel een saai gesprek zou worden!
“Vind je het leuk of vervelend om jezelf terug te zien in zo’n interview van vijf jaar geleden?”
“Vervelend.”
“Waar erger je je dan aan?”
Ik ergerde me op dat moment rot aan die pedante krullenbol! Nou ja, krullenbol… Voormalige krullenbol, want ook de haarlijn van ons bijdehandje begint zorgwekkend te wijken. Maar goed: als je dan al iets wil lospeuteren uit iemand, dan weet een klein kind toch, dat je dan beter kunt vragen: “Hoe vond je het, om jezelf na vijf jaar terug te zien? Hoe kijk je terug op de dingen die je toen zei?”
Dit was multiple choice. Geen interview.

“Het programma met Wendy van Dijk, ‘One Milion Dollar Wedding’ is geflopt. Komt dat door jou?”
“Daar wil ik met jou op tv niet over praten. Dat is een heel proces geweest achter de schermen, en dat ga ik hier niet zeggen.”
“Vertel dan de dingen eens, die je op tv tegen mij niet wil zeggen?”

Heel eventjes dreigde het programma interessant te worden. Jeroen had in de Telegraaf gelezen, dat Reinout het boek van Kluun gaat regisseren. Hij had meteen zijn oordeel klaar:
“Maar Reinout, een film regisseren, dat heb je toch nog nooit eerder gedaan? Dat doe je toch niet zomaar? En wat vindt Kluun ervan?”
Reinout kwam met een meesterlijk antwoord: “Op kluun.nl zegt Kluun hier zelf over: “Ik had voor dit boek nog nooit eerder een boek geschreven.””
Inderdaad. Dat is een prachtig antwoord. 1-0 voor Reinout.
Maar Jeroen Pauw snapte dit antwoord niet! Of hij wílde het niet snappen. Nee, hij zeurde door: “Ja, nou kan je me wel zo terneergeslagen aankijken, maar geef nou eens antwoord!”
En dat, terwijl het publiek zat nog te grinniken om het bijdehante antwoord van Reinout!

O, Jeroen. Je zat maar te sturen en te zuigen en te zeuren in deze eerste aflevering van je programma “Vijf jaar later.”  Op zich een geinig idee, om mensen na vijf jaar nog eens te interviewen en te kijken, wat er is uitgekomen van het toekomstperspectief van toen. Maar je verknalt het, door je gasten met je gezeur zo tegen je in het harnas te jagen. Want dan zeggen ze niets meer.
Ik kan jouw toekomstperspectief alvast voor je voorspellen: ik zou maar als de bliksem een duo-presentator zoeken die jou bij dit programma komt versterken, want anders is deze serie ook gedoemd om te mislukken.
En dan kom ik jou interviewen.
“Jeroen, is het niet zo, dat jij eigenlijk helemaal niets voorstelt, zonder Paul Witteman?”
“Eh, nee, natuurlijk is dat niet zo.”
“Vind je het leuk, of vervelend, dat ik deze vraag aan je stel?”
“Nou, eh, vervelend.”
“Dat komt zeker, omdat je weet, dat ik groot gelijk heb, of niet?”
“Je hebt geen gelijk.”
“Jawel Jeroentje, geef het nou maar toe! En kom op, zo wordt het wel een heel saai interview, vind je ook niet?