Plastic lijk

Voor een min of meer geslaagde dwarsdoorsnede van de samenleving moet je op de weg zijn. Je moet alleen soms wel even piekeren hoe het allemaal in elkaar steekt. Men is natuurlijk anoniem, dus minder prettige gebruiken zullen in een auto nogal vaak worden gebezigd. En het laatste restje verstand is vaak uit wandelen. De belangrijkste functie van een auto is natuurlijk de presentatie van het ego, bij voorkeur fiks uitvergroot. Het verband tussen geslachtsorgaan en auto laat ik graag voor rekening van de bedenker ervan. Maar lollige dingen kom je zeker tegen, fallisch of niet.

Afgelopen week stond ik op de A12 richting Arnhem weer eens in de file. We schuifelden in colonne over onze eigen rijbaan en hadden tijd zat om naar de karren naast ons te kijken. Rechts achter me kroop een hele dikke BMW naderbij, een 535i, metallic zwart. Aan het nummerbord kon ik zien dat hij hooguit een paar weken oud was. All options, dat spreekt, te beginnen met super flashy lichtmetaal. Ik begon me dus voor te stellen wie er achter het stuur zat. Man, veertiger, strak in een Armani van de pakkenboer want een echte is nog net buiten bereik of anders moet hij het hele jaar gras en smeerolie vreten. Praat, maar niet tegen een telefoon aan zijn oor. Nee, blauwe tand is aanwezig. Navigatie niet op, maar in het dashboard.

Even later reed hij naast me en kon ik door de donkere ruiten zien of het klopte. Jep, tot het laatste detail. Dus ik fantaseerde verder. Over zijn baan. Zal wel geen baantje meer zijn. Vast manager, wat in mijn optiek voldoende is voor terechtstelling ter plaatse. Trapje hoger is executive. Nou, dan ben je er wel. Of zo. Ik vertaal dat heel oneerbiedig altijd als hoofdknuppel of sjef, maar dat komt doordat letterlijk alles in de bizniz wordt veramerikaanst.
Goed, een tamelijk belangrijke pief die een dikke liesbak mocht uitzoeken. Tegelijk met zijn promotie van mennesjer tot sjef. Achttien mille bijtelling of niet meer dan vijfhonderd kilometer privaat wordt opgelost doordat mam een Pinda heeft van twaalf jaar oud. En door een hele fictieve km-boekhouding in mekaar te fabrieken. Lullig dat de fiscus nu bij de Gamma nummerborden gaat opschrijven om de arme liesbakrijders te piepelen.
Maar goed, hij heeft hem, ‘zijn’ BMW. Hij is er, en wel helemaal. Hij kan zich vertonen bij de kroeg en op de golfbaan. Gelukkig kan hij op beide adresjes zijn kar in het zicht neerzetten. Het gemiddelde onderwerp van gesprek met de vriendjes kan ik zo invullen.
Kortom: doont fuk wiss mie.

Hij kwam uiteindelijk rechts voor me rijden, zodat ik de achterkant van de auto in het zicht kreeg. En in een onbedaarlijke lachstuip schoot. Een of andere ziekeling had een geplukte kip van plastic met de kop tussen de achterklep geklemd. Het lijk bungelde tegen de bumper. Het was duidelijk een ding dat zijn beste tijd wel had gehad, getuige de vieze grauwe kleur.
Als statement viel het nauwelijks te overtreffen.
Vraag: WIE?? Zijn zoontje van veertien die het eeuwige geblaat over die nieuwe auto spuugzat was, omdat daardoor nu zijn zakgeld weer niet werd verhoogd, en de sleutels van pa even had meegefiepst? Getuigt wel van leeuwenmoed.

Of de secretaresse die hij moet delen met vijf andere sjefs en die hem even laat voelen dat arrogantie niet echt goed overkomt?
Een vertrouwde collega die eigenlijk zijn baan had willen hebben? Of de monteur die ook al niet overliep van enthousiasme over zijn gedrag en het onderhoudspuntje zo van een uitroepteken voorzag?
Wie het weet mag het zeggen.