Sex and the Tivoli
Vrijdag. Het weekend kon officieel beginnen. Tijd voor nieuwe veroveringen en nieuwe nummers in m’n telefoonboek die allemaal onder de naam “blabla” staan. Na een week lang te hebben gemokt over mijn eigen Mr. Big en zijn betekenisloze woorden, besloot ik de wereld buiten mijn inloopkast te verkennen. Zaterdag was de grote dag om alle frustraties te laten varen en eens flink mijn “booty” te schudden.Het was tijd voor een radicale verandering. Ik ging voor een tinkerbell outfit met een subliem zicht op mijn voorgevel. Geslaagd, vond ik zelf. Rond een uurtje of 11 begaf ik mij samen met mijn “girlfriends”, Jane en Laurenza richting de plek des onheils. Ik kon het niet helpen mezelf af te vragen, wie de kaartjes bij zich had. Het was Laurenza en ze was gefrustreerd.
Onze andere onmisbare vriend, Bas, was te laat. We baalden ontzettend, want het regende en onze geweldige haarcreaties verpieterden tot derderangs pottenkapsels. Ik kon het niet helpen om te constateren dat dit wel perfect was op deze avond. We liepen de Tivoli binnen...
Eenmaal binnen begon de situatie zich te ontvouwen voor onze ogen en ik kon het niet helpen me af te vragen waar de garderobe was. Het was links bij binnenkomst, zo bleek later. Nou, Bas was binnen. Fijn, dacht ik, nu zijn we compleet. Met z’n vieren openden we de deuren en betraden we de plek waar het allemaal gebeurde. Ik kon me niet helpen af te vragen waarom al deze sexy mannen veroordeeld waren tot een leven zonder mijn vrouwelijke aandacht. Waarom, vroeg ik me af. Waarom?
Vastberaden dit onrecht aan te kaarten, flirtte ik me een slag in de rondte. Voor het eerst in mijn leven boekte ik weinig tot geen vooruitgang. Ik voelde me verlaten, als een paardenbloem in het gras onder het bruggetje in Overvecht bij de snackbar van de Chinees op de hoek van het kruispunt met die verkeersdrempels die ervoor zorgen dat een automobilist met een rotgang van 40 km/u een vliegende tocht maakt en bij landing gelijk door kan rijden naar de garage voor een nieuwe vering. Ik kon het niet helpen om me af te vragen of mijn auto al klaar was.
Toen ik eenmaal in kon zien dat mijn mojo geen effect had op al dit mannelijk schoon, besloot ik de moed in de schoenen te laten zakken en eens te gaan inspecteren wat er zo leuk was aan de overkant van de buren. Was het gras echt groener? Smaakte de melk minder koeachtig? Was de boter vettiger in het najaar? Was de pindakaas te breken? Kortom, did the cookie crumble?
Ik moest het zelf proberen. Ik kreeg van mijn mentor, Laurenza, een snoepketting. Ik kon het niet helpen me af te vragen naar wat elke kleur smaakte. Zelf moest ik dat ook proberen. Voor ik het wist zat Jeffrey de mannenverslinder in mijn nek te hijgen en te bijten. Het was duidelijk dat Jeffrey met zijn homo-oorbel niet mijn type was. Zijn gehijg en gebijt deden me weinig. Ik kon het niet helpen me af te vragen hoe groot de kans was dat iemand, in de jungle van verlangens waar ik mij bevond, dezelfde pincode had als ik. Om dit uit te rekenen moest ik het totaal aantal pincodes delen door het aantal pinpas gebruikers. Ik kwam op 0,004100% uit. Ik schatte mijn kans om een nieuwe Mr. Big te vinden zelfs lager dan dat.
Naarmate de tijd verstreek, werd de zaal alsmaar voller. Ik kwam mensen tegen die ik niet tegen wilde komen, ik zag dingen die ik liever in films had gezien dan in het echt. Ik zag ook dingen die me fascineerden. Zo kwam ik ook een bekende tegen. Ze had haar hele gay parade meegenomen. Wat waren ze woest aantrekkelijk (deze woordcombinatie heb ik die avond geleerd).
Geïntrigeerd maakte ik kennis met de kleine, maar heerlijk ogende en ruikende heren. Nog voordat ik mijn truitje lager kon trekken om te zorgen voor inkijk, werd mijn flesje zomaar uit m’n hand gerukt door een mooie mannenliefhebber. Hij opende het flesje gepassioneerd en dronk er wat van. Nou, dat was het enige speeksel dat ik gewisseld had die avond, dat was een feit. Uit het niets gooide hij mijn flesje leeg op een andere jongeman, die net iets te vrouwelijk was naar mijn smaak.
Het was oorlog tussen de twee tortelduifjes. De reden was dat de vrouwelijke jongen te moeilijk deed en niet wilde zoenen. Wat een oplossing. Water. Ik kon het niet helpen me af te vragen of ik dat ook moest toepassen op mannen.
Het werd te bont voor mij. Ik wist dat ik nooit de perfecte vrouw voor ze zou zijn, met het gewenste geslacht, dat ik effen kan dragen zonder al te dik uit te zien, en dat de krassen die mijn nagels maken niet in hun rug zouden zijn. Ik durfde te constateren dat dit niet een avond was om mijn charmes te delen met iedereen.
Ik moest het ergens anders zoeken...
En toen begonnen de problemen...
“Hey neefje…Wat doe jij hier?"
(Met dank aan mijn "girlfriends")