Lekker balletje!
Met een hoog gepitchte 'TOONK' werd de bal met een sierlijke boog richting buitenveld geslagen. Onder luid gejoel van haar teamgenoten in de dug-out liet de ietwat corpulente slagvrouw haar knuppel vallen om vervolgens koers te zetten richting eerste honk. Met lede ogen bekeek Jean-Pierre vanaf de tribune hoe de hijgende en puffende verschijning werd uitgebrand nog voordat ze goed en wel halverwege gesjokt was. "De traagheid van massa", mompelde hij zachtjes om vervolgens verschrikt om zich heen te kijken of iemand deze gedachte, die onwillekeurig naar buiten was geslipt, had opgevangen. Hij herstelde zich snel: "Ja goed zo schatje! Lekker nullen maken ja hè!". Het meisje op het eerste honk hoorde de aanmoediging en lachte terwijl ze de bal terug gooide naar een medespeelster van orka formaat.
"Hoe komt het toch dat bij deze sport de speelster die het grootst in omvang is altijd de taak van pitcher krijgt toegewezen?", zo mijmerde hij. Nou ja, SPORT, van enige fysieke activiteit is bij softbal nauwelijks sprake. In het veld staat iedereen stil en van de slagpartij hobbelt er af en toe iemand van honk naar honk. Zelfs van schaken ga je harder zweten.
Omdat het relatietechnisch gezien goed was voor zijn karma had hij zijn kostbare zondagochtendrust opgeofferd en daar zat hij nu, langs het veld van MULO in Helmond.
Wat hij zag deed hem de tranen in de ogen springen. Normaliter was hij fervent voorstander van strakke pakjes bij vrouwensporten, zoals turnen of tennis. Nu moest hij lichtjes kokhalzend en antiperistaltiserend concluderen dat het bij softbal het kijkplezier niet echt bevorderde. Het brede palet aan lillende bovenarmen, overhangend buikvet, buitenproportionele bilpartijen en wagonladingen cellulitis dat voor hem werd geëtaleerd deed hem vrezen dat hij ter plekke blind ging worden.
In een onbewaakt ogenblik was hij ooit regelrecht in een hinderlaag van zijn vriendin gelopen. Tijdens een van haar onzekere buien had ze gevraagd wat hij vond van haar figuur. Bij elke man gaat dan normaal gesproken een enorm scala aan alarmbellen af. In principe is dit namelijk een strikvraag waarop geen enkel goed antwoord kan worden gegeven.
Sowieso dient er direct iets teruggezegd te worden. Anders zou wel eens het donkerbruine vermoeden kunnen rijzen dat er eerst een negatieve opmerking werd ingeslikt voordat er een politiek correctere optie werd geformuleerd. Verder is het volstrekt uit den boze om niet positief te antwoorden, aangezien het dan door de vrouw in kwestie geïnterpreteerd wordt als dat zij totaal niet meer aantrekkelijk wordt gevonden door haar partner. Al te overdreven het postuur ophemelen maakt de man daarentegen weer ongeloofwaardig en geeft de vrouw het idee dat ze niet serieus wordt genomen.
De ongeschreven regel is dat elke man dan "Je ziet er goed uit, schatje" zegt en zo snel mogelijk naar een veiliger onderwerp overschakelt.
Maar op dat moment drong ze erop aan dat hij absoluut de waarheid moest en kon zeggen. Ook vanwege haar enigszins betraande ogen die indringend in de zijne staarden liet hij zijn voorzichtigheid compleet varen en liet hij zich verleiden tot het prevelen van de desastreuze woorden "Misschien ben je een klein beetje aan de stevige kant".
Daarop volgde een woedende tirade wat begon met "Je vindt me dik en lelijk" en eindigde met "Vrouwen met een normaal postuur hebben immers heupen. Normale vrouwen voldoen niet aan het bespottelijke ideaalbeeld dat in reclames en bladen wordt geschetst, het komt door mannen zoals jij dat vrouwen anorexia wordt aangepraat!".
Hij trok uit dit incident voor altijd de les dat als een vrouw iets vraagt over haar uiterlijk, dat je dan moet liegen dat het gedrukt staat. Tenminste, als je niet een enorme beerput open wil trekken waar je nooit meer levend uitkomt.
De wedstrijd eindigde in een 7-5 nederlaag. Jean-Pierre bleef alleen achter op de leeg lopende tribune en keek toe hoe het team van zijn eega zich tijdens de evaluatie van de verloren partij vergreep aan kingsize chocoladerepen.
Hij weende zachtjes.