Rij een stakende buschauffeur dood!

Even met de vakbond gebeld: “Goedemiddag, Oplopers hier. Mag ik mevrouw Koppens even aan de lijn om haar van harte te feliciteren? Ja? Fijn.” Ik werd in de wacht gezet. Bij commerciële bedrijven krijg je dan zo’n lullig muziekje te horen, Mantovani ofzo. Bij de FNV moet je dan noodgedwongen naar de Internationale luisteren. En nog een keer. En nog een keer. Eindelijk kreeg ik de verwarde vakbondsbons aan de lijn. Waar ik haar mee wilde feliciteren, wilde Janny Koppens weten. “Ik wil je van harte feliciteren met het feit dat jij de debielste vakbondsbestuurder bent van wie ik ooit van heb gehoord. Ik las dat je het raar vindt dat de provincies overwegen om naar de rechter te gaan wegens die rottige busstaking van je. Want je stelt dat de provincies geen enkele zakelijke band met je hebben. O? En hebben al die gedupeerde reizigers dan wél een zakelijke band met die tyfusvakbond van je? In plaats van dat je ingaat op de suggestie, een bemiddelaar aan te stellen, laat je je chauffeurs gewoon het werk neerleggen. Flikker toch op. En waar staken jullie eigenlijk voor? Jullie vinden dat die chauffeurs te hard moeten werken? Zal ik je het even voorrekenen? Een full-time buschauffeur bij het streekvervoer zit per jaar zo’n 1100 uur achter het stuur. Dat is na aftrek van een week of vier vakantie en wat feestdagen nog geen 25 uur per week. Noem je dat hard werken? Nee meid, van harte gefeliciteerd met de enorme overlast die je het land toebrengt. Kan ik een dezer dagen mijn zilveren FNV-speldje even bij je komen inleveren? Ik hoef hem niet meer.” Janny Koppens sputterde nog wat in de telefoon, over solidariteit tussen werknemers, de strijd tegen het grootkapitaal en het recht op doorbetaald klaverjassen in de garage, maar ik was wel klaar met dat wijf. “Lang leve de Forensenbond die jullie voor de rechter sleept! Ik zou bijna wensen dat ze een paar van die stakende chauffeurs platreden, werkschuw tuig is het,” riep ik, en hing op. Fijn, zo’n felicitatiegesprek lucht altijd lekker op…

Het regent sowieso felicitaties, deze week. Graag wil ik Wouter Bos ook even van harte gelukwensen. In de peilingen is zijn Partij van de Arbeid gedaald tot dik onder de twintig kamerzetels. Echt een eclatant succes. Maar ja, wat wil je ook, als je als partijleider randdebielen als John Leerdam gewoon hun gang laat gaan. Excuusneger Leerdam reageerde een week of twee geleden wel uiterst laf op de schandalige arrestatie van cartoonist Gregorius Nekschot. “Wie de bal kaatst moet hem terug verwachten,” zei de socialistische excuusneger van Antilliaanse komaf in een interview op Radio 1. Dat is niets meer dan een buitengewoon magere dooddoener voor als je te dom of te laf bent om je échte mening te geven. En in het geval van Leerdam gaat het om een bijzonder laffe man. Als cultuurspecialist in de Tweede-Kamerfractie weet hij donders goed wat Nekschot zoal voor tekeningen maakt, en uit angst voor zijn bruingekleurde werkschuwe achterban is ‘ie te laf om het voor de vrijheid van meningsuiting op te nemen. Want Nekschot steekt soms hardhandig de draak met luie zwarten. Nee, in plaats van stelling te nemen, verschuilt Leerdam zich achter een dooddoener. En Woutertje Bos treedt daar op geen enkele wijze tegen op. Een schande! Daarmee verwordt de PvdA tot een stelletje ruggengraatloze lafbekken die alles doen om de stem te behouden van de snel op zijn -al dan niet buitensporig grote- pik getrapte allochtone kiezer.

Felicitaties vooral ook voor Arnold Scheepmaker en de Amsterdamse rechtbank. Het Openbaar Ministerie vervolgde Scheepmaker omdat hij zich beledigend zou hebben uitgelaten over joden. Scheepmaker schreef in september 2006: "Sinds de nazi-tijd is het niet echt cool om negatieve dingen te zeggen over joden, maar soms snap ik best hoe het in 1937 zo ver heeft kunnen komen." Een schandalige grap, maar volgens de rechtbank heeft de columnist het recht zijn artistieke expressie te uiten. Over smaak valt niet te twisten, en het is goed dat de rechter zich -in tegenstelling tot die hufters van het Openbaar Ministerie der Kulturkammer- sterk maakt voor de vrijheid van meningsuiting.

En er gebeuren meer dingen in Amsterdam die een felicitatie waard zijn. Mag ik Installatiebedrijf IJzeren Harry even feliciteren met zijn weergaloze opdracht? De Gemeentetram laat in twee wagons wat extra fietsenrekken aanbrengen. Sowieso wonderlijk dat een fietser die te belazerd is om zelf te trappen met fiets en al met de tram kan, maar vooruit. In ieder geval: voor het aanbrengen van in totaal veertien fietsenstandaards is een bedrag van 120.000 euro beschikbaar gesteld. Ja. Inderdaad, 120.000 euro. Voor een paar lullige fietsenrekjes. Lekker verdiend! Maar ondertussen heeft het GVB wél besloten dat ze het kerstfeest voor hun personeel niet langer zullen vieren. Wél dik een ton voor een paar fietsenrekken, maar geen briefje van honderd voor wat dennenbomen en een doos kerstkransjes? Rare jongens daar bij de tram… Maar ja, ze doen tenminste nog wel hun werk.

Tot slot nog een felicitatie voor Marjo van der Knaap. Zij is medisch hoogleraar aan de VU en heeft de Spinozapremie gewonnen. Een prijs voor hoogstaand wetenschappelijk onderzoek. Marjo bestudeert hersenafwijkingen bij kleine kinderen. Ik vind dat zielig. Ziek zijn hoort bij het leven, maar als een klein kind iets overkomt, dan vind ik dat extra schrijnend. Misschien kan Marjo voor haar hersenonderzoek gewoon een paar stakende buschauffeurs opensnijden. Zijn net kleine kinderen…