Wat voelt een pleegkind?

We zijn er al vele jaren bij betrokken, maar een goed idee ervan hebben we nog steeds niet. Waarschijnlijk omdat je niet één lijn kunt trekken, al die jonge mensen zijn zo verschillend. Ze hebben wel iets gemeenschappelijk, en dat is sores. And that’s where mom appears.
Een paar weken geleden heb ik jullie een beetje kennis laten maken met madame Gramps. Dat monsieur Gramps haar op handen draagt hoeft niet nader te worden aangedikt, zij het dat hij zo verrekt veel hulp heeft bij dat dragen dat hij zelf nauwelijks meer moei wordt. Maar dat terzijde.

Jullie raden het al, ons kinderrijk gezin was niet groot genoeg voor ma. Inmiddels kunnen we boeken volschrijven over onze belevenissen met al onze pleegkinders, toevallige aanlopers en allerlei andere brokkenpiloten die enige of lange tijd te onzent hebben doorgebracht. Als mijn vrouw iets ellendigs hoort over iemand dat haar echt raakt, dan schrijft ze aus einem Gusz een briefje aan de rouwende of lijdende. Die briefjes worden door de ontvangers altijd bewaard, want dat zijn kostbaarheden. Ik kan dat niet, zo recht uit het hart maar zij wel. Zij zou dan ook een boek moeten schrijven. Kan er best nog wel bij vinden we, ze heeft iedere dag wel een minuut of wat over en de computer staat altijd aan. Per slot zijn het veel meer haar zorgkinderen geweest, en nog, dan van mij. Ik verdien geld en ben dus vaak elders, maar zij zorgt.
Waardering door alle betrokkenen wordt niet in een cijfer uitgedrukt, want de cijfering loopt maar van 1 tot 10 en op een mindere dag komt zij altijd nog tot een magere 15. Succes? Kom zeg, snap je het nou nog niet? Dat komt niet ter sprake, het is geen baan. Ooit zei een vroom iemand dat moederschap een heilig ambt is. Na rijp beraad (36+ jaar) zeg ik YES!!!
 
De eersten waren twee Chinese zusjes van 3 en 6 jaar. Ze waren in huis bij een vage vriendin van mijn vrouw, een BOM-moeder, 50% gek en 50% lichamelijk ziek, maar wel een beetje lief, althans voor het oudste van de twee kinderen. De jongste was bij haar gedumpt met de navelstreng er nog aan, Ze werden bij ons afgeleverd zonder dat de ouders met ons waren komen kennismaken, samen met twee AH-tassen vol kleertjes. Twee weken later kwamen de ouders eens langs, een uitnodiging om boven even naar de slapende kinderen te kijken werd genegeerd. De jongste was heel duidelijk door niemand buiten ons gezin gewenst en dat bleek al op jonge leeftijd uit haar gedrag. Ze had koemelkallergie, heel gewoon bij Chinezen maar door de ouders straal genegeerd zodat ze na elk weekendje thuis weer onder de eczeem zat. Als ze een huilbui kreeg en je deed niets om het te stoppen ging het drie uur door, steeds harder tot ze helemaal doordraaide. Dat gebeurde een keer bij de huisarts in de wachtkamer toen haar voetje tussen de spaken van een fiets had gezeten. Ik werd er bij geroepen toen de brulbui een uurtje onderweg was. Ik beval haar met luide, barse stem te stoppen met die vertoning. Ze schrok en was meteen stil, maar ik had mijn leven gewaagd.  Natuurlijk legde ik de omstanders uit wat er aan de hand was en waarom ik dat moest doen, maar nog steeds, vijftien jaar later word ik door sommige mensen in het durp als een moordenaar aangekeken.

Na een paar jaar besloot de vader om voorganger te worden in een Chinese Christelijke gemeente en dan was het niet netjes om je kinderen ergens te hebben uitbesteed. Dus gingen ze naar huis, in een stad dichtbij. We hebben een avond college gegeven over het opvoeden van kinderen, maar ik kan niet zeggen dat het erg heeft geholpen. Ma is een aartslui sekreet met als enige afgod een jongetje dat veel later werd geboren en naar goed Chinees gebruik zijn oudere zusjes mocht terroriseren. De meiden zijn er naar verhouding goed doorheen gerold: de oudste is bezig met haar masters management en recht en rolt na een stage in Beiing wel een diplomatieke baan in. De jongste gaat haar achterna. Kan ook moeilijk anders, ze hebben iedere zaterdag vanaf hun zesde Chinese les gehad, spreken hun eigen Cantonees, Mandarijn, Nederlands en Engels. Van buiten prachtig, van binnen voorgoed beschadigd. Daar doe je als pleegouders weinig aan dan oplappen en bijspijkeren. En beschikbaar blijven, altijd, door dik en dun. U zegt dat ik geen mening mag hebben over mensen uit andere culturen, maar die ouders worden nooit mijn vrienden. We kennen ook ontzettend aardige mensen daar vandaan.

Wie kwam er toen? O ja, eigenlijk twee kort na elkaar. De eerste was een prachtige meid van 17, de helft van een tweeling die regelmatig het huis uit werd getieft door een stomdronken, agressieve moeder. Op die leeftijd op een tuinbank in het park slapen leek ons geen strak plan, dus ze woonde een poosje bij ons tot het AJO-JAC iets voor haar had gevonden. We zien haar nog weleens, ze is getrouwd en heeft een leuk kind en haar man is oké. Kwam dus goed. De andere was een heel ander geval, een hevige junk van 16. Had na zijn twaalfde echt alles geprikt, geslikt, gerookt en gesnoven wat er te krijgen was. Of liever, te koop. Als hij weer eens onder de stuff thuis kwam wilde hij alleen maar wittebrood. En maffen. Hij was gek op ons jongste kind en onze hond. Mocht niet meer bij de ouders thuis komen, jammer maar dat was niet anders. Verdween weer na een aantal weken. Had nu en dan een baantje, leefde eens in een ouwe bunker een weekend op een blik hondenvoer. Toen hij 22 was reed hij mee in de auto van een vriend. Ze kregen een ongeluk, de vriend overleefde maar hij was op slag dood.

O ja, Roos, een prachtmeid, half Indisch, mollig, heel vrolijk, een jaar of zeventien. Ze verdween toen het thuisfront van haar verhuisde naar de buurt van IJmuiden. Waarom ze het huis uit was gegaan is ons nooit helemaal duidelijk geworden, maar het was daar een enorme chaos. Roos was heel best te pruimen, alleen over badwater had ze een heel vreemd idee. Het was naar haar inzicht veel praktischer om al het water van een maand in één keer te verbruiken en dan weer een maand te wachten met wassen. We kenden zat jongelieden die heel graag met haar wilden rollebollen, maar alleen als ze net uit bad kwam. Of ze onze indoctrinatie betreffende persoonlijke verzorging nog in de praktijk heeft gebracht, onttrekt zich aan onze waarneming. Onze jongste zoon van tien maanden kon haar DD in ieder geval heel erg waarderen, dat weet ik nog wel. Het lag heerlijk zacht en zij had geen enkel bezwaar tegen urenlang knuffelen met hem.

Kom er nog meer?
Jep, zat, volgende keer.