Kerstboom 2007
Het optuigen van de kerstboom is een activiteit die de bijbehorende kerstsfeer aanzienlijk kan verzieken. Ware het vroeger zo, dat je als vader ongeveer het alleenrecht had in de manier waaarop en waarmee het boompje werd vol gehangen, tegenwoordig heb ik te maken met mondige puberdochters.In oude tijden werd er pas een dag of twee voor Kerstmis een boom in huis gehaald, die dan onder de klanken van stemmige kerstmuziek werd versierd volgens de regels van de familietraditie: bovenin de piek, niet zo’n vreselijk zilverkleurig standaardding maar een ouderwetse, die ook al bij oma op de boom stond: een soort kerstster van ijzerdraad, die elk jaar een beetje verder in staat van ontreddering verkeerde.
Vervolgens de lampjes, 12 stuks, vooral geen knipperdingen of leds, en daaromheen een dotje engelenhaar, uit de tijd dat je nog fatsoenlijk engelenhaar kon kopen. Die lampjes waren elke keer trouwens weer een crime om aan de praat te krijgen. Daar was je zeker twee lp’s Kings College mee bezig.
De ballen: zilverkleurig of rood, van echt glas natuurlijk, en hier en daar een enkele gouden. Vaste prik: het vogeltje op zijn klipje, de dennenappels en de zilveren klokjes, die echt nog als klokjes klonken. Drie peuters keken ademloos toe en mochten elk ook een kerstbal met bevende vingertjes bevestigen. Het hoogtepunt van de versiering bestond uit het ophangen van twee chocolade zonnen, bekleed met goudkleurig zilverpapier, die al zeker dertig jaar doos in-doos uit zijn gegaan. Als dat geen toppunt van zelfbeheersing is: al die jaren je moeten dwingen je niet aan die chocola te vergrijpen, ook al zijn beide zonnetjes inmiddels tot fossiele staat vervallen. De kerstboom bleef dus ook dertig jaar onveranderd.
Nu hebben we echter maar te gehoorzamen aan de trends die de designers van Intratuin en de Cosmo Girl ons voorschrijven. Bij de Intratuin had ik vorig jaar in een vlaag van impulsaankoop oranjekleurige verlichting gekocht, gevat in glazen bollen. Dat moest dus wel in die boom. Dat mocht, op voorwaarde dat de hele versiering dan ook een complete make-over onderging. Zo hebben we dus nu - ruim vòòr kerst - een onder de dreunende klanken van Sky-radio vrijwel geheel door de dochters opgetuigde, voornamelijk oranje-kleurige boom, oranje lichtjes, èn witte ledjes, bronskleurige en oranje ballen en slingers, geheel volgens de laatste trends, een boom waarmee je voor de dag kunt komen, waarbij Jan des Bouvrie wit weg zal trekken. Oma’s piek heeft de stormen des tijds overleefd, die mocht vader zowaar nog bevestigen, en die chocoladezonnen, ja, ze hangen er niet meer in, maar weggooien, dat nooit! Een kwestie van loslaten, denk ik maar.