Ik ben een racist

Column door ArchEnemy

Toen ik nog geen racist was, was ik er al een. Omdat ik beter kon nadenken dan de gemiddelde politicus kon ik niet anders dan een racist worden, samen met een heleboel andere Nederlanders. De Turken en Marokkanen, de Surinamers, Antillianen en Chinezen, dat waren geen racisten, dat was immers onmogelijk. Je kunt een racist heel eenvoudig herkennen: Hij (soms zij) is blank, westers en Nederlands. En vooral: hij wordt niet blij van 'de multiculturele samenleving'. Dat komt omdat hij een racist is, want iedereen met een gezond geweten wil in vrede, gelijkheid, solidariteit en respect samenleven.

Racisten zijn uiterst gevaarlijk. Racisten handelen in slaven, vermoorden minderheden, gaan op kruistocht, zuigen goedkope analfabete arbeidskrachten uit, koloniseren landen en willen asielzoekers het liefste zien sterven voordat ze hier veilig aan kunnen komen. Als je dat allemaal wilt voorkomen moet je het racisten zo moeilijk mogelijk maken. Je moet ze intimideren, want naar rede luisteren kunnen ze niet, dom als ze zijn. Ze moeten ontslagen worden op hun werk, ze moeten hun huizen uitgejaagd worden. Ze moeten weg uit de wijken waar hun prooien wonen. De enige remedie om een racist uit de buurt van een multiculturele samenleving te houden is ze tot op het bot te haten, dat is de enige taal die ze snappen. Pak ze op het werk, pak ze via een volksgericht, sleep ze voor de rechter.

Het klinkt overdone, maar vergeet nooit waartoe racisten in staat zijn. Vergeet niet hoe belangrijk het is om Europa te verenigen, want anders krijgen de racisten het voor het zeggen. Pim Fortuyn was een racist, gelukkig heeft iemand zijn leven opgeofferd om ons te bevrijden van de Hollandse Haider. Een extreem-goed mens schoot zijn hersens kapot, om te voorkomen dat de racisten dat wel eens massaal bij de kwetsbare groepen onden gaan doen. De volksopstand die erop volgde toonde helaas
overduidelijk aan dat heel Nederland vol zat met racisten.

Uit de islamitische landen komen geestelijken mee naar Europa, als je religieus bent heb je immers een voorganger nodig. De islam kent naast een spirituele diepgang ook een praktische wetgeving voor het dagelijkse leven. En die wetgeving geldt voor iedereen, niet alleen voor de volgelingen. Dat maakt de islam een theocratie, een religie die het complete maatschappelijke leven onder haar regels hoort te hebben. En dat mag, want dat valt binnen het Europese rechtsysteem onder 'vrijheid van godsdienst'. Met die vrijheid mogen islamieten zich onder bescherming van de grondwet vrij voelen om hun religie tot in alle nuances te beleven. Alleen onderontwikkelde landen kennen inperkingen van religie, het is een teken van beschaving om religie een veilige thuishaven te geven.

Iemand die de vrijheid van godsdienst in wil perken om 'de minderheden' de mogelijkheden te ontnemen hun theocratie dwingend uit te oefenen buiten hun eigen gemeenschap is ook een racist. Bent u daar nog?

Nu de definitie van de racist duidelijk was ingekaderd kon de wereldvrede eindelijk beginnen in Europa. Alleen bleken er ook racisten onder de migranten te zitten. Mensen die alles wat niet voldeed aan hun eigen normenstelsel geleerd hadden te minachten. Die zonder gewetensremming 'ongelovigen' het leven enorm zuur konden maken. Die zelfs zo ver gingen dat ze mensen die geen kritiek voor zich wilden houden gingen vermoorden.

De Nederlanders schrokken zich gek, want ze zagen het gedrag waar zij zo voor gewaarschuwd waren terug in de migranten.

Maar de theocratische racisten genieten bescherming van de grondwet. Zij mogen haten, minachten en hun leefregels opleggen, dat is immers hun religieuze plicht. Ze dat ontnemen is onderdrukking, dat is ondenkbaar, dat leidt tot racisme.

Waar dit vooral toe heeft geleid is een totale segregatie. Omdat de regering van dit land (en andere landen in Europa) heeft besloten dat religieus racisme een recht is, en kritiek op dat recht racistisch is, zijn we volledig tegen elkaar uitgespeeld. We hebben geleerd bang te zijn voor elkaar, de een vanuit regeringsvoorlichting en de ander vanuit de praktijk. We hebben geleerd dat communicatie met elkaar onmogelijk is, omdat de regering en justitie partij hebben gekozen en daarmee de vrijheid van meningsuiting aan de ketting hebben gelegd. We kunnen niets anders dan langs elkaar leven en confrontaties zoveel mogelijk vermijden.

