Rust in vrede

Donderdag 26 juni, omstreeks 13:00 uur. Samen met mijn vriendin zit ik in een kleine lunchroom te genieten van mijn cappuccino, die vergezeld wordt door een heerlijk ruikend warm kaasbroodje. Het is gezellig, we hebben een leuk gesprek en overdenken alvast ons weekend. Spontaan beslissen we die middag richting het ouderlijk huis van mijn vriendin te reizen. Hoewel veel mannen (en vrouwen) nog liever onverdoofd al hun tanden en kiezen laten trekken dan een bezoek aan de schoonfamilie te brengen, verheug ik mij op het bezoek. Ik reken af, stap met mijn vriendin in de auto en ga naar mijn huis. Ik gris een stapeltje kleding uit mijn kast, dump ze in een tas, pak nog wat spullen hier en daar en vertrek richting de bushalte.

Normaliter schijt ik zo ontzettend veel op het openbaar vervoer dat ik stront te kort kom, maar het financiële plaatje is iets aantrekkelijker. Ik betaal nu 12 euro voor een treinkaartje, benzine had me 25 euro gekost. De bus brengt ons naar het centraal station, alwaar we de trein missen. Stiekem vraag ik mezelf af of dit soort ergernissen de besparing wel waard is, maar ach. Laat ik me voor de verandering eens niet pessimistisch opstellen. Geheel tegen mijn karakter in bekijk ik sindsdien alles van de zonnige en positieve kant. We moeten nu een kwartier wachten, maar wat maakt het uit? Zolang het daarbij blijft is er geen man overboord. Snel arriveert de volgende trein, waarin we plaatsnemen. De zon schijnt. Ik geniet van de natuur waar de trein mij langs voert, ik geniet van de hectiek en de stress van andere reizigers. Ik heb er totaal geen last van. In Utrecht stappen we over. We zoeven langs stations als Utrecht Zuilen, Abcoude, Amsterdam, Castricum en nog wat vage stations met namen die je een gehandicapte baby niet eens zou geven.

Na enkele telefoongesprekken onderweg stopt onze treinreis in Alkmaar. Heuj, AZ! Heuj, kazen! Heuj, de familie Borsato! I don't give a fuck, ik moet nog een stukje. Streekbus 160 vervoert ons via omleidingen dwars door het centrum van Alkmaar. Ik verbaas me over de slechte verkeersveiligheid op de route; een weg waar verkeer 80 km per uur rijdt en fietsers rijden er rechts op de rijbaan. Ik was bijna geneigd naar de buschauffeur te lopen om hem mijn Airmilespasje te geven, elke fietser is ongetwijfeld goed voor honderd bonuspunten.

Maar zo langzamerhand begin ik mij toch weer pessimistisch op te stellen en begin ik weer te schijten en te kankeren op het openbaar vervoer. Want wat duurt het láng! Alles bij elkaar opgeteld ben ik inmiddels ruim drie uur onderweg geweest, met de auto had ik er met twee uurtjes kunnen zijn. Een kwartier later zet de bus ons af in Heerhugowaard, daar waar we moeten zijn. Ik stap de bus uit en ben blij dat de reis erop zit. We waren er weer bij en dat was pri-hi-ma, maar nu is ’t ook klaar. “Ach, het doel heiligt de middelen”, zegt mijn vriendin. En ik zeg het niet graag en vaak, maar ze heeft gelijk. Ik ben hier gekomen om lekker te ontspannen. Om even weg te zijn uit de drukte van de grote stad. Want in Heerhugowaard is het rustig, zo lang je tenminste geen parkeergarage bestijgt in een rokje.

Het is jammer dat de mooie, rustige plekjes des lands ver weg liggen van de wereld waar ik thuis ben en waar ik altijd moet zijn. Het is de hele dag stil. Er gebeurt niks. Het is vrijdagavond rond 22:30 uur op het moment dat ik aan deze column begin. Al liggend in een ligstoel geef ik mijn laptop commando’s om letters te laten verschijnen op het scherm door te typen. En dat is ook het enige geluid dat je hoort. Geen krijsende kinderen, geen gillende ambulances, geen buurt onveilig makende hangjeugd. Ik had vanmiddag al aan mijn column kunnen beginnen, zodat de big boss 'm na had kunnen kijken op tiep- en spelvaudten. Maar vanmiddag had ik het druk. Druk met genieten van de rust. Voor nu is het leuk, ik zou gek worden als ik hier zou wonen. Er gebeurt niks. En voor even is dat leuk, maar niet voor altijd. Voor even. Voor even geniet ik nog van de rust en de kleinschaligheid van dit stadje, voor ik binnen twee dagen de ellendig lange reis naar het drukke leven weer maak. Tot volgende week.