Borderline op de landsgrens
Give me a ticket for an aeroplaneAin't got time to take a fast train
Lonely days are gone, I'ma goin' home
My baby just wrote me a letter
Ze had nog twee dingetjes van me. Een boek van Robert Rankin getiteld “The Hollow Chocolate Bunnies of the Apocalypse”, en een dvd van The Shawshank Redemption. Beide artefacten miste ik niet echt, maar ik wilde ze toch wel eens terug. Ik sms’te of ze ze wellicht kon opsturen met de post. Ik had zelf niet zoveel behoefte aan ophalen, omdat haar gedaante wellicht maanden weggestopte emoties op zou halen. Ze sms’te terug dat ze ze wel zou komen brengen, ze moest toch werken in mijn dorpje. En oh ja, ze emigreerde binnenkort naar Canada. Volledig verbijsterd sms’te ik terug dat ze maar om elf uur moest komen. We spreken afgelopen dinsdag.
Wat ik drie maanden lang had weten te negeren, kwam allemaal weer naar boven. Met borderliners is het vaak zo dat men een oplossing zoekt voor problemen door de problemen zelf uit de weg te gaan. Als iemand bijvoorbeeld aanmerkte dat ze het alleen maar over zichzelf had, nooit afspraken nakwam en alleen vriendschappelijk deed wanneer zij daar zin in had, dan lag het nooit aan haar. Men verloor de status als vriend of vriendin, werd in het verdomhoekje gedreven en doodgenegeerd. Zo had mijn ex haar complete middelbare school-vriendenkring al in de derde klas van de Havo doorgewerkt en afgehandeld.
Toen kwam ik op de proppen om haar bij te staan en haar te vertellen dat inderdaad de wereld achterlijk en onbeholpen en grof en onzinnig is, en niet zij. Zolang ik dat volhield en alle schuld buiten haarzelf legde voor wat dan ook, was het allemaal prima. Als ik uit jaloezie door haar weinig scrupuleuze vreemdgaan cynisch werd of haar ontmoetingen met andere jongens verbood, was ik een wantrouwige zak en moest ik mijn kutkop dichthouden. Toen ik dat na twee jaar weigerde was het snel over; het duurde nog geen vijf minuten. Rats, streep door mijn naam, op naar de volgende.
Het probleem met zo’n manier van leven is uiteindelijk dat je elke vriendenkring hooguit één à twee jaar kunt aanhouden. Dan zijn ze je zat, of jij hen, en moet je weer nieuwe mensen zoeken die nog niet doorhebben hoe je in elkaar steekt. Mijn ex deed dat sinds begin vorig jaar via haar MMORPG. Ze werd eerst verliefd op een jongen uit Oregon, zoals ze verliefd werd op alles en iedereen die haar bovengemiddelde aandacht gaf in combinatie met opmerkingen als ‘ja, jij bent goed en de rest van de wereld klopt niet’. Toen hij haar liet vallen (na twee maanden al) had ze al snel weer een ander slachtoffer; ironisch genoeg heette die jongen Danny.
Hij kwam uit Canada (vraag me niet welke stad, want dat weet ik niet) en hij had de nare eigenschap dat hij extreem veel bezig was met het occulte. Hij deed aan glaasje draaien, ouija-borden, wicca-gedoe en zei bezeten te zijn van de duivel. Mijn ex vond het een mooi project, kocht een bord, kaarsen, wierook en andere semireligieuze duivelaanbidrommel en zat in de maanden dat ik nog eens in de zoveel weken langskwam voor een stevig potje postzegels kijken vaak bij mijn binnenkomst óf met hem te chatten, óf vreemde dingen te doen met kaarsen.
Ik had zelf het idee dat een emotioneel instabiel iemand als zij wellicht een andere hobby beter zou passen, maar kon haar er geenszins vanaf brengen. En nu ging ze naar Canada; weg van de vriendenkring die ze niet meer heeft, weg van ouders die haar twee jaar geleden al toeschreeuwden dat ze hun dochter niet meer was, weg van al die nare personen die haar probeerden te vertellen dat de schuld voor haar emotieschommelingen, uitspattingen, automutilatiepraktijken en vreemdgaan uiteindelijk in haarzelf lag, en niet buiten haar. Morgen moest ik haar maar eens ondervragen naar het hoe en waarom. Ik had “leuk dat je liefde opnieuw hebt gevonden, laat het deze keer maar niet los” terug-gesms’d, maar wist niet of ik erachter stond. Ik was bang haar te zien.
Canada, dus. Ik vroeg me af hoelang het nog ging duren voor ze ook daar haar heil niet vond, terug zou komen om zelfmoord te plegen of om weer ergens een nieuwe groep mensen te zoeken. Ik probeerde te slapen, maar het lukte niet. Rond half vier rolde ik een joint, rookte die op en viel in slaap met mijn kleren nog aan. De wekker had ik om tien uur gezet. Ik droomde dat ze, maanden na haar vertrek naar Canada, terugkwam. Ze was uitgemergeld en had smekende puppy-oogjes. Om de een of andere reden wilde ik haar helpen, maar ze klom in het gootsteenkastje en sloot zichzelf in. Ze mijmerde. “Niemand houdt van me, niemand zorgt voor me, ik ben helemaal alleen…” Ze klonk als Hitler met de Russen voor de deur. Ik hoorde een flatsend geluid, een gulpend gerochel en zag bloed onder de deurtjes vandaan komen. Panisch begon ik aan het kastje te trekken. De radio blèrde "Oh Canada, our home and native land". Het kastje klapte open en ik viel achteruit. Huiveringwekkend, met doorgesneden keel, rochelend en bloed klotsend, staarde ze me...
Badend in mijn eigen zweet werd ik wakker. Ik pakte mijn telefoon. Samsung, dus dood. De wekker was niet afgegaan. Ik bewoog de muis en het computerscherm floepte aan. Linksonderin meldde Windows me “11:03”. Mijn hartslag versnelde, ik schoot mijn kleren aan, pakte een sigaretje, stak ‘m de trap af rennend aan. Ik stond op het punt een hartverzakking te krijgen en keek vluchtig om me heen in de woonkamer. Buiten zag ik dat de tuindeur dicht werd getrokken. Op de eettafel lag een olijk geel boek met een chocoladekonijntje op de kaft en een dvd met Tim Robbins. Ik voelde. Ze waren nog koud van de ijzige wind. Ik zuchtte diep, trok aan mijn sigaret en haalde mijn schouders op. Uit het voorraam zag ik haar nog net wegfietsen. Mijn ochtendritueel begon met het aandrukken van de Senseo. Ik wist niet wat ik moest denken toen ik besefte dat ik haar voor de allerlaatste keer weg had zien snellen. Niet naar haar huis, niet naar haar werk, niet naar het Riagg. Dit keer fietste ze naar Canada.