De keuzes van een pessimist
Als je geluk hebt word je als kind geboren in Nederland. Een land vol mogelijkheden en kansen om jezelf te bewijzen. Een land waar alles voor je geregeld wordt en een land dat met al haar sociale voorzieningen je nooit in de steek zal laten, ook al heb je dit meerdere malen zelf wel gedaan. Nu komt gelijk mijn dilemma, ik heb het probleem dat iedereen in mijn omgeving precies weet wat ze later willen worden of dit doel al bereikt hebben inmiddels. Zo heb ik een oudere zus die van jongs af aan al verloskundige wilde worden. (Vraag me niet waarom, want dat weet ik echt niet.) en mijn beste vriend is superhandig en heeft zijn doel gevonden in de exclusieve meubelbouw. Nu weer even terugkomend op mijn situatie, ik ben nergens echt heel goed in en weet ook niet wat ik leuk vind om te gaan doen later. Dat noemen ze dus een probleem. En eigenlijk was dit probleem al begonnen op de basisschool.Als ik nou de scholen in Nederland als voorbeeld neem, zie je dat er iedere dag weer nieuwe opleidingen bijkomen en er voor iedereen die bereid is te leren ergens wel een geschikte opleiding te vinden is. Dit gaat zelfs zo ver dat ik niet meer weet wat al die opleidingen inhouden. Maar wat nou te doen als je niet weet wat je wilt gaan doen later?
Het maken van deze keuzes begint al vroeg op de basisschool. Zit je in de peuterspeelzaal lekker je creativiteit te ontdekken, niet wetend wat de toekomst je gaat brengen, komt de vraag: Emiel, wat wil je later worden als je groot bent? Wat moet je met zo'n vraag? De meesten geven een antwoord van, ik wil dokter worden als ik later groot ben, of politie en brandweer, astronaut, je kan het zo gek niet bedenken of kinderen willen het later worden. (Mijzelf inbegrepen.) Meeste van de beroepkeuzes op deze leeftijd worden volgens mij opgemaakt uit of tekenfilms of het beroep van een van je ouders, maar dit terzijde.
Even een stap naar einde van je basisschoolperiode. De CITO-toets. Met deze toets wordt bepaald wat voor niveau je in huis hebt en in welke klas je terecht komt op de middelbare school. En wat nou, al heb je een slechte dag tijdens deze toets? Oh, je kan je in de brugklas nog een keer bewijzen? Ok, dan heb ik niets gezegd. In de brugklas krijg je nog een keer een overvloed van keuzes op je dak. Welk pakket ga ik doen? Vind ik Frans leuk of toch Duits? Wiskunde of scheikunde? Ik had in ieder geval geen flauw idee welk pakket het beste bij mij paste, maargoed, ik koos een pakket uit met zo weinig mogelijk exacte vakken uit. Had je meer kans om een vraag op je toets goed te beantwoorden omdat je meer je eigen mening kan uiten en daar alsnog punten mee kon halen. Dan komt het punt dat je een bindend advies krijgt.(Beetje rare term, het is een advies maar je moet het toch doen.) Door dit advies kwam ik een niveau te laag uit. (Niet dat ik dit erg vond want ik had toch nog geen uiteindelijk doel in mijn leven, dus lang leve de lol op de mavo.) Toen weer 2 jaar later stond ik voor mijn school met een diploma in mijn hand.
En nu dacht ik? Ga ik werken? Nee, dat was geen optie. (In ieder geval niet voor mijn ouders, dus ook niet voor mij.) Ehm... maar wat dan? Wat vind je leuk, dan? (Die vraag heb ik wel 1000 keer gehoord.) Dat weet ik toch niet! Als ik niet weet wat ik leuk vind, hoe kan ik dan in godsnaam deze keus maken? Antwoord: dat kan je ook niet. Dan maar uitsluiten wat je niet leuk vindt. Hier ben ik enorm lang mee bezig geweest en ik kwam tot de conclusie dat alles wat ik tegenkwam niet iets voor mij was. Zucht... Koken vind je toch leuk, zei mijn moeder tegen me, ja, inderdaad, koken is leuk. Twee maanden later, ik naar de kokschool. Helemaal in kokspak en alles. Was er helemaal klaar voor. En ja hoor, net als bij alles kwam na een half jaar de verveling de kop op steken. Koken is toch niet iets voor mij, dacht ik, en ben gestopt met deze opleiding. Zucht. Weer terug bij af.
Ik vraag mij echt af wat mijn probleem is. Loop ik nou gewoon te zeuren of zit mijn probleem echt dieper en moet ik hier echt aan gaan werken? Ik denk dat ik hier nooit achter kom, tenzij ik iets tegenkom dat echt bij mij past. (Like that's ever gonna happen, maargoed.) Zoals ik eerder vertelde ben ik voor mijn gevoel de enige in mijn omgeving die dit probleem heeft en ik vraag mij dus af: hebben meer mensen hier problemen mee of is het een schijn die opgehouden wordt door de meeste mensen? (Dit denk en hoop ik namelijk.) Vinden mensen hun beroep echt leuk of is het allemaal nep en is het grootste deel van de beroepsbevolking ontevreden, net als ik? Misschien heeft dit weer te maken met de gedachten: ik hang mijn vuile was niet buiten en ik moet voor de mensen om mij heen niet laten zien dat ik niet tevreden ben met mijn leven op dit moment. Wellicht kom ik hier nooit achter. Op dit moment is mijn glas nog steeds half leeg.