Goodbye, my lover ( deel 2 )

Trudy (Zonnetje40)

Mijn moeder en haar vriend hebben de trouwdatum bepaald: vrijdag 28 november is de dag. Ze draaien verliefd de nummers van Herman van Veen, de liedjes waar mam en ik zo vaak naar geluisterd hebben. Met mijn vriendinnen kon ik deze ‘oubollige’ muziek niet delen, met mam wel. Ik hoor de teksten nu met andere oren. Het fragment: ‘tergend tikt de tijd’ krijgt voor mij een andere dimensie. De tijd gaat ook veel te traag voorbij.

Normaal gesproken is ieder schooljaar (achteraf) in een zucht voorbij, nu moet ik de komende maanden door zien te komen. Vraag me niet hoe. Hoe raar kan het leven lopen. Ik ben al jaren bezig om mijn moeder ervan te overtuigen dat ze nog steeds de moeite waard is, dat ze na de dood van pap weer moet gaan leven. Ze heeft altijd klaar gestaan voor mij. Ik ben achttien en ga over een poosje op kamers. Ik wil niet, dat ze alleen achterblijft. Ze heeft op haar zeventiende voor mij gekozen. Ze is gestopt met leren en getrouwd met mijn vader. Toen ik twee jaar oud was is mijn lieve papa gestorven. Een motorongeluk. Niemand kon er wat aan doen.

Mam heeft zich gestort op mij. Ik moest een leven hebben als een prinses. Dat hoefde voor mij niet. Ik wilde haar gelukkig zien. Nu is ze gelukkig. Met haar nieuwe partner. De man waar ik ook verliefd op ben geworden. En niet zo’n beetje, ik ben nog nooit zo verliefd geweest. Hij is heel verliefd op mam. Gelukkig maar. Hij weet niets van mijn gevoelens, vindt mij waarschijnlijk zelfs afstandelijk. Prima. Houden zo. Met mam is het een ander verhaal. Zij denkt dat ik moeite heb met hun relatie. Ik verdedig me constant.

Laat me met rust. Het is al moeilijk genoeg voor me. Waarom willen jullie perse trouwen? Ga samenwonen, of trouw in stilte. Waarom zo’n groot feest en waarom willen jullie mij als getuige? Het is een kwelling voor me, ik kan er met niemand over praten. Ook niet met mijn vriendinnen, stel je voor.
Ik ga toch niet zeggen, dat ik verliefd ben op de vriend van mijn moeder? Dat ik zeker weet, dat hij voor mij bestemd is en niet voor haar?
Dat is ook niet zo. Hij houdt van haar, zorgt voor haar, is lief voor haar. Hij is ook vriendelijk voor mij en vindt het fijn, dat mam en ik zo’n goede band hebben. Maar hij is niet verliefd op mij. Gelukkig niet. Gelukkig niet?

Met Nederlands kregen we het over het woord ‘ambivalent.’ Ik leer steeds nog woorden bij waarvan ik denk: ja, dat woord zocht ik. Dit woord miste ik nog. Dat heb ik sterk met dit woord: ambivalent. Ik gun mijn moeder haar geluk, ik ben blij dat haar vriend er is voor haar, maar ik ben ook jaloers en voel me achteruitgezet. Ik kan het met niemand delen. Na hun huwelijk ga ik als au-pair naar het buitenland. Dat idee houdt me op de been. School komt later wel weer een keer, eerst moet ik met mijzelf in het reine komen en weer normaal worden.

Was 28 november maar voorbij. Woonde ik alvast maar op kamers. Werd ik maar verliefd op wie dan ook. Ik hoor de tekst van een liedje van Herman van Veen: Echte helden getuigen zelden. Er is een belangrijke reden waarom ik dit geheim met me meedraag.
Ik ben verdrietig. Maar wel een held. Dat geeft mij moed.