Eindexamen 2006 in Sarajevo
Haar tas moet ze bij binnenkomst afgeven en bewapend met slechts een pen, potlood, gummetje en een flesje water, gaat ze het examenlokaal binnen, een in de haast omgebouwd kantoor van een van de diplomaten van de Nederlandse consulaat in Sarajevo.
Voor de gelegenheid heeft de betrokken diplomaat zijn werkzaamheden elders gevonden, twee ondergeschikte collega’s zullen de komende dagen surveilleren en het meisje in de gaten houden.
Geen spiekbriefjes dus, geen teksten op haar mooie meisjesbenen en ook geen mobieltje om de kluit te belazeren. Want als het om fraude gaat heeft ze geen beste reputatie.
Het recht op een regulier eindexamen is voor Taida wat omslachtig en vermoedelijk een stuk duurder voor de Staat der Nederlandsen dan wanneer ze dit bij haar vrienden in Winterswijk zou hebben gedaan. Maar goed, een politiek ego moest gered worden, sterker nog, gesterkt worden. Een politiek ego dat zo ongelooflijke angst heeft voor politiek correct versleten te worden. Een politiek ego dat iedere vorm van mildheid gelijkschakelt met de verfoeilijke gedoogcultuur, zodat er geen plaats meer lijkt te zijn voor ethische correctheid.
Het is juist de partij van Rita Verdonk die nu worstelt met hun eigen Taďda in hun midden. Hun eigen kleine fraudeur, Tweede Kamerlid Ayaan Hirsi Ali, heeft willens en wetens ook de kluit belazerd om ons land binnen te komen. En dit wisten ze mogelijk al bij de VVD, maar andere zaken waren belangrijker. Bijvoorbeeld het binnenhalen van een heuse troetelmoslima, nog wel weggepikt bij de PvdA. Dat is goed voor een paar zetels extra. Nu hebben ze dat geweten bij de VVD. De superintelligente Ayaan Hirsi Ali ontpopte zich alras tot een enfant terrible. Ze liet zich niet modelleren tot een bleke bankzitter in de Kamer. Volgzaamheid dat kende ze al wel in haar Somalische leven.
Aangemoedigd door andere slijprechters als Hilbrand Nawijn, begin jarig negentig nog verantwoordelijk voor de IND en dus de binnenkomst van de Somalische, wil Verdonk alsnog kijken of Ayaan Hirsi Ali alsnog over de grens gewipt kan worden.
Ondertussen dwaalt Taida boven haar examenvraagstukken even weg. Misschien gaan de opgaven wel over de Amerikaanse geschiedenis van vrijheid en gelijkheid. Of ploegt ze een moeilijke Franse tekst door over 'Liberté, Egalité en Fraternité' en moet ze onwillekeurig terugdenken aan het gedoe rondom haar eigen persoontje. Heel even fronst ze haar wenkbrauwen, heel even maar en gaat daarna geconcentreerd en moedig verder.
Want moedig is ze, want welke minderjarige in moeilijke omstandigheden is zo vastberaden om alsnog haar examen te willen doen in Nederland? Wie heeft de intelligentie om zich in zo’n kort tijdbestek aan te passen in een vreemd land? Welk meisje kan zich staande houden in een periode van onzekerheid of zij en haar gezinsleden in Nederland mogen blijven? Welk kind heeft het raffinement om in weerwil van bureaucratie en Verdonk toch te kiezen voor haar eigen toekomst en een beetje persoonlijk geluk?
Taida is zo'n vrouw. Een parel voor de Nederlandse samenleving, intelligent, wilskrachtig en begaafd. Nederland kan alleen maar hopen dat wanneer de Kosovaren volwaardig burgers van de Europese Unie zijn, over twintig jaar bijvoorbeeld, een veertig jarige vrouw dan denkt:
'Goh, laat ik eens kiezen voor een topbaan in Nederland bij een bank of universiteit, ik ken immers de taal en de mensen.'
Dat kunnen we dan alleen maar hopen in een land waar de vergrijzing toeslaat.
Vanaf deze plaats wens ik Taida Pasic vooralsnog vooral veel succes bij haar eindexamen (en veel leuke eindexamenfeesten uiteraard.)