Blauwe papa
Volgens juffrouw Toos had ik teveel fantasie. Dat kwam zo. In de tweede klas kregen we de opdracht om onze familie te tekenen. De meeste klasgenootjes hadden een stuk of wat broertjes en zusjes, wellicht nog een fosterparents-kindje dat tot familie gerekend mocht worden (dat was ín tijdens de roerige jaren tacthig. Hoewel roerig, eigenlijk was er niets roerigs aan, behalve wat slappe protesten tegen kernwapens en er heerste zoiets als 'opkomende werkloosheid'. Ik heb dat geromantiseerde gelul over de jaren tachtig nooit goed begrepen Bovendien was de muziek slecht. Ik noem een Spandau Ballet en een Foreigner. Verder heb ik wel eens de dvd-box van Live Aid goed bekeken en ik begrijp werkelijk al die ophef daarover niet. Als je telt hoeveel vrouwen zonder BH in beeld komen, dan vraag ik me af waarom de bustenhouder-industrie mettertijd niet gewoon gestopt is met produceren. Ik vraag me werkelijk af hoe ze die krengen weer aan de vrouw hebben weten te brengen. Natuurlijk, ik mag de goed bedoelde boodschap van Bob Geldwolf niet vergeten, maar de bh's, of liever gezegd het gebrek hieraan, maakte het knap lastig dit concert goed te volgen. Natuurlijk, als je als vrouw mooie rondingen hebt, dan mag dat gezien worden. Zelfs de zogeheten perentietjes weet ik nog te appreciëren als deze in het wilde weg door het bezwete, want het was warm die dag op live aid, t-shirt heen en weer wiebelen, maar het werd soms echt te gortig. Maar goed, we dwalen af) en in sommige gevallen woonde ook opa en oma nog in huis (of ze waren verbannen richting schuur. 'Waar het ook best knus kan wezen'). Ik was enig kind thuis dus ik hoefde me niet zo gek veel in te spannen om de opdracht tot een goed einde te brengen. Mama, papa, ik en klaar. Zoals gewoonlijk kleurde ik de lijfjes roze. Je kon de poppetjes ook wel wit laten maar dat stond zo leeg. En roze komt het dichtst in de buurt van de westerse huidskleur. Bovendien wilde ik wel laten zien dat ik, ondanks de schaarse familiekring, ijverig bezig was met de opdracht en me er niet met een Jantje van Leiden afmaakte (wie o wie heeft de heer van Leiden ooit ontmoet en is het werkelijk zo'n lakse hond?). Maar nadat ik mezelf en mama roze had ingekleurd, werd ik werkelijk schijtziek van de eentonigheid van dat werkje. Ik besloot dan ook om papa blauw te maken. Dat was niet met opzet, pa was gewoon als laatste aan de beurt en dus in dezen 'de zak'. Driftig begon ik paps in te kleuren in mijn lievelingskleur. Dit zou de mooiste papa worden die ik ooit had ingekleurd. Plots werd met veel geweld mijn tekening van de tafel gegrist. Juffrouw Toos zette geïrriteerd haar bril op (zie je het voor je? Hoe een verveelde, oude leerkracht geïrriteerd een bril opzet?) en schreeuwde haast hysterisch:
'Dít, jongens en meisjes, is de tekening van Tim. Kan iemand van jullie mij vertellen wat hier FOUT aan is'.
Het angstzweet brak me uit. Als juffrouw Toos boos of teleurgesteld was, dan zwaaide er wat. Dan kon je het 'vrij kiezen' op vrijdagmiddag die week wel vergeten. 'Vrij kiezen' was mijn lievelingsvak. Ik koos altijd de poppenhoek. Dan werd er onder mijn leiding vadertje en moedertje gespeeld. Meestal was ik gezinsvoogd en trok ik de pop altijd mee als deze een weekendje in het verscheurde gezin had doorgebracht, waarna er diep psychologische gesprekken met de pop gevoerd werden, terwijl vadertje en moedertje me behoorlijk achterdochtig aankeken.
De hele klas zat ademloos naar mijn tekening te kijken. Nog héél even, ik schatte zo'n tien seconden, en ze zouden in lachen uitbarsten. En als kinderen iemand uitlachen, dan klinkt dat werkelijk gemeen en schel. Kleine vingertjes die naar je wijzen en tongen die uitgestoken worden. Ik durfde haast niet te kijken.
'Nou jongens... zal ik het jullie dan maar vertellen? Tim heeft een BLAUWE papa getekend. Wie van jullie thuis heeft een BLAUWE papa'?
Ze zette met haar stem steeds kracht bij het woordje blauw om me nog belachelijker te maken. In de klas ontstond een orkaan aan gelach en gejoel uit. Ik deed het haast in mijn broek van schaamte. Mijn kinderzieltje was nog zo klein, dat het maar niet kon begrijpen dat ik onbewust graag de kont tegen de kribbe gooi. Dat dit een manier van leven is die ik tot in mijn laatste dagen voort zou zetten. Jawel, dit was mijn eerste anarchistische daad. Nee, het voelde alsof Juffrouw Toos mij verschrikkelijk afwees. Niet dat ik verliefd was op Juf Toos. Mijn hemel, nee. Juf Toos was wel honderdendrie! Bovendien droeg ze altijd een grijze rok. Altijd.
Kinderen begonnen om me heen te dreinen, boze tongen werden uitgestoken en Toos maar lachen. Ik rende het lokaal uit en ging op het kindertoilet zitten huilen. Zeker een half uur heb ik daar gezeten met rode, natte oogjes. Buiten hoorde ik Toos met de directeur praten.
'Die jongen heeft werkelijk teveel fantasie, bestaat er geen hulpprogramma voor dat soort kinderen?'
Niet veel later kwam ik aanraking met de OBD (onderwijsbegeleidingsdienst). Het labeltje 'een geval apart' zou nog lang op mijn rapport schitteren.