Is dit nou een uitkomst van een beleid dat vrede, respect en veiligheid nastreeft?

Ik heb het in mezelf gemerkt. Ik heb jaren gedacht in opstand te zijn gekomen tegen ondoordacht beleid, en dat het vergroten van het probleem door de religieuze racisten uit hun tent te lokken aan zou tonen dat niet alleen blanke mensen gevaarlijk konden zijn. Ik zag racisten in iedereen die in mij een racist zag. Ik leerde netjes de migranten te wantrouwen die me gingen haten omdat ik kritiek had, die maakten immers gebruik van de mazen in de wet, van de overbelasting van justitie, het lag aan hun, mijn regering moest uiteindelijk tot bezinning komen en inzien dat er een aardige herschrijving van het beleid nodig was.

Totdat ik het volgende ontdekte. Ik word binnenkort aangeklaagd door een Turkse racist die net zo vertrouwt in de Nederlandse rechtstaat als ik, omdat ik een racist ben. Allebei zien we het bestuur als de oplossing van ons probleem, en allebei hadden we niet door dat dit bestuur ons juist tegen elkaar uitspeelt. Maar als hij net zoveel
vertrouwen had in onze rechtstaat als ik, hoe konden we dan allebei gelijk hebben?

Dat kon niet. Met een zware klap werd ik wakker uit een goedbedoelde droom die me aangesmeerd was door angstige, stuntelende bestuurders.

Ik begin daarom met te erkennen dat ik inderdaad een racist geworden ben, maar dan een echte. Ik ben bang geworden, omdat ons bestuur het vertikte om in te grijpen, terwijl de onlogica van de situatie toch echt wel duidelijk zou moeten zijn. In de tussentijd moet je je als vogelvrij verklaard doelwit toch een beetje beschermen, dus kies je sluipenderwijs voor stigmatisatie. En toen ging ook ik de 'racisten' haten. Ik zet het expres tussen aanhalingstekens, want hoe discriminerend sommige godsdiensten ook kunnen zijn, ze doen ook alleen maar wat ze horen te doen. In Turkije weet men een evenwicht te bewaren tussen seculieren en theocraten, in Nederland wil de overheid dat bewust niet.

Is dat de schuld van de theocraten? Natuurlijk niet. Wat ben ik dan als ik alle theocraten -en alles wat daar op lijkt- bij voorbaat veroordeel? Net zo'n racist als ik hun verwijt. Waarom doe ik dat? Omdat ik bang ben geworden door de partijdigheid van de regering, die racisme uit religieuze motieven vrijheid en bescherming geeft, en 'het gevaar'
alleen op mensen als ik projecteert.

Dan ga ik me verdedigen door juist die mensen aan te vallen waarvan ik bij voorbaat beschuldigd ben dat ik ze aan ZAL vallen. De cirkel is rond.

Is dat slim van me?

Nee, dat is ontzettend dom. Maar met dat inzicht verdween in één klap mijn vertrouwen in de kracht en wijsheid van deze rechtstaat.

Beste Turken en Marokkanen die zich hier nadrukkelijk als migranten (dus niet als kolonisten) gevestigd hebben, mijn excuses. Ik schaam me slapeloos voor mijn stupiditeit, voor mijn agressie en mijn stigmatisatie. Maar besef wel dat ik voor dit inzicht het vertrouwen in mijn eigen land weggegooid heb. Ik ben niet boos meer op mijn vaderland, ik heb gewoon geen vader meer.

Dat heeft ook meegespeeld in het uit willen stellen van dit inzicht. Iedereen probeert immers te vertrouwen op een goed functionerende overheid als garantie voor stabilliteit en welvaart. Maar een overheid die zo ver gaat door democratie en recht langs een etnische lijn op te offeren aan een politiek ideaal is het niet waard om vertrouwd te worden.

Door aan de ene kant racisten te sanctioneren, worden ze geboren aan de andere kant. Dat kunnen we alleen maar met elkaar oplossen, ondanks dit bestuur.

Ik hoop dat jullie het daarmee eens zijn / gaan worden.

Dank voor het lezen,

ArchEnemy