Tijl, van smoothie tot eunuch
Er groeit sinds mijn veertigste overal haar op ongewenste en intieme plekken. Tot nog toe was ik gewend om daar met afgeschreven scheermessen een krachtig halt aan toe te roepen. Omdat die mesjes meestal zo bot zijn dat ik op het laatst van de productlevenscyclus vaak wel met zes pleisters op de kin op kantoor verscheen, en er dan allerlei nare grappen gemaakt werden, zoals: "Ha Tijl! Bloedworstfabriek begonnen?" Of: "Zo, heb je geschoren bij het snijden?" (welke laatste grap trouwens op het niveau balanceert van 'goedevrijdagsmorreges, waar je tegenwoordig alleen bij de Belastingdienst nog mee weg kan komen; een getapt nummer ben je dan, een kostelijke fuifneus, die het vergeten van Europese aanbestedingsregels niet snel zal worden kwalijk genomen), is het nu tijd voor een diepteinvestering in een scrotummes. Lees: scrotum-mes. Want stel je voor dat ik op kantoor verschijn met een bloedend zaakje! wat zullen de grappen dan niet zijn! "Zo, Tijl, alweer ongesteld?" Of, "Goedesmorreges, de bloedbank is een deur verder hoor!" En dat willen we niet."Ik ben even weg!", roep ik naar mijn vriendin.
"En wie past er op de baby? Ik moet zo werken?"
"De hond."
"Maar we hebben geen hond!"
Terwijl ik de deur al dichttrek, werp ik een vage beschuldiging haar kant op, niet helemaal terecht, want mijn vriendin blijft bij alles wat vier pootjes heeft en uit zijn bek kwijlt vol vertedering staan, terwijl ik ze het liefst naar de Frolichemel zou willen schoppen. Lees Frolic-hemel.
In de DA word ik een beetje van mijn à propos gebracht door de Hollands Next Top Modelachtige allure van de verkoopmedewerkster.
"Ik zoek een scheermes, maar dan niet voor mijn kin," zeg ik schaapachtig.
Ze kijkt me verlekkerd aan.
"O, u bent een smoothie. Mijn vriend ook. Heerlijk vind ik dat." Ze pakt me beet en voert me gevankelijk naar een schap vol gereedschap. Alles is zachtroze en met bloemetjesmotieven. Ik zit bij de vrouwelijke scheerapparatenafdeling!
"Deze gebruik ik zelf," zegt ze kordaat en laat me een Venus Pulsar Wet Effect zien. Het apparaat vibreert zachtjes, ligt lekker in de hand, is goed in moeilijk bereikbare holtes en heeft een dagenlang smooth gevoel tot gevolg, licht ze toe. Ik ben meteen verkocht. Vooral die holtes spreken me aan; zo kan ik misschien zelfs wat doen aan ongewilde beharing tussen de hammen.
Thuis zeg ik tegen de baby dat ze niet zo stom moet zitten huilen, sluit de gordijnen en ga meteen aan de slag. Ik smeer de gehele zone goed in met scheerschuim.
Het is nauwelijks meer te zien of ik een man of vrouw ben, zoveel schuim smeer ik erop.
Nu een batterij zoeken en in de Venus Pulsar Wet Effect proppen. Zo. Aan het werk. Ik begin met de bovenbenen, want daar is het laatste jaar ook wat je noemt een wildgroei ontstaan. Dan door met de schaamdriehoek. Misschien kan ik later nog even langs Henk Schiffmacher, voor zo'n kekke grasmaaiertattoo... Ik laat een driehoekje staan waar Carl Nooten spontaan van zou gaan ejaculeren, zo minuscuul. Dan probeer ik de Venus Pulsar Wet Effect uit in die zone waar je zonder mistlamp de weg kwijtraakt, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar dat valt even tegen! Dat vraagt om een behoorlijk stevige feedback naar Hollands Next Top Model toe!
Misschien kan het pulserende scheermes beter uit de voeten op de balzak en bij het perineum. Het perineum is het stukje tussen balzak en anus in, ik zeg het ook maar zoals ik het op school geleerd heb hoor.
