Prima verdienste
"Ik zie hier dat je nog geen ervaring hebt met callcenterwerk, waarom wil je dit werk doen?" De onvermijdelijke vraag volgde al snel in het verkennende gesprek dat ik had met de mevrouw van USP marketing consultancy. Op de meeste waaromvragen heb ik zo een pasklaar antwoord. Vaak doe ik dingen 'omdat ik het leuk vind', 'omdat ik het interessant vind' of 'omdat ik er wat van kan leren'. Maar geen van deze redenen leken me geschikt als antwoord op de vraag. Of misschien wel geschikt, maar ik zou ze niet met een passende gezichtsuitdrukking over kunnen brengen. Want er klopt natuurlijk geen zak van.'Ik heb geld nodig! Ik moet toch wát!', zou mijn eerlijke antwoord zijn. Maar met deze eerlijkheid zou ik nog maanden blut blijven. Ik had toch niet voor niets na 20 afwijzingen mijn lat zo laag gelegd dat zelfs callcenterwerk een reële optie was geworden.
Tijdens de rondleiding in het gebouw zag ik dertig bellende meisjes die met een verveelde blik telefonische enquêtes over de bouwwereld aan het afnemen waren. Natuurlijk was hun motivatie om dit te doen dezelfde als die van mij. En dat weet die mevrouw van USP marketing consultancy ook. Toch is het nu echt de bedoeling dat ik hier aan het toneelstukje meedoe en een mooie motivatie verzin. Zo is het leven. Liegen moet. Anders kom je nergens. Écht nergens. Zelfs niet in een deprimerend callcenter om bouwenquêtes af te nemen voor 'de prima verdienste' van zes euro per uur.
Antwoordmogelijkheden in de trant van 'Het lijkt me een geweldige uitdaging.' schoten door mijn hoofd maar deden snel af. Ik wist zeker dat ik dat niet met een serieuze toon uit mijn mond zou kunnen krijgen. In het kamertje van USP marketing consultancy was het na de vraag nog steeds dodelijk stil. Ondertussen zag ik het beeld van de dertig bellende meisjes met hun verveelde blikken nog eens voor me. Ik probeerde mezelf als 31ste meisje te zien en voelde alle levensvreugde uit me wegvloeien.
"Mevrouw, ik kan absoluut geen motivatie bedenken. Ik wil hier niet werken!" zei ik resoluut. Ik trok mijn jas aan, liep de deur uit en de zon straalde me tegemoet.
Ik blijf nog wel even nergens.