2008, een drieluik (1)

KUIFKRULLEN

De eerste winterdepressies zijn achter de rug. De dagen dat je in het donker weggaat van huis en in het donker weer thuis komt zijn niet meer op één hand te tellen. Tijd om de balans op te maken. 2008 in drie delen. Vandaag deel 1: Joran.

De taal: ik ga me de bek niet openbreken over het verloederde taaltje wat langzamerhand doodnormaal lijkt te worden. De combinatie van Antilliaans, Marokkaans, Nederlands, SMS- en MSN-taal en weet ik veel welke invloeden er verder nog inzitten. Ik hoorde iemand dat bestempelen als Nieuw Amsterdams. Maar dat kan ik mis hebben. Het is verschrikkelijk. Nieuw Amsterdams, je weet toch. Maar ook in het gebruik van, zeg maar, het traditionele Nederlands is nog een hoop vuiligheid te bespeuren. Er bestaan nog steeds te veel mensen die verschrikkelijke woorden gebruiken om olijk uit de hoek te komen. Er waren ook dit jaar weer mensen die ‘hallootjes’ riepen als ze ergens binnenkomen. Er waren ook dit jaar weer mensen die ‘oh, grapje’ giechelden wanneer ze iets gruwelijk fout deden. Er waren ook dit jaar weer mensen die ‘onwijs’ zeiden wanneer ze ergens enthousiast over waren. Er waren ook dit jaar weer mensen die mij bejegenden met: ‘Toppertje.’ Er waren ook dit jaar weer mensen die zeiden: ‘okidoki’ of ‘toppie’ of ‘toedeledoki’ of ‘kei’ of ‘mega-’ of ‘beregezellig’ of ‘vetjes’ of ‘giga’ of ‘dûh’ of ‘gekkie’ of ‘what ever’ of ‘chill.’ Er waren ook dit jaar weer mensen die ‘tot sinas’ zeiden wanneer ze ergens vertrokken. Sommigen plakten daar zelfs nog ‘en de groenten’ aan vast.
Maar gelukkig was het niet allemaal even verschrikkelijk. BLØF bracht een nieuw plaatje uit met prachtige zinnen. (En we zijn alweer veranderd, niet ten goede of ten kwade, maar veranderd niettemin) De hier alom bekende Bazbo bracht onder zijn eigen naam een roman uit (Alles Kan Kapot) die mij ontroerde én liet schateren.
Een geheim meisje fluisterde hele lieve en mooie woorden in mijn oor.

De liefde, deel 1: Dit jaar kreeg ik meer gevoelens voor een meisje/vrouw dan eigenlijk zou mogen. De liefde zorgde er dit jaar voor dat ik een gruwelijke hekel kreeg aan waarden en normen. Wie bepaalt nou in godsnaam op wie ik verliefd mag zijn en wie niet? Je zou zeggen: ik. Maar dat werkt dus niet zo. Sommige dingen mogen echt niet, hoe verliefd ook. Druk van buiten weegt soms toch zwaarder dan ik ooit heb durven toegeven. De combinatie liefde, spagaten, geheimen en veroordelende vragen laten je rare bokkensprongen maken.

De televisie: nog steeds kan je in tien minuten alle levenslust uit je laten trappen door dit apparaat. RTL-textpagina 713, even geleden: De planeten knipogen naar je en sturen je kansen in de liefde. Bovendien laat je je momenteel nogal snel verleiden waardoor de kans op een spannende afspraak groter wordt. Tip: wees flexibel. RTL 5 toont een teleshop-programma. Er wordt een voor- en na-foto getoond van iemand die – niet eens zo intensief, slechts vijf minuutjes per dag, u kunt het ook – getraind heeft met een buikspierapparaat. Zijn er nou werkelijk mensen die niet zien dat de modellen ineens langer zijn op de na-foto. En de kleuren zijn zoveel lichter, de persoon zoveel vrolijker.
TMF heeft het beste medicijn tegen een kater gevonden: niet te veel drinken. RTL-erotiek-teletext waarschuwt me dat ik te maken heb met fictieve profielen/geen afspraken mogelijk. En natuurlijk de reclame. Áltijd als ik lekker in een film zit, áltijd als ik echt gegrepen ben: reclame.
Maar gelukkig was het niet allemaal even verschrikkelijk. House MD is de geweldigste serie ooit gemaakt. (‘Men should grow up.’ ‘Yeah and dogs should stop licking themselves, it’s not going to happen.’) Natuurlijk is House kijken op DVD een stuk fijner dan op televisie maar je kunt niet alles hebben. Voor mijn nieuwe multimedia-roman – daarover meer in: 2009, een drieluik – kijk ik zeer veel documentaires. En ik ben zeer geregeld verrast door de prachtige documentaires die er vertoond worden. En wat te denken van A shot at love with Tila Tequilla. Of de Donor-show. Of Holland Sport. Eten smaakt me simpelweg minder zonder The A-team.

Joran van der Sloot, het was toch voornamelijk zijn jaar. Ik geloof dat het ergens in februari was dat zijn bekentenis op tv was. Of die nou kloppend was of  niet. Heel januari werd er gesproken over het feit dát hij bekend had. En de rest van het jaar ging het over wat hij bekend had. En toen de aandacht voor Joran even leek te verdwijnen maakte het een spectaculaire doorstart door het hele Thailand-verhaal. (Over Thailand gesproken: Koning Bhumibol van Thailand vierde dit jaar zijn 62-jarig regeringsjubileum. Hij bleef koning ondanks 19 (militaire) staatsgrepen. Doch dit terzijde.)

Joran van der Sloot, overigens, om alles de revue nog maar eens te laten passeren, spreekt in een taaltje waardoor je spontaan je eten weer voelt opkomen. Of je nou the A-team hebt gekeken tijdens het eten of niet. Hij leeft bij de gratie van de televisie. Zijn verhaal althans. Joran zelf leeft door inkomsten van vermeende handel in meisjes. Hij leeft van mannen die rare bokkensprongen maken voor en door meisjes.
En zo betrap ik mijzelf erop dat mijn jaar vanuit een raar perspectief op meerdere vlakken gelinkt kan worden aan een eerste klas mongool die Joran van der Sloot heet. Let wel: er is een enorm verschil tussen linken en overeenkomen, maar toch. Echt blij word ik niet van deze ontdekking. Ik ben blij dat ik dit jaar oud en nieuw vier in Gent. En dat ik dit jaar niet de standaard vraag van mijn ouders hoef te beantwoorden op oudejaarsavond: hoe was 2008 voor jou?

Wordt vervolgd.