Laat ik haar Ella noemen...
Laat ik de persoon in mijn verhaal Ella noemen. Het had ook een Chantal, José of Lisette kunnen zijn.Maar de naam is niet zo belangrijk, omdat er zoveel Ella`s zijn.
Ella was een meisje van een jaar of twaalf. Vroegrijp. Wat aan haar lichaam duidelijk te merken was. Ze had het lichaam van een vijftien jarig meisje.
Zomers, als Ella haar korte broek droeg en haar mooi gevormde benen te zien waren, werd ze zelfs nagestaard door volwassen mannen. Het gebeurde regelmatig dat een getrouwde jongeman uit de buurt, waarvan Ella wist dat zijn vrouw een baby had gekregen, haar naar school achtervolgde.
Vreselijk, vond ze dat. Ze begreep er ook niets van.
Familieleden vonden dat ze altijd zo`n serieuze blik op haar gelaat had,alsof ze geen plezier in het leven had, terwijl ze toch echt veel lol maakte met haar klasgenootjes en vriendinnen.
Ella woonde in een villawijk in een plaats in het Gooi. Een respectabele familie.
In bezit van villa, herenhuizen en andere panden. Mercedessen voor de deur.
Maar Ella voelde zich er nooit in thuis. Niet in die kasten van huizen, maar ook niet in de familie. Ze had altijd het gevoel dat ze in het verkeerde gezin was geboren.
Als het haar te zwaar werd, vluchtte zij naar Hortus Botanicus die gelegen lag in de laan waar ze woonde. Ze ging daar vaak alleen heen. Haar leeftijdgenootjes begrepen niet wat ze in die tuinen zocht.
Maar als Ella in de kassen tussen allerlei inheemse planten liep, kon ze het even vergeten...Een vleesetende plant. Wie bedacht zoiets? Daar moest toch wel een Hogere macht achter zitten om zoveel kleuren en variaties in planten en bomen te bedenken. Trouwens...Ze had toch geleerd dat God bestaat? Zowel thuis, in de kerk en op school. Maar waar was God `s nachts eigenlijk...? Sliep Hij ook als het nacht was?
Elke zomer kon ze in het voorbij gaan, haar ogen niet van de klimroos afhouden, die tegen de muur van het woonhuis groeide. Telkens als ze er langs liep pakte ze een roze roos vast en drukte dan haar neus in de bloem, om de geur zo diep mogelijk op te kunnen snuiven.
Dan kwam de avond. Zou het rustig blijven vannacht...? Haar vader was een man van de klok. Of ze nu midden in een film zat of niet, als het tijd was, dan was het gewoon tijd. Een half uurtje langer blijven zitten om de film af te zien was er niet bij. 'Heb je je huiswerk af'? was het enige wat hij altijd vroeg, voordat hij naar de klok wees. Ze wachtte altijd totdat hij het teken gaf om naar bed te gaan. In de hoop dat hij zelf zo verdiept was in een programma of film, dat hij haar tijd om naar bed te gaan vergat. De keren dat zoiets gebeurde waren op één hand te tellen.
De ware betekenis van het woord sadistisch kende Ella toen nog niet. Ze associeerde dat woord met jongens die dieren mishandelden. Zoals het uittrekken van poten van spinnen. Steentjes naar katten gooien. Meer niet. Later, veel later begreep ze dat ook een ouder sadistisch kan zijn.
Zou ze nu vannacht rustig kunnen blijven slapen...? Wat zou ze doen als ze weer wakker werd van de deurklink...? Ze wilde het niet. Ze zou er tegen strijden. Nóóit zou dat ene met haar gebeuren. Nóóit!
Het drong niet tot Ella door wat de gevolgen waren van haar weigering, haar strijd tegen dat ene. Zij was de oudste zus. Ze wist het niet...Haar zusje was niet zo sterk.
Ineens op een nacht, onverwachts, ging weer de deurklink van de slaapkamer.
Waarom werd ze er nu weer wakker van? Haar vader liet haar toch elke dag al boeten. Ella vond een naald in haar lichaam gestoken al lang niet meer erg.
Dat was nog het minst erge wat haar kon overkomen. Het vel van haar arm tussen duim en wijsvinger nemen, en het dan omdraaien, daar had Ella wel last van. Maar ook dat was het minst erge...
Ella durfde niet meer te ademen...Haar hart bonsde in haar keel. Ze lag in bed, maar had het gevoel dat ze in een scène van een horrorfilm zat die ze een tijdje terug stiekem in de bioscoop had gezien.
Geraamtes met een zwarte cape en een zwarte capuchon op het doodshoofd, achtervolgden hun slachtoffer, die zij niet konden zien, maar wel konden horen. Het slachtoffer was zó bang, waardoor het hart steeds luider begon te kloppen en de kijker al kon raden wat er ging gebeuren. Vreselijke wezens. Ella had er weken slecht van kunnen slapen.
Nu hoorde zij haar eigen hart kloppen als een gek. Wat zou er gaan gebeuren...? Ze kon niets meer horen. Het was muisstil. Nee, ze had zich vergist. Ze hoorde wél wat.
Ze hoorde alleen maar dat er iemand bij haar zusje in bed stapte.
Na die nacht was er een automatische alarmbel in Ella geplaatst, die op het bewegen van de deurknop, al ging het nog zo voorzichtig, afging.
En zodra dat gebeurde werd Ella doof. Tijdelijk doof. Ze begreep er niets van, maar ze kon niets meer horen totdat de persoon de kamer verliet.
Vandaag zou Ella extra lang in de Hortus blijven...Dat had ze zich al voorgenomen. Ze zou weer aan elke bloem gaan ruiken. Ze zou met haar rug tegen de stam van die kolossale treurwilg gaan staan, en met haar handen de nerven in het hout aftasten.
Ze zou zich verschuilen onder de neerhangende takken. Het was dan alsof er niets meer bestond. Alsof ze op een andere planeet vertoefde. Ook al was het dan maar voor eventjes.
Ella had haar fiets uit de garage gehaald. Ze liep het pad af. Wat waren de rozen dit jaar toch weer prachtig. Elk jaar kwamen er meer bij.
Ze kon niet anders dan er maar naar blijven kijken...Nog even snel haar neus er in drukken. Ze moest opschieten want ze was al bijna te laat voor school.