Zomerklitje
Besloot in een minder lucide bui samen met vriend R. een bioscoop aan te doen, gewoon omdat het vrijdagavond was en ik me stierlijk begon te ergeren aan de slapeloze nachten waarin ik me tevergeefs in een coma probeer te drinken. De film Zomerhitte werd door metersgrote posters en het gunstige tijdstip aangedragen. Daar wij vrij conformistisch door het leven gaan en dus niet echt een eigen mening hebben, besloten we het erop te wagen.Als je een Nederlandse film wilt bezoeken en vooraf hoort dat Monique van der Ven de rol van regisseuse op zich heeft genomen, mag je een overdaad aan flamoes verwachten. De Nederlandse film en zijn hele geschiedenis is een mislukking an sich, maar de flamoes van Sophie zou een boel kunnen compenseren. Onderbewust is dat waarschijnlijk ook de reden geweest van onze gang naar de bioscoop. Voor de gemoedelijke sfeer, het amechtige geroezemoes van de bezoekers of de misselijkmakende geur van popcorn in zo’n bioscoopzaal hoef je het niet te doen.
Waarom de bioscoop een verzamelplek is voor oligofreen klootjesvolk?
Een kwartier voor aanvang werd een reclameblok ingezet. De fietsenmakers, horecaondernemingen en het midden- en kleinbedrijf uit Zwolle mochten allen hun PowerPoint propaganda loslaten op het ongeduldige falderappes dat gestaag de zaal vulde. Het reclameblok was een beetje als Fitna, maar dan niet met boze moslims die de wereld willen overnemen maar neringdoende blauwvingers die hun hypotheek moeten betalen.
Die overtrokken lachsalvo’s die zich ontspinnen tijdens zo’n reclameblok vullen je niet alleen met plaatsvervangende schaamte maar zijn ook voer voor dat wassende gevoel van levensmoeheid. Een man die de shampoo gebruikt van zijn vriendin, glanzend en niet-alledaags haar heeft en daarom een drankje krijgt aangeboden van zijn maten met een klein parapluutje in het glas… Een aantal bezoekers moest van de grond worden opgeraapt, dat schorriemorrie was al voldaan eer er een film was begonnen.
De flamoes van Sophie Hilbrand heeft inderdaad een vooraanstaande rol in Zomerhitte.
Het ergste moest nog komen: een sprookjesachtig plot, volstrekt onlogische en onwerkelijke dialogen, Waldemar Torenstra die neergezet wordt als een kruising tussen James Bond, Tarzan en Joris Luyendijk en natuurlijk de krolse Sophie met haar onvermurwbare flamoes als dodelijk wapen. We moesten onze tijd uitzitten. Na gevoelsmatig twee uur in het pluche te hebben gezeten, bekroop me een plezierig gevoel: deze bioscoop hanteert geen plaspauze. Maar dat was een idyllische gedachte. Toen het bioscoopvolk zich hevig analyserend vervoegde aan de rij voor de verse popcorn en beugels Heineken kwamen de zwaarmoedig gevoelens weer naar boven. Het gedragspatroon van bioscoopvolk is onwrikbaar: dissidenten bestaan niet.