Binnenstadterreur
“Meneer mag ik u iets vragen”, wordt me gevraagd als ik in de binnenstad aan het genieten ben van mijn zaterdagmiddag. Afgezien van het feit dat de ongure jongeman dit reeds doet door deze vraag te stellen, besluit ik ´uiteraard´ te antwoorden op zijn domme vraag. “Koopt u weleens een boek of een DVD?” “Ja, ik koop weleens een boek of een DVD, maar als je me iets wilt aansmeren, ben je aan het verkeerde adres. Waarschijnlijk werk je voor een quasi-malafide bedrijf dat boeken en DVD´s opkoopt die andere bedrijven niet verkocht krijgen en probeer jij zoveel mogelijk mensen voor een lidmaatschap te paaien, maar daar trap ik helaas voor jouw prestatieloon niet in”. De jongen kiest eieren voor zijn geld en gaat op zoek naar een nieuw potentieel slachtoffer.
Ik weet niet hoeveel mensen er per dag in het verkooppraatje van de ongure jongeman vallen, maar alleen door zijn voorkomen zouden al duizend alarmbellen moeten gaan rinkelen. Ik heb niets tegen gouden oorbellen, maar zoiets verwacht je eerder bij een Shirley, Anita of bij Zwarte Piet. Wanneer een jongen met fout leren jasje en kalend hoofd dit in zijn oor draagt, kan ik er niets aan doen dat dit bij mij allerlei negatieve associaties oproept. Nu weet ik dat er geen causaal verband is tussen het dragen van gouden oorbellen en het handelen in cocaïne of het slaan van vrouwen, maar de kans dat je me wat kan aansmeren op straat is door de gouden oorbellen net zo groot als de kans dat Joran van der Sloot een carrière als misdaadverslaggever tegemoet gaat.
Dan deed het meisje van Greenpeace, dat mij enkele minuten later lastig viel, het al een stuk beter. Ze maakte goed gebruik van haar ‘ Katja-Schuurman-look’ met bijbehorende ‘ Bambi-ogen’ , maar desondanks werd ik niet lid van Greenpeace. Ik weet toevallig dat het lieve meisje zo’n achteneenhalve euro per uur verdient plus een bonus per nieuw gemaakt lid. Ze is zelf uiteraard niet lid van Greenpeace, omdat ze de ene week voor ‘ Artsen zonder Grenzen’ leden werft, dan weer voor ‘ Sichting Geef de Cavia zijn Natuurlijke Habitat Terug’ en de week daarop voor ‘Kinderorganisatie Het Hijgende Nijlpaard’ zieltjes probeert te winnen. Daarom moet ze niet de indruk wekken dat ze met haar werk de wereld verbetert. Bovendien staat de manier waarop Greenpeace te werk gaat mij niet aan, maar dat gegeven liet ik door haar aantrekkelijke ‘ Bambi-ogen’ maar achterwege.
Het duurde niet lang tot ik in de binnenstad weer werd lastig gevallen. Dit keer, wederom door een olijk popje, voor een abonnement op de Veronicagids . Na ook deze afgepoeierd te hebben werd ik ook nog lastig gevallen door een puistenkop van de Telegraaf en een ‘ Ik-wil-de-wereld-verbeteren-door-mijn-haar-tot-op-mijn-enkels-te-laten-groeien-typje van de ‘World Society for the Protection of Animals’ . De laatste is speciaal opgericht voor dieren in oorlogsgebieden. Zie je het al voor je? Je zit met drie rijstkorrels honger te lijden voor je gekleide hutje en dan komt er een Jeep alto’s langs, tot de nok toe gevuld met hondenbrokken van Bonzo, op zoek naar uitgemergelde straathondjes.
Ik heb die middag maar een briefje van vijf euro gegeven aan een zwerver. Dat boomerangkaartje mocht hij houden. Of hij het besteedt aan patat, een slaapplaats of een spuit interesseert me niet zo veel. Ik besteed mijn geld liever aan een liegende zwerver dan aan links tuig van Greenpeace, dat weigert de dialoog aan te gaan of aan ‘ Bonzo-verspreiders’ in oorlogsgebieden, die bovendien ook nog eens ‘binnenstadterroristen’ inzetten om leden te werven!