Muziekcolumn / The Beatles - Sgt. Pepper - veertig jaar
Morgen is het precies veertig jaar geleden dat het album 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band' van The Beatles werd uitgebracht.
En in 1990 hoorde ik die voor de eerste keer...
Het eerste dat ik doe na het ontwaken, is een cd opzetten. Niks geen koffie, douche of boterham met tevredenheid. Muziek wil ik horen en verder niets. Dat is al jaren zo. Mijn ouders moesten daar al vroeg aan wennen. Op mijn achtste luisterde ik naar de platen uit de kast van mijn vader. Meestal draaide ik The Rolling Stones met 'She's a rainbow' of 'Let's spend the night together'. Een stofzuigerslang fungeerde als gitaar, de salontafel werd een podium en mijn moeder speelde het uitzinnige publiek.
Maar The Rolling Stones begonnen mijn moeder onderhand behoorlijk de poes uit te hangen. De hele dag die blaaskaak van een Mick Jagger en het slordige gitaarspel van Keith Richards door het huis zorgden soms voor ongemakkelijke situaties.
"Mam, waar gaat 'Let's spend the night together' nou eigenlijk over?"
"Ehrm... als twee mensen een avond met elkaar samen doorbrengen, lieverd."
"Zoals wij laatst tijdens de spelletjesavond?"
"Zoiets, ja."
En ik maar denken dat Mick Jagger graag 'Mens-erger-je-niet' deed.
Op een dag kwam ik zoals altijd weer opgewekt van school thuis. (Dat opgewekte is later wel veranderd. Maar dat kunt u binnenkort lezen in mijn eerste bundel die de titel 'Kortsluiting' draagt.) Niet alleen ik, maar ook mijn moeder was opgewekt. Ze hield met een grote grijns een plaat voor mijn snufferd. Ik zag vier koppen met obsceen braaf kapsel. Ze keken vanaf een flatgebouw naar beneden. Het betrof de beroemde 'rode dubbelaar' van The Beatles.
"Vanaf nu is het gedaan met die Stones," sprak mams plechtig.
Ik moest eraan geloven. "She loves you, yeah yeah yeah." Aanstekelijk! Bijna kinderlijk, zo vrolijk klonk dit alles. En die gekke 'Yellow Submarine' had nog veel vreemdere klanken op het eind dan 'She's a rainbow'! Dit was interessant. Ik hield van de melodie en de prachtige zanglijnen. The Rolling Stones verdwenen in de kast om daar nog heel lang te blijven.
Langzaam maar zeker begon ik te ontdekken welke impact The Beatles op de wereld hebben gehad.
Ik ging naar de bibliotheek en bestuurde aandachtig de plaatjes in de grote biografieboeken. Het deed allemaal wel wat oud aan, maar aan de andere kant was er ook zoveel herkenning. Iets wat me tot de dag van vandaag aan ze blijft verbazen.
In diezelfde bibliotheek hadden ze een stuk of vier Beatle platen. Het betrof meestal verzamelaars. Ik vroeg me af hoe ik aan meer materiaal kon komen. De bibliothecaris wist mij te vertellen dat ze platen konden bestellen!
Snel zocht ik in een biografie naar een mooie hoes. Ik kwam uit bij het album 'Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band'. Dat zag me er toch vreemd uit! Ze hadden opeens snorren en gekke pakjes aan. Het was érg kleurrijk allemaal.
Toen ik thuiskwam vertelde ik welke plaat ik had laten bestellen.
"Die met die gekke pakjes, mama!"
Ik kreeg meteen te horen dat het nog een behoorlijke kluif zou worden. Ik moest maar voorbereid zijn op een heel andere sound.
Dagen van spanning trokken aan me voorbij. De bibliothecaris had gezegd dat het ongeveer een week zou duren eer de plaat binnen was. Ik telde de dagen af. Ondertussen probeerde ik erachter te komen hoe dat nu zat met de zogenaamde 'nieuwe sound'. Maar veel wijzer werd ik er niet van.
En toen was het woensdag.
Ik had al een telefoontje binnen gekregen dat de LP was gearriveerd. In de middag had ik vrij en dus alle tijd om de nieuwe Beatles-aanwinst goed te beluisteren.
Moeder had pannenkoeken gebakken. Zoiets vergeet ik niet. De plaat lag op tafel. De dominante geur van vers beslag in de veel te kleine keuken.
De naald ging op de plaat. Geroezemoes. Was dit een live-plaat? Hoekige gitaren, blazers, applaus, gelach, vreemde geluiden. Een half uur lang zat ik aan de stoel genageld en lag er een koude pannenkoek op mijn bord. Ik begreep er niets van. In een korte tijd gebeurde er zoveel! Ik staarde naar de hoes en rook er kort aan.
Mam vroeg waarom ik opeens zo stil was. Ik kon er geen antwoord op geven... er was iets gaande. Ik begreep alleen niet wat.
Later op de middag vroeg een vriendje of ik langs kwam om te spelen. Ik had de plaat niet meer opgezet. Vond ik er wat aan? Geen idee. Werkelijk niet. Maar op weg naar mijn kameraad bleven de angstige valse viooltonen van 'A day in the life' me achtervolgen.
Voor het eerst besefte ik dat niets zeker is. Alweer een warme deken geruild voor een ijskoud bad.
Toen de avond viel, durfde ik nog een keer te luisteren. De pannenkoekgeur nog in mijn neuspoliepen.
"It was twenty years ago today"... en het was 1990.
