Wouter Bos houdt van Paul Weller, ik van Tom Waits

Walter (Seborik)
Wouter Bos houdt van Paul Weller, net als zoveel mensen in zijn leeftijdscategorie. Deze openbaring deed hij tijdens een interview afgelopen week bij het programma Goedemorgen Nederland op Nederland 1, terwijl het nummer 'My Ever Changing Moods' gedaaid werd, een van zijn inspiratiebronnen. Natuurlijk niet echt een verrassing, net zoals dat zijn uitspraak over het premierschap ook geen echte verrassing kan zijn geweest, de kans is namelijk groot, dat de Partij van de Arbeid de grootste wordt bij de parlementsverkiezingen, en er dus eindelijk een premier komt met een fatsoenlijke muzieksmaak. Kennelijk is dat bij sommige mensen in het verkeerde keelgat geschoten. "De huid niet verkopen voordat...", "De arrogantie van...", "Wie denkt deze Paul Weller-liefhebber wel niet dat hij is...", etc. Ik zou het eerder raar hebben gevonden wanneer hij gezegd zou hebben, dat hij daar nog geen uitspraken over zou willen doen, of dat hij nog geen voorbereidingen treft voor het eerdergenoemde scenario. Niet dat het er wat toedoet voor de komende gemeenteraadsverkiezingen, want de kans is groot, dat in mijn woonplaats die nare SGP toch weer de grootste wordt.

Muzieksmaken van politici en anderen interesseren mij wel. Maanden geleden schreef ik al over het fenomeen Audioscrobbler, dat nu gebukt gaat onder de naam LastFM. Ruim 20.000 songs later heb ik er nog altijd geen genoeg van. Niet van het luisteren van muziek, niet van het bekijken en bestuderen van de muzikale profielen van anderen, en niet van de commentaren die ik krijg op mijn luistergedrag. Net zoals dat je normaal in de interactie met anderen meer over jezelf te weten komt, leer je ook meer over de manier waarop jij muziek beleeft, en hoe dat verschilt met die van anderen.

Wat ik vaak hoor van anderen over mijn luistergedrag, is dat ik vaak hetzelfde nummer achtereen draai. Urenlang hetzelfde stuk of lied. Niet alles natuurlijk, maar bepaalde nummers kan ik tot in het oneindige van genieten, en dat bij iedere luisterbeurt. Normaal ben ik iemand die altijd op zoek is naar verandering; twee dagen achter elkaar hetzelfde eten vind ik een verschrikking, films zie ik zelden vaker dan een keer -met uitsluiting van het geweldige Capote, die minimaal één Oscar verdient aankomend weekeinde-, en een boek herlees ik zelden.

Waar die welhaast obsessieve luisterdrang van het blijven herluisteren van een bepaald nummer vandaan komt, is onverklaarbaar. Wat misschien nog wel onverklaarbaarder is, is dat wanneer ik zo'n stuk luister, bij iedere herhaling weer op hetzelfde moment in vervoering kan raken. Een van die nummers waarbij dat gebeurt is Reeperbahn van Tom Waits, afkomstig van zijn album Alice uit 2002. Een beetje een mistroostige track, net zoals veel van zijn muziek. Muziek over tragische figuren, die hun vreugde of 'onvreugde' uit vreemde dingen lijken te halen. Wat het precies is met dit nummer - ik heb geen idee. Dat vreemde getokkel, die zware raspende stem van Tom Waits of het verlangen naar vergane tijden wat dit nummer oproept. Het blijft een mysterie. Toch luister ik keer op keer weer geboeid naar dit juweeltje en zet het me keer op keer aan tot denken, terwijl het me begeleid tijdens in mijn werk.

Eigenlijk verbaast het me, dat niet meer mensen hetzelfde luistergedrag vertonen. In de meeste LastFM-profielen is er echter sprake van een constante afwisseling. Wanneer zoveel mensen ander gedrag vertonen, zal het wel aan mij liggen. Ik met mijn ezelsvariaties.

In het nummer Reeperbahn zit de regel "Behind every window, behind every door, the apple is gone, but there's always the core", en hoewel Tom Waits er vast wat anders mee heeft bedoeld, is het toch mooi om te weten dat de toekomstige leider van Nederland net zoals zoveel anderen, inspiratie heeft kunnen vinden in zoiets als een popliedje.