Ai, de bel. Pijnlijk moment. Nou ja, het zal de deurwaarder wel weer zijn; die is het een en ander gewend. Laatst deed ik hem open met het wc-papier nog aan de kont. Dus, ik sla snel een handdoek om en druk op de elektrische deuropener. Ik wacht een tijdje. Niemand. Flauw en ouderwets, belletje trekken. Ik hervat het nattere scheerwerk. Ik zal straks balletjes als een biljartbal hebben! Alleen wat groter. Hehehe.
Wat is dat toch voor vaag gehijg, dat ik door het geblèr van de baby heen hoor? Het dringt maar vaag tot mijn bewustzijn door. Op mijn tong bijtend probeer ik ook de allerlastigste haartjes uit de plooitjes te epileren.
"Zo, hèhè, ik ben er."
Ik schrik me de vliegende vinkentering! Terwijl een scheut van pijn door mijn scrotum schiet, kijk ik naar de deur, waar een dikke dame in een bloemetjesjurk haar boezem machtig op en neer laat deinen.
"Wat een klim."
Ik kijk naar mijn hand met daarin de Venus Pulsar Wet Effect. Onder het bloed. Niet zo erg voor dat nieuwe scheermes, zo gewonnen, zo geronnen. Maar wat me bleek doet wegtrekken is dat mijn scrotum niet meer onder mijn piemel hangt. Dat verdomde klote-apparaat heeft me gecastreerd! Ik ben een 'het'!
"Snel! bel 112!"
De dame doet het gelukkig vlot. "Ik sta hier bij een cliënt, meneer Rood, en die heeft zojuist zijn zak afgeschoren. (...) Zijn zak. (...) Afgeschoren ja. Met een scheermes. (...) Juist. Wat? In mijn mond? (...) Juist. (...) Derde Jan Steenstraat 44, drie hoog. (...) Nou, tot zo dan."
Nog geen minuut later, ik sta in de medicijnkast naar Hansaplast te zoeken, hoor ik een ambulance. De dikke dame duwt me de douche uit. Ik sla nog snel een handdoek om me heen, voor ze me de trap afduwt. Om nu in de hele straat als zakloze bekend te staan... Ik zie overal buren naar me gluren en sommige wuiven zelfs besmuikt. De ambulance blijkt voor mij gekomen te zijn. Dekt de verzekering dat allemaal? Krijg ik soms een zaktransplantatie? Waar is dat ding trouwens? Mijn hele nageslacht zoek!
Ik kijk de dame aan, die op het krukje naast de brancard in de ziekenwagen zit. Ze heeft de baby op schoot. Tikje zwaarbeladen voor dat krukje - ik heb het idee dat 't bij de volgende verkeersdrempel zó haar baarmoeder in kan verdwijnen.
"Wie bent u eigenlijk?"
"Mbm-mmmn" Ze wijst naar haar mond, en heft dan haar hand in een afwerend gebaar. Zit ze nou een Bounty te eten, terwijl ik zonder kleren - en ballen - in een ambulance zit? Lekker tactloos!
Even later gieren we de eerste hulp in, auto uit, lift in, OK in. Ik krijg een kapje op mijn neus en dan gaat het licht uit.
Als ik weer bijkom, zit ze weer naast me. De baby wéér op schoot. Ik word gek van dat mens! Ze lijkt wel een kinderlokker, maar dan eentje die je op de koop toe nog stalkt ook.
"Wie bennu", vraag ik slaapdronken.
"Mathilde van Beuningen, kinderbescherming." Ze reikt me een warme, vochtige hand.
"Ik kwam volgens afspraak voor het interview over de omgangsregeling met uw oudste zoon. Maar u had andere dingen aan uw hoofd?"
Oeps. Tja. Ik weet dat ik wat vaker in mijn agenda moet kijken. Maar dat wil niet zeggen dat ik het ook doe...
"Hier, neemt u de baby even over. De dokter zegt dat alles weer goed komt met u en uw... " Ze wuift vaag in de richting van mijn zaktransplantatie. "Belt u even uw vriendin, neem mijn mobiel maar gewoon. Dan ga ik even koffie halen, die smaak van scheerschuim... Tot zo."