WK Kroniek (7): Te gast bij vrienden
Voor Portugal heb ik, zeker ook om andere redenen, best wel sympathie. Die ploeg verrast zelfs, want het doel van de selectie was het EK in eigen land. Dat won men twee jaar geleden niet, waar het er toch wel recht op had. De Portugezen spelen altijd met drie aanvallers en kunnen bijzonder mooi spelen. Helaas is dat op dit toernooi nog niet echt te zien geweest. Slechts af en toe waren er die aanvalsopzetten vol beweging en variatie. Het meest nog tegen Mexico, de enige wedstrijd die volledig zonder druk kon worden gespeeld. Omdat het voetballend niet lukt trekken de Portugezen dan de uitgekookte geintjes maar uit de kast. Op dit toernooi hebben die slimmigheidjes de overhand en dat gaat neutrale kijkers tegenstaan. Dan vergeet men zelfs de twee prima treffers van Maniche op dit toernooi, na sterke aanvallen, en de reddingen van penaltykiller Ricardo Pereira in de serie tegen Engeland.
Net als Portugal kan ook Italië niet echt op de steun van de neutrale kijker rekenen. Ik heb altijd wel bewondering voor de manier waarop de Italianen een organisatie neer kunnen zetten en vol kunnen profiteren van kleine foutjes bij de tegenstander. Dit toernooi zou het echter anders gaan. De race tegen de klok van Francesco Totti om fit te geraken was er toch vooral op gericht om de aanvallende driehoek optimaal te kunnen benutten. Totti moest dan in de rug van twee spitsen spelen. Tegen Ghana liep dat nog leuk en viel Italië aan, maar gaandeweg is de tweede spits naast Luca Toni al ingeruild voor een extra middenvelder en speelt Italië verre van sprankelend. Dat in de kwartfinale tegen Oekraïne de uitblinkers Gennaro Gattuso, een klasserijke werkbij, en Fabio Cannavaro, fenomenaal voorstopper, heetten, zegt al genoeg.
Dan de Fransen. Zij begonnen dramatisch aan het toernooi en leken volledig uitgeblust. Wat een afscheid moest worden van een generatie en van Zinedine Zidane in het bijzonder, leek uit te monden in een deceptie. Met hangen en wurgen kwamen de Fransen bij de laatste zestien en prompt hervonden ze zichzelf. Tegen de Spaanse Armada werd Frankrijk veertig minuten weggetikt, totdat het ineens de gelijkmaker maakte en na rust de wedstrijd naar zich toetrok. In de kwartfinale waren gisteren zelfs weer vleugjes van het oude Frankrijk zichtbaar, met een onvermoeibare Patrick Vieira als stuwende kracht op het middenveld, enkele geniale momenten van Zidane en een scherpe Thierry Henry. Het was genoeg om wereldkampioen Brazilië te kloppen en kan wel eens een opstapje richting een onverwacht succes worden. Zou een prachtig afscheid zijn voor Zidane natuurlijk.
Maar ja, het gastland is er ook nog. Vrijwel niemand gaf vooraf een cent voor de Duitse kansen. Twee goede keepers, waarvan er maar één mocht spelen en ruzie onontkoombaar leek, twee goede talenten, een redelijke spits en een topper in de persoon van Ballack, dat was wat de Duitsers hadden. Verder moest Klinsmann kiezen uit middelmaat. Heel Duitsland beefde uit angst voor een mogelijk drama. Franz Beckenbauer orakelde over de matige selectie, door te stellen dat Arne Friedrich wel moest spelen omdat er nu eenmaal niets beters was. En zie daar, de toernooiploeg bij uitstek wist in het toernooi te groeien. Geholpen door een matige poule, maar ook opgezweept door het publiek en op een wijze die verre van Duits is. Natuurlijk is de eensgezindheid en werklust er nog wel, maar Duitsland kiest tegenwoordig de aanval. Wie had dat gedacht? In deze setting tonen de Duitsers spelvreugde en stijgen boven zichzelf uit. Neem Philipp Lahm, de rechtsbenige linksback. Kende een rotseizoen bij Bayern door allerlei blessures, heeft nog last van zijn elleboog, maar dendert langs de flank. Alleskunner Torsten Frings, die het middenveld regeert, zodat zijn creatieve maatjes Michael Ballack en Bastian Schweinsteiger lekker kunnen ballen. Lukas Podolski en Miroslav Klose die makkelijk het net vinden, het lijkt niet op te kunnen. Zelfs Oliver Kahn kon het opbrengen om zijn concurrent Jens Lehmann te steunen voor de penaltyserie met de Argentijnen.
Als het voetbal op dit toernooi moet overwinnen, dan dienen de Fransen en Duitsers de finale te spelen. Wellicht moet Duitsland dan zelfs wel winnen, eerlijk is eerlijk. Zelfs op ons eigen WK forum is de laatste dagen een kentering zichtbaar en lijken steeds meer mensen te beseffen dat de Duitsers dit toernooi de smaakmakers zijn. De wereld is te gast bij vrienden en wees niet verbaasd als straks de beker bij diezelfde vrienden in de kast staat. En dan hebben ze het toch maar weer mooi geflikt.