De tien van Breda
Wat dat betreft viel ik vorige week vrijdag met mijn neus in de boter. Toen bezocht ik de thuiswedstrijd van NAC Breda tegen Sparta en kwamen er twee van die ouderwetse spelers aan de aftrap. De thuisploeg deed het met Anour Diba, de bezoekers begonnen met Haris Medunjanin. Laatstgenoemde mag dan clubtopscorer zijn van de Rotterdammers, zijn meespelen is voor elke wedstrijd onzeker. Zoals Diba ook slechts op zijn eigen favoriete positie mocht spelen wegens de absentie van drie vaste krachten. Trainers durven het niet meer aan.
Enerzijds is dat begrijpelijk. Het moderne voetbal staat bol van de belangen en het is een risico om daarbij te kiezen voor een nummer tien. Want dat zijn geen doorsnee voetballers. Nee, het zijn toch vaak aparte jongens. Niet altijd de grootste of sterkste, zodat het gevaar dat ze ondersneeuwen in een fysieke strijd altijd bestaat. De kans dat de geblokte reuzen van de tegenstander keer op keer over hen heen denderen is dusdanig groot, dat trainers huiverig worden om een echte tien op te stellen. Zeker als die naar goed gebruik grillig is en dus evengoed totaal geen meerwaarde kan hebben in de wedstrijd. Of wanneer die lui is en zijn man laat lopen, omdat verdedigen nu eenmaal niets met kunst te maken heeft. De nummer tien wil scheppen, niet afbreken. Bloedlink, oordelen veel coaches. Bij Ajax durft Henk ten Cate het pas sinds de komst van Edgar Davids weer aan om Wesley Sneijder op zijn favoriete plek te zetten. Dan kunnen Davids en Gabri alles oppakken wat Sneijder laat gaan. Zoals het ook verleidelijk is voor een trainer om hun nummer tien te verbannen naar een vleugel. Dan mag hij wel naar binnen komen, maar is balverlies niet zo gevaarlijk als in de as van het veld.
Voor het pure voetbal is dat jammer. Want de ware schoonheid van het spel is een nummer tien al bij zijn geboorte bekend. Hij haalt eens achteloos een bal onder de voet door, heeft een groot arsenaal schijnbewegingen, een goed inzicht en een bovengemiddelde traptechniek. Zo kan hij strooien met passes, elke standaardsituatie tot een half doelpunt promoveren en vooral de handen van het publiek op elkaar krijgen. Diba deed het vorige week vrijdag veelvuldig en won het duel met Medunjanin op punten. En de supporters? Die genoten ervan! Anouar Diba deed een sollicitatie naar de tien van Breda. Misschien nog wel interessanter dan de raad van elf, zelfs rond carnaval. Maar of hij die positie nu voor altijd mag gaan bekleden? Het blijft de vraag.
Want ja, ook Anouar Diba is geen onomstreden speler. In aanleg misschien wel de beste speler in de selectie van NAC Breda, maar hoe vaak komt dat er ook echt uit? Diba kan evengoed weer drie wedstrijden volledig onzichtbaar zijn. Dat blijkt ook uit zijn cijfers van dit seizoen. Diba gaf weliswaar zes assists, maar scoorde nog niet. En dat is veel te weinig voor een speler met zijn kwaliteiten. In het stadion zag ik hem dit seizoen nog een paar keer aan het werk. Toen speelde Leonardo er ook nog en leek Diba vooral bezig om elke dribbel van Leo te evenaren of te overtreffen. Alsof hij wilde laten zien dat ook hij een artiest is. Nog niet eens zo lang geleden kwamen scouts van grotere clubs vooral voor hem bij NAC Breda kijken. Omdat Diba wel degelijk iets heeft. Maar jongen, laat dat nu eens vaker zien! Vergeet al die onzin en dat geruzie met trainers, laat dat boos weglopen op de training achterwege en eis die positie als grote architect niet met je mond, maar met je voeten op. Speel de rest van dit seizoen nu eens net zoals tegen Sparta. Dan zal niemand aan je twijfelen en help je de club ook nog eens in de race om de play-offs voor Europees voetbal. Dan ben jij de tien van Breda, ongetwijfeld.
De voetballiefhebber in mij zou dat ook toejuichen. Want er zijn er nog maar zo weinig. Saïd Boutahar is al weggedreven richting Willem II, Haris Medunjanin is niet zeker van zijn plek bij Sparta en het gros van de overige clubs heeft de positie hardhandig weggesneden uit het elftal. Een wedstrijd kijken bij NAC is, zeker als het loopt, een mooie belevenis. Fanatiek publiek en een elftal dat veel beter is dan vorig seizoen. Je kunt genieten van het loopvermogen van stadsjongen Ronnie Stam, van de opgebloeide Patrick Mtiliga, van de ijver van Edwin de Graaf, de plotse doelpuntenhonger van Glen Salmon of de fantastische linker van Mike Zonneveld. Maar bovenal van de creativiteit van Anouar Diba, op een goede dag. Hopelijk is die toevoeging binnenkort definitief overbodig.