Het jaar van Harry
In weinig blijkt dat je hier wel te maken hebt met één van de Griekse helden van het Europees kampioenschap voetbal in 2004. De man van de winnende kopbal in de finale nota bene. Aggelos Charisteas hangt sindsdien niet de getapte bink uit, die de vrouwen wil imponeren met zijn status en als een filmster door het leven gaat. Hij heeft er het hoofd ook niet voor natuurlijk, maar Charisteas zou het vermoedelijk niet eens willen. De man met de ietwat lullig klinkende bijnaam Harry is misschien wel te vriendelijk voor de keiharde voetbalwereld. Want had hij de laatste jaren niet af en toe gewoon met de vuist op tafel moeten slaan? Om zijn plek op te eisen bijvoorbeeld of gewoon om te laten merken dat hij niet met zich laat sollen?
Wat was men bij Ajax verguld met Charisteas, toen hij een half jaar na zijn gouden kopbal tegen Portugal in de Arena arriveerde. Eindelijk weer een spits, dat kon men in Amsterdam wel gebruiken. Na het abrupte vertrek van Zlatan Ibrahimovic en de medische soap rond de gewenste opvolger Arouna Koné was Ajax spitsloos geweest. Charisteas, die alleen al qua voornaam perfect bij de Amsterdamse vereniging paste, zou de club weer een smoel gaan geven in aanvallend opzicht. Het werd niet wat hij er zelf van had verwacht. Na zijn eerste halve seizoen was hij al min of meer afgeschreven, terwijl zijn statistieken nog niet eens zo onaardig waren. De periode van aanpassing was voorbij, maar hij kreeg de kans niet om aan te tonen dat hij eenmaal gewend aan de club en het systeem wel zou gaan vlammen. Markus Rosenberg kwam uit Zweden om Harry te vervangen.
Nog een half jaar later volgde de definitieve genadeklap voor Charisteas bij Ajax. Omdat ook Rosenberg struikelde over de hoge verwachtingen en het aparte klimaat dat in Amsterdam heerst, kwam Klaas Jan Huntelaar. Toegegeven, die deed het wel direct. Hij bleef rustig toen ook hij in zijn eerste duels niet echt veel scoorde en kwam vervolgens met een hele reeks goals. Charisteas was verworden tot nuttige invalkracht, maar was al lang op dood spoor beland. Uitgerangeerd, zo bleek wel bij de verdeling van de rugnummers voor dit seizoen. Harry kreeg nummer 27, drie keer negen. Het getal van de derde spits. Ajax had al eerder geprobeerd hem te slijten, maar dat weigerde hij vooralsnog. Hij wilde blijven knokken.
Talloze keren had hij zich al getroost met de gedachte dat het beter zou gaan, onderwijl muziek makend. Zijn liefde voor de muziek maakte dat hij zich niet verveelde en de sores wat van zich af kon zetten. Nu was het echter genoeg. Harry deed iets opmerkelijks en dappers. Nee, hij protesteerde niet openlijk. Hij sloeg ook de trainer niet op diens gezicht. Harry maakte een transfer naar Feyenoord. Het leverde opmerkelijke taferelen op. De fans van de Rotterdamse aartsrivaal van Ajax protesteerden hevig. Ze wilden wel een spits na het vertrek van Kuijt, maar zeker niet een reserve uit Amsterdam! Liever sterven dan een Ajacied in de Kuip!
Harry, de goeierd, verklaarde de heftige reacties normaal te vinden. Hij kon alleen maar hopen dat men hem toch een kans zou geven, want hij wilde zijn best gaan doen voor Feyenoord. Hij benadrukte het in elk interview en de beleidsbepalers riepen de fans op om Charisteas toch vooral een kans te geven. Inmiddels is hij na een aanpassingsperiode redelijk thuis in de Kuip. Hij scoorde de laatste tijd enkele keren en toont wel aan dat hij inderdaad bereid is om hard te werken voor de club. Toch lijkt het uitgesloten dat hij een mooie plaats in de Rotterdamse historie zal krijgen. Vermoedelijk staat Aggelos Charisteas vooral symbool voor een onrustige periode bij Feyenoord, waarin de technische mensen in paniek snel wat aankopen deden die vooral lijken te dienen als lapmiddel. Want mocht Feyenoord ergens het geld of de mogelijkheid vandaan krijgen een andere spits te halen, zal het dat niet nalaten.
Thuis in zijn muziekkamer wil Harry dat echter niet weten. Daar mijmert hij stilletjes een beetje over hoe 2007 zal gaan verlopen voor hem. Dan ziet hij zichzelf in gedachten veel scoren en de play-offs winnen met de Rotterdammers. Aan zijn inzet zal het niet liggen, hij gaat er voor om dit het jaar van Harry te maken. Zachtjes zet hij in op zijn gitaar. Hij speelt Jimi Hendrix en zingt. "And the Kuip whispers.... Harry!" De buurman bonkt op de muur en vraagt of het zachter kan. Harry bonkt niet terug, de goedzak. Was hij maar wat gemener.