Liefdesverhalen van FOK!kers (2)
Surf voor meer informatie over deze wedstrijd naar Hetliefdesverhaal.nl
De mantel
Geschreven door Karin1000
Ze hing de paarse mantel met een wasknijper aan een zilveren lijn, gespannen tussen twee kale appelbomen. Een gemene wind stak op. De mantel wapperde. Ineens werd met een heftige windvlaag de mantel van de knijper gescheiden en ze zag hem verdwijnen, als een vlieger zonder geraamte. Al spoedig verdween de mantel uit haar blikveld.
Hij liep in gedachten door een park, ver bij haar vandaan. Gedachten aan haar, vaak, heel vaak. Zoals hij haar nu via de chat kende, leek ze geboren uit zijn verlangen, maar had hij het recht om in het echt te verlangen naar wat uit zijn dromen was ontstaan?
Ineens zag hij het... in het gras lag een paarse mantel. Hij raapte het stuk stof op. Het was vies, maar een prachtmantel voor de vrouw waar hij graag van droomde. Thuis gekomen borstelde hij het vuil weg. Hij vouwde de mantel in een glanzend stuk papier en bond deze dicht met een goudkleurig lint. Het moment was gekomen, dit keer wilde hij haar bellen en een afspraak maken.
Het toestel ging over. Ze nam op maar degene die haar wilde bellen, had opgehangen.
Na zich enige tijd te hebben afgevraagd wie haar wilde bellen besloot ze er maar eens uit te gaan; naar het natuurpark. Ze trok een warme jas aan en vertrok.
Hij beet op zijn lip. 'Prutser!' dacht hij. Waarom ontbrak hem het lef... ze was toch eigenlijk niet zo'n vreemde meer? Met een diepe zucht besloot hij dat er nog een ding op zat. Hij zou naar haar toe gaan. Hij trok zijn jas aan, nam het pakje onder zijn arm en vertrok.
Ze had het park bereikt en zag dat er nauwelijks bezoekers waren. Dat was niet zo vreemd op deze sombere dag. Ze rilde even. De wind was gaan liggen, maar het was koud. Ze besloot naar het overdekte gedeelte te gaan.
Maar hier was het net zo stil als in de rest van het park.
Ze zocht haar lievelingsplek op... de tropische tuin. Ze trok haar mantel uit en ging op een rotsblok bij de waterval zitten.
Een hand op haar schouder liet haar met een schrik uit de diepe gedachten ontwaken. Ze draaide zich om en terwijl haar ogen groot werden van verbazing stond ze wankelend op. Dit kon... dit kon niet waar zijn! Ze trilde over haar hele lichaam, haar hart ging als een bezetene tekeer. Ze deed een stap achteruit, haar evenwicht wankelde en voordat hij haar had kunnen vastgrijpen viel ze achterover... in het koele water.
Op weg naar haar toe was hij uit de trein gestapt. Gewoon... uitgestapt en naar het natuurpark gegaan. Waarom wist hij niet. En toen zag hij haar.
Nu wist hij wat hem te doen stond, hij zou haar gaan 'redden'. Hij sprong in het water. Hij nam haar in zijn armen en samen zwommen ze naar de waterval, zich niets aantrekkend van de enkele bezoeker die hen verbaasd observeerde.
Een nieuwe wereld ontvouwde zich voor hen open. Een tropische vogel, op een rotsblok boven de waterval neergestreken, viel achterover bij het zien van zoveel passie
Het pakje met de mantel lag onaangeroerd langs de kant... geduldig te wachten tot (veel) later.
Walhalla
Geschreven door P-etr-a
'Obelix, kan jij die kaartjes even in het rek zetten?' Tobias' collega's noemden hem altijd Obelix vanwege een paar vetrolletjes en rood haar. Hij was er niet zo blij mee, maar liet het waaien. Zuchtend pakte hij de extra voorraad Valentijnskaarten die net binnen was gekomen. Zijn baas zwoer erbij aan elke feestdag geld te verdienen. Valentijn werd dus niet overgeslagen, met als gevolg een overdaad aan knuffels die nét in de kleine stripboekenwinkel paste.
Tobias zou willen dat hij zelf eens de moed op kon brengen om een kaartje te versturen met een tekst die zijn gevoelens precies verwoordt, zoals alleen Hallmark dat kan. Maar ach, dat waren slechts dromerijen. Hij kende haar naam niet eens, laat staan haar adres! Ze kwam meestal tegen het einde van de maand. Dan spitte ze alle bakken door, soms urenlang. De strips die ze bijna religieus spaarde, wist hij, waren die over Thorgal en Franka. Ze vroeg hem regelmatig om tips en informeerde naar de datum waarop het volgende album van een bepaalde serie uit zou komen, maar hun gesprekjes gingen niet verder dan dat.
Zijn fantasieën wel. Hij droomde 's avonds in bed over haar, over haar lange blonde haren en pianovingers. Hij kende alle details van haar uiterlijk, al haar perfectie. Haar lippen die hij zou willen kussen, zo vreselijk graag dat het pijn deed. Soms zweefde hij zo ver weg in gedachten dat hij Grote Beer, zijn slaapknuffel, knuffelde alsof zij het was. Met het beeld van dit meisje op zijn netvlies viel hij elke avond in slaap, en hij vond het heerlijk.
Tobias gooide de overgebleven knuffels in een bak met daarop in grote letters UITVERKOOP. De laatste dag van de ellende, en het was gelukkig bijna sluitingstijd. Er zou nu wel niemand meer komen en dus begon hij vast met het tellen van de kas. Ineens klonk toch de bel. Hij keek op en knikte vriendelijk. Zij was het! Hij gooide alle tientjes weer op elkaar; hij was de tel kwijt geraakt. Vanuit zijn ooghoek zag hij haar naar de Valentijnskaartjes toe lopen en het rekje ronddraaien. Ze zag blijkbaar een mooie, want ze pakte er eentje uit en haalde de verpakking los. Tot zijn grote verbazing viste ze vervolgens een pen uit haar jaszak en begon ze erin te schrijven! Bijna wilde hij er iets van zeggen, maar hij hield zich stil en begon aan de briefjes van vijf.
Een paar minuten later kwam ze naar hem toe. Ze schoof de kaart over de toonbank en hij scande hem af. 'Hoi, één euro alsjeblieft', glimlachte hij. Ze lachte terug en pakte zijn hand. Ze legde de euro erin, gevolgd door het kaartje. Hij vouwde het voorzichtig open.
'Lieve Obelix', stond er in krullende letters. Zij kende zijn bijnaam dus ook. 'Heb je zin om straks ergens met me te eten? Walhalla.' Tobias zei niets, maar zijn hart juichte. Hij liep met het kaartje naar achteren en bleef even weg. Weer aan de toonbank gaf hij het haar terug. Hij had de rechterflap vol geschreven. 'Lieve Walhalla (ik zie inderdaad een gelijkenis!), ik wil niets liever.'