De tijd dat ik het gevoel had gered te zijn

Column door Risce

Pas als ik het laatste stukje van de reis lopend aflegde, kwam dat gevoel helemaal terug. Eerst moest ik naar het station lopen. Dan moest ik op de trein wachten. Dan moest ik, na de treinreis, het stationsplein oversteken. Op dat moment had ik pas echt het gevoel dat ik op weg naar haar was. Ik eigenlijk al helemaal daar, in dat gekke oude huis, met die rare ouders van haar. Ik was vijftien en nu nog steeds zeggen mensen, die het zich herinneren, dat wij zo goed bij elkaar pasten. Vannacht droomde ik over haar.

Natuurlijk, ik droomde over haar zoals ze toen was, nu al toch een hele tijd geleden. Maar het gevoel was wel terug. Gek is dat, hoe een gevoel zo sterk kan zijn, zelfs na zoveel jaren. Als ik haar geurtje ruik, zelfs op een stampvolle dansvloer, kan ik even terug gaan naar die tijd. De tijd dat ik het gevoel had gered te zijn. Eindelijk had ik dan gevonden wat ik zo nodig had. Ik was natuurlijk pas vijftien, maar als je het me toen gevraagd had, had ik je bezworen dat ik de zin van het leven gevonden had. Niet dat ik dacht dat de zin van het leven apatisch verliefd zijn was. Maar doordat ik haar gevonden had, wist ik dat ik op iets dieps was gestuit. En warempel, nu toch al weer een flinke tijd later, droomde ik weer van haar.

Ik lag vanochtend wakker om zes uur. En in mijn hoofd klonken nog de tonen van het liedje dat ze mij op de gitaar liet spelen. Ik heb het zojuist nog even nagedaan, maar het leek er niet eens op. Nee, toen ik vanmiddag weer ergens wakker werd had ik al ergens anders over gedroomd en was ik dat gevoel kwijt. Het is een beetje te vergelijken met het vakantiegevoel. Na je te korte uitstapje naar de zon, volgt er nog een terugreis, maar eenmaal thuis, je weet niet precies wanneer, ben je opeens weer helemaal terug. Dan is thuis gewoon weer gebouw van beton en was de vakantie een leuke en best wel zonnige periode. Maar als je daar op het strand onder woorden had moeten brengen, dan had je het misschien ‘pure vrijheid’ genoemd.

Soms denk ik wel eens dat dat gevoel nooit meer terug komt. Al was het alleen al omdat ik ondertussen alweer zoveel heb meegemaakt. Ik heb ingezien dat zelfs die verliefdheid tijdelijk was en ik moet ervoor oppassen dat ik niet te cynisch erover word. Wat dat betreft zijn DJ Tiësto en mijn ouders het eens: Love comes again. Voor mij gaat het nog niet eens over de hartkloppingen, over het voortdurend bij elkaar willen zijn en het in de steek laten van alle andere dingen die eerst zo belangrijk leken. Het gaat om een gevoel van thuiskomen, een gevoel dat je een punt hebt bereikt dat je niet eens zocht, waarvan je misschien niet eens wist dat het bestond, maar dat je opeens hebt bereikt. Je hoeft niet meer bang te zijn voor falen in het leven, of in andere triviale zaken. Een gevoel dat je veilig bent.