Kutwereld

De tweede bijdrage van onze nieuwe columnist KUIFKRULLEN:

 De wereld werd gek, steeds gekker. Terwijl mijn verhalen hun top hadden bereikt. Grootser, meer bizar, kon ik ze niet bedenken.
Ik kon de wereld rúiken, ze zat me op de hielen.

(Een boer in het noordoosten van China heeft in zijn dorp dertien mensen doodgestoken en -geslagen na een ruzie om een stukje land. Volgens de krant Liaoshen Evening News wilde de boer, Guo Zhongmin, wraak nemen. Guo Zhongmin had ruzie met drie mannen over een stuk land waarop groentekassen stonden. Guo ging daarom de huizen van het drietal af en doodde hen en hun familie met messen, een knuppel en een hamer. Onder de doden bevonden zich vrouwen, kinderen en kleinkinderen van zijn tegenstanders.)

Ik was uniek omdat mijn verhalen, en dus ook ik, zo ver van de echte wereld afstonden – maar de wereld won terrein. Naarmate zij gekker werd, werd ik normaler.

(In Sombor, in het noorden van Servië, heeft de directie van de gevangenis, twee waakhonden ter dood veroordeeld wegens plichtverzuim. De viervoeters worden verantwoordelijk geacht voor de ontsnapping van vijf gedetineerden.)

Ik werd steeds minder uitgenodigd, steeds minder bezocht: ik werd doorzichtig. Niemand zat te wachten op iemand die het normale leven reproduceerde. Ik verloor mijn status. Niet langer was ik uniek, steeds minder bijzonder. Tussen geliefd en eenzaam zit hooguit een paar jaar. Tussen eenzaamheid en alcoholisme veel minder.

(Iran heeft officieel een opleidingscentrum geopend voor plegers van zelfmoordaanslagen. Er hebben zich al duizenden vrijwilligers aangemeld bij een van de twaalf islamitische bureaus die Bonyad-e Shaid, oftewel martelaarsorganisaties, genoemd worden. De jongste vrijwilliger is zeven jaar oud, en 25 procent van de kandidaten is jonger dan 18 jaar.)

Ík verdween want ik werd mijn verhalen. Nu verdwijnen ook de verhalen. Ik los op; vervluchtig; ik word doorzichtig. Ik ben als oud cellotape: bruin geworden, de lijm opgelost, gevallen en vertrapt. Door niemand gemist, eenvoudig vervangen.

(Een vrouw uit Trento, Italië, is 50 jaar vastgehouden in huis door haar eigen echtgenoot. De vrouw werd daags na hun huwelijk in 1958 thuis opgesloten, omdat haar man last had van een ziekelijke jaloezie. Hij zou haar zelfs hebben verboden om televisie te kijken.
Het echtpaar, inmiddels in de zeventig, heeft twee kinderen. Het contact met hen zou echter zijn verbroken.)

Als je verdwijnt, oplost, zou zelfmoord een geweldige optie zijn om nog één keer op te vallen. Maar zelfs daarmee kan ik al niet meer opvallen.

(Een 45-jarige Roemeen wiens zelfmoordpoging mislukte, gaat bij de Roemeense consumentenbond een klacht indienen over de slechte kwaliteit van het touw.)

Kutwereld…