Celibaat
Soms heb ik écht absurde voornemens, van die duistere plannetjes die ik tijdens emotionele momenten bedenk en waarvan ik me achteraf afvraag waarom ik ze ooit bedacht heb. Ik wijk zelden van een voornemen af, daar ben ik te koppig voor. Zo heb ik ooit besloten dat het beter was om voorlopig celibatair door het leven te gaan. Niet omdat ik geen behoeftes heb, maar simpelweg omdat ik bemerkte dat ik een lichte vorm van misogynie met me meedraag.Alles heeft een oorzaak, en mijn minder positieve gevoel jegens het andere geslacht is natuurlijk ook het gevolg van een aantal ongelukkige ervaringen. Ik noem stukgelopen relaties, vrouwen die niet aan mijn verwachting kunnen voldoen en natuurlijk de meisjes wier maagdenvliezen om beroering schreeuwen en die daarom zo snel mogelijk willen trouwen. Ze waren de grondredenen van mijn defaitisme.
Na lang gemijmerd te hebben, besloot ik vorige week dat ik dit taboe moest doorbreken. Ik heb afgesproken iets te eten met een meisje dat ik vorige week tijdens het uitgaan heb leren kennen. Echt zo'n blonde stoot, tweeëntwintig jaar, blauwe ogen, zoetgevooisd en benen als die van een paard. Zo eentje stond al langer op mijn shortlist. Met haar baantje als caissière behoort ze niet echt tot de categorie intelligentsia, maar liefhebben is ook concessies doen, zullen we maar zeggen.
Ik heb met d'r afgesproken in een klein restaurantje in Utrecht, nabij het station. Ik was er iets eerder dan zij en wachtte gulzig op haar komst. Tot mijn verbazing zag ik een oud-klasgenoot van me zitten. Hij is tegenwoordig helemaal het mannetje, want hij heeft het geschopt tot profvoetballer bij een subtopper in Nederland. Hij wel. Ik zal zijn naam maar niet noemen (afgelopen weekend haalde hij koppend een bal van de doellijn), - donderdag mocht ik hem voor paal zetten.
"Hé Danny (pseudoniem), long time no see, broer. Ja, op TV dan, maar dan kijk jij nooit terug." Hij lacht een beetje landerig en vraagt me wat ik er doe.
"Ik heb afgesproken met een fee, echt een pareltje. Je zou d'r moeten zien, dadelijk."
"Nou, ik ben benieuwd", zegt die kapsoneslijder. Na een aantal formele vraagjes beantwoord te hebben, liep ik terug naar mijn eigen tafeltje en ik bestelde een cola-vieux. Mijn rendez-vous liet op zich wachten - moest ze eens flikken bij de Jumbo, daar zou haar baas blij mee zijn.
Ik zat Danny zo een beetje te bekijken. Hij heeft het wel voor elkaar. Die klootzak droeg protserige juwelen, dure merkkleding en hij had een fotomodel als metgezel. De tafel van twee vond hij moeilijk in groep vier, een tafel met zo'n mokkel delen ging hem beter af. Noem het afgunst.
Ik dacht opeens bij mezelf dat het wel een indruk zou achterlaten als die stoot zou zien dat ik bekend ben met een profvoetballer. Dus ik loop weer zonder te aarzelen op Danny af.
"Danny, broer. Kan jij nou niet, als ze straks bij mij aan tafel zit, toevallig even langskomen en vragen hoe het met me gaat? Dat zal beslist indruk maken, dat ik zo'n fameus voetballer ken." Hij kijkt eerst lacherig naar die spetter bij hem aan tafel.
"Nou vooruit", zegt-ie twijfelend, "laat ik je maar een keer matsen." En ik keer tevreden terug naar mijn eigen tafel.
Dan loopt mijn date het restaurant binnen, drukt een kus op mijn wang en gaat tegenover me zitten. We beginnen een gesprekje over koetjes en kalfjes. Danny kijkt zijn ogen uit -dat volk is begerig als de pest– spuit wat mondspray in zijn bek, wacht twee minuten en loopt ferm op ons tafeltje af. Hij stiefelt eerst quasi-nonchalant langs ons heen, draait zich opeens om en ontketent vervolgens zijn tenenkrommende acteertalenten.
"Zo, Özcan! Man! Dat is lang geleden! Wat doe jij dan hier?" Ik doe alsof ik verbaasd ben, begin verontwaardigd te kijken en maak vervolgens een wegwerpgebaar.
"Rot op, Danny! Lompe boer. Zie je niet dat ik in gesprek ben met deze mooie vrouw." Je moest hem zien, die Danny. Hij droop af als een gecastreerd konijntje.
Het gesprek verliep een beetje moeizaam. Ze vond dat ik "veel moeilijke woorden" gebruikte, "zeker voor een allochtoon." Dat was ze niet gewend. De allochtonen die zij doorgaans sprak, kwamen niet verder dan de woorden "bij mij op de achterbank of lekker primitief in het plantsoen?". En als ik eenmaal doorheb dat iets niet gaat werken, dan word ik nogal vinnig. Dan ga ik kleineren. Dus met de vieux als inspirator spuwde ik al mijn gal uit en liet ik haar merken dat het niets ging worden en dat mensen van haar geslacht stuk voor stuk duivels zijn. Gek genoeg vond ze dat niet erg, ze waardeerde het wel, dat ik eerlijk was.
Na het dineren vroeg ik haar of ik d'r avond niet verpest had, en haar antwoord bevestigde mijn vooringenomen wantrouwen: "Mijn ex woont hier in Utrecht. Ik kan vast wel bij hem slapen."
Ik bracht haar naar de bushalte, zoals het een gentleman betaamt, en keerde huiswaarts met de trein. In de trein moest ik weer denken aan mijn voornemens - zo absurd waren ze eigenlijk niet. Waar vind ik die twintigjarige, decente, academisch opgeleide, ambitieuze en elegante meisjes van onbesproken gedrag? Bestaan die eigenlijk wel...?
Voorlopig weer celibaat.
Özcan Akyol
Heb jíj ook een column geschreven, wellicht over je miskleun met Heidi Klum zelve? Je kunt 'm altijd submitten!