Verkooptechnieken voor christenen.

De nieuwe column van KUIFKRULLEN:

‘…het nieuwe Riverside-album is geweldig, echt sensationeel. Die kan je blind kopen Johan. God, ik kocht hem vorige week en heb eigenlijk de hele week niets anders gedaan dan met de lampen uit naar die plaat luisteren. Echt hoor, deze plaat is uniek. Ik koop veel, dat weet jij ook, maar ik ben in tijden niet meer zo omver geblazen door een album…’

‘…ik ben gaan eten bij Over de Tong. Dat was hlékker, niet normaal. Echt fan-tas-tisch! Ik weet niet of je tijd hebt de komende tijd, en geld, maar je moet er echt eens heen gaan. Die eend… och och och, in je broek plassen van genot is echt niet vreemd daar…’

‘…Jezus verandert je leven. Ik ben zóveel gelukkiger nu ik Hem heb leren kennen. Ik ken jou, ik ken jou en jouw angsten… Jezus laat ze allemaal verdwijnen. Je hoeft niet meer bang te zijn voor de dood. Jezus wacht daar op je. Je zal veilig zijn. Wil je samen met mij bidden? Ook jij kunt hem vinden. Echt! Het is heel eenvoudig. Het enige wat je hoeft te doen is je open stellen. Vouw je handen en leg je leven in de handen van de Heer. Zullen we het samen doen? Nu? Ook jij kunt hem vinden hoor…’

‘…Big Fish is de mooiste film ooit gemaakt. Tijdens de aftiteling kan je niet overeind komen. Op een heerlijke manier murw geslagen blijf je liggen op de bank: verliefd op de wereld. De ware en fantasievolle verhalen worden zo mooi door elkaar verweven. Om uiteindelijk allemaal samen te komen. In alles wat ik van jou gelezen heb, jouw vorige roman, de aantekeningen voor de nieuwe, ben jij altijd bezig met het verweven van de fictie en non-fictie. Dat is precies waar deze film over gaat. Dit is de ultieme Johan-film. Ik maak een deal met je. Dat durf ik in dit geval. Jij koopt hem, als je hem niet geweldig vindt krijg je van mij je geld terug…’

Ik vind het geweldig wanneer iemand ergens razend enthousiast over is. Mensen stralen wanneer ze ergens oprecht warm van worden. Daar hou ik van. Zo’n softie ben ik wel. Vertel mij stralend dat een boek of cd geweldig is en de kans is groot dat ik het op z’n minst ga lezen of luisteren. Van de bovenstaande, waargebeurde voorbeelden, heb ik Riverside gekocht, het was werkelijk een openbaring voor me, een fantastische plaat; ben ik gaan eten bij Over de Tong: het was goed, erg goed maar mijn broekje bleef droog en ik werd niet van mijn stoel gegooid door een smaaksensatie; heb ik Big Fish gekocht en mijn geld niet teruggevraagd, het ís de mooiste film die ik ooit heb gezien; ben ik níet gaan bidden, heb de brenger van het goede nieuws de hand geschud, ben omgedraaid en weggelopen.

En ergens verbaast dat laatste me. Waarom wil ik me niet laten overhalen als het op Jezus aankomt? En laat ik me bij de andere voorbeelden met succes meeslepen? Waarom stuit het enthousiasme rondom Jezus me tegen de borst?
Ik denk omdat dit simpelweg eng is. Ik ben geregeld blij met het leven dat ik leid. Waarom zou ik dat ineens gaan veranderen – in de handen van God leggen – en daarmee de controle verliezen? De cd en de film kan ik probleemloos weer verkopen en het eten uitkotsen. Maar mijzelf bekeren is nogal wat heftiger dan twintig euro neertellen bij de Plato.
Het stoort me dat er zo gemakkelijk over gedaan wordt. Vouw je handen en leg je leven in de handen van de Heer & Je hoeft niet meer bang te zijn voor de dood. Daar zeg je me nogal wat. Pas dán wordt mijn leven mooi, lijkt de boodschap te zijn. Dus mijn leven is nu per definitie kut? Ik ben minder omdat ik zonder Jezus leef? Ik merk dat ik er licht agressief van word. En eigenlijk niet eens zozeer om de boodschap maar vooral om de manier waarop het gebracht wordt. Er zit een soort van veroordeling in. ‘Jij moet je bekeren, zoals je het nu doet is het helemaal verkeerd.’ Wanneer ik mijn leven wil omgooien dan wil ik daar rustig over na kunnen denken. Ik wil de voor- en nadelen naast elkaar zetten en dan een besluit nemen. Ik maak niet altijd weloverwogen keuzes. Ook ik koop wel eens een slechte cd. Maar we hebben het hier over mijn léven. Ik heb geen probleem met het enthousiasme van christenen. Ik vind het mooi. Maar niet voor mij.

Ik heb hier lang over nagedacht. En ben tot een conclusie gekomen. Hun verkoopstrategieën zijn volledig verkeerd. Als je als Jehovagetuige voor een deur gaat staan en zegt dat je Jezus komt brengen, vraag je om bijdehante opmerkingen. Dan is het simpelweg irritant. En zo onsubtiel. Je roept een telefoonverkopers-gevoel op. En is er ooit iemand blij geweest met een belletje van een call-centre?
Wil je als christen het blije nieuws delen en, oneerbiedig gezegd, zieltjes winnen dan moet je het subtiel aanpakken. Geef mensen iets om over na te denken. Geef mensen handvatten om antwoorden te zoeken. Dát is interessant. Wanneer je direct de antwoorden geeft en dit op een manier doet dat alle andere antwoorden onmogelijk zijn geworden, is het volledig oninteressant. Vroeger als mijn moeder zei dat ik iets niet moest doen omdat het fout was, deed ik het direct. Om te onderzoeken of het daadwerkelijk fout was.

Stel je bent christen, dan heb je het bij het goede eind, daar ben je van overtuigd. Anders was je geen christen. Hoe moeilijk is het dan om mensen wat tips te geven? Om mensen wat vragen mee te geven? Als je toch gelijk hebt, dan vinden mensen jouw antwoorden vanzelf wel. En anders niet. Jammer dan. De wereld vergaat niet als ik geen christen word.
Ik heb er voor gekozen om niet gelovig te zijn omdat ik niet vind dat het mijn leven verrijkt. En omdat ik vaak niet ontevreden ben met mijn leven. Sommige mensen noemen dat geluk.

Dit gezegd hebbende rest mij nog een vraag. Ik ben geregeld gelukkig. Zonder Jezus. Maar ik voel geen enkele drang om christenen hiervan te overtuigen. Waarom niet? Andersom leeft dit namelijk wel heel erg. En wat als ik dat wel ga doen? Hoe moet ik dat in godsnaam aanpakken? Of zal ik maar gewoon mijn mond houden en ze vertellen dat Big Fish voor slechts een paar euro overal te koop is? Heeft niets met Jezus te maken maar, intens geluk verzekerd.