Systeembeheer
In het dagelijks leven ben ik systeembeheerder. Van mijn eigen systeem wel te verstaan.
Zoals iedereen heb ik zo mijn rituelen. Niet zonder ontbijt de deur uit, het bestrijden van ongedierte dat zo nu en dan in mijn woonkamer opduikt (eigen schuld omdat ik, geheel naar mijn systeem, een grafhekel heb aan schoonmaken) en de telefoon opnemen met "ja hallo met". Alhoewel ik het vermoeden heb dat ik dit laatste regelmatig ook in systemen van andere mensen terug meen te zien. Al deze dingen zou je ook 'gewoonte' kunnen noemen. Maar aan de andere kant is het ook weer niet helemaal 'gewoon' dat er ongedierte in je woonkamer komt opduiken. Kortom: een persoonlijk systeem is zo normaal nog niet.
In de digitale wereld waarin wij ons hedenthans begeven, is het ook de bedoeling dat je persoonlijk systeem enkele cijfers en/of codes blijft onthouden. Zo hoef je niet steeds naar je paspoort te grijpen als je, tijdens het telefoneren met een geldgevende danwel geldrovende instantie, tegen de computer het sofinummer moet opzeggen. Ook het pinnen gaat een stuk sneller als je niet telkens naar het vakje van je agenda (want je weet: nooit het papiertje met de pincode in je beurs laten zitten!) hoeft te zoeken naar de code.
Maar zoals in elk goed doordacht systeem gaat er wel eens iets fout. Kortsluiting of een complete database onvindbaar. Altijd op moment dat het je niet uitkomt.
Zo ging ik gisteren nieuwe schoenen kopen. Ik kon ook wel oude schoenen kopen, maar dan kom ik uiteindelijk geen stap verder. En dat is nou net waar schoenen voor dienen: om een stap verder te zetten. Hoe dan ook: ik zocht een prachtig paar uit. Beetje neutrale kleur, want ik hoef niet zonodig op te vallen wat schoenen betreft. Bovendien heb ik, tussen ons gezegd en gezwegen, behoorlijke last van zogeheten 'zweetpatatten'. Als ik dan ook nog eens bontgekleurde schoenen draag lijkt het wel of ik te koop loop met de penetrante geur waarmee ik toch al elk feest in veel te kleine ruimte bederf. Neen, gewoon bruine, normale schoenen. Affijn, ik stond af te rekenen. Dat wil zeggen: ik stond met mijn onderlichaam wat onhanding tegen de toonbank te leunen met in mijn ene hand de doos met daarin nieuwe schoenen en in mijn andere hand de beurs met daarin het pinpasje. De man achter de kassa graaide de doos uit mijn handen en het had weinig gescheeld of ik was met mijn kin plat op de toonbank gevallen. Kon mij gelukkig op het laatste moment nog vastgrijpen aan rek vol aanbiedingen (jaja, ik koop mijn schoenen bij Scapino. Maakt nu toch niets meer uit) die vervolgens op de grond flikkerde, bovenop de redelijk volle rij mensen achter mij. Terwijl de man achter de kassa mijn nieuwe schoenen inscande (in hun eigen Scapinosysteem), kroop ik onder de rokken van vrouwen op leeftijd en onder de benen door van mannen zonder leeftijd (ik let daar nooit op) om de omgevallen aanbiedingen netjes op te rapen. Hijgend kwam ik overeind en pleurde de schoenen (in willekeurige volgorde. Maakt nu toch niets meer uit) in het rek dat daar zo-even nog bijna een klein kindje raakte en waarvan de moeder mij al op giftige toon enkele ziektes had toegewenst die ik tot dusver niet met u durf mede te delen, daar ik bang ben voor karma enzovoorts.
De man achter de kassa begon zijn geduld te verliezen en ik mijn systeem. Zoals altijd reken ik grote bedragen af met de pinpas. Geheel volgens het bekende systeem haalde ik mijn pasje tevoorschijn en haalde deze snel door de gleuf.
"Toets uw pincode in".
Duizend maal had ik het gedaan. Zonder enige moeite. Zonder erbij te hoeven nadenken. Zelfs in een dronken bui (of misschien wel vooral in een dronken bui) heb ik met het grootste gemak geld uit de muur getrokken. Vier cijfers, het stelt geen drol voor. Maar wil je het geloven? Ik wist het niet meer. Een totale blackout. Duizend getallencombinaties vlogen door mijn kop. 3827, 3847,02939,2816,4837,59384583478
49340940949494949494?!!!!
Ik was het kwijt. Bij de kaartautomaat van de NS wist ik het pas weer. De automaat waar ik elke dag mijn kaartje uit trek. Zit zo ontzettend in mijn systeem vastgeroest. Misschien moet ik elke dag wel schoenen kopen...