Ik wil alleen maar zwemmen

Walter (Seborik)
Ik heb gespijbeld. In plaats van traditioneel op de 22ste te beginnen met het lezen van De Avonden, ben ik vandaag pas van start gegaan. Dat boek met die nare Frits en zijn obsessieve gedrag met betrekking tot terugtrekkende haargrenzen. Iets waar ik me elk jaar meer over aangesproken ga voelen. Niet de vervelende Frits, wel de terugtrekkende haargrenzen. Het boek geeft me altijd een beetje een nare nasmaak. Het idee van een schim uit het verleden, die je heeft laten stikken op een naar moment. Zo een die je per toeval bij de afhaalchinees treft en welke ruw, maar tot mijn grote geluk, wordt onderbroken door een tussenkomende bestelling van een bak mihoen.

Op zulke momenten wil ik alleen maar zwemmen. Niet letterlijk natuurlijk, dat zal ik er vast bij zeggen. Ik wil alleen maar zwemmen is de openingstrack van het nieuwe album van Spinvis. Die Nederlandse muzikant, die een aantal jaren terug ineens zeer beroemd werd, en nu eigenlijk niet meer weg is te denken uit de schappen van de Plato's in ons land. Anderhalve week geleden was ik met een goede vriend De Bloemenman in een van mijn favoriete platenzaken De Waterput te Bergen op Zoom voor een instore optreden van Spinvis. Hartstikke leuk. Spinvis in een bezetting van gitaar, bas en een dwarsfluit, en dan optreden tussen de Kurt Cobain en System of A Down shirts. Een enorm leuke ervaring.

Van Spinvis voel ik me altijd gelukkig, ook al zijn zijn teksten soms erg droevig of zwartgallig. De teksten van Spinvis zijn vrij duidelijk, hoewel ze niet altijd ergens over lijken te gaan. Van die losse absurdistische zinnen. Zinnen als "Vandaag knipte ik een muis in twee, en die lijmde ik toen mooi weer aan elkaar", waarbij jolige Brabantse tantes bij instore optredens spontaan gaan giechelen. Prachtig, niet waar? Het is een beetje het gevoel dat ik vroeger als kind altijd had bij de programma's van de VPRO op de zondagochtend, zoals Mevrouw Ten Kate (na dit programma kwam altijd Reiziger in de Muziek, nog een Spinvis-link) uit de jaren tachtig. Ik kan me niet herinneren er ooit iets van begrepen te hebben, maar toch gaf het me altijd een goed gevoel. Raar, maar leuk, en dat is precies wat de muziek van Spinvis is.

Spinvis klinkt me als geheel prettig in de oren, maar af en toe kan ik meer met die kleine absurdistische zinnetjes, die op zichzelf nergens over gaan. Zoals bijvoorbeeld "Ik wil alleen maar zwemmen", wat voor mij op dit moment zoiets betekent als; het maakt me even niets uit, ik ben aan het genieten, of dat ga ik straks lekker doen. Misschien is dat een restant van het instore optreden waarbij Spinvis zijn liedjes vertolkte in de zeer volle winkel. Af en toe gebeurt er dan wel eens wat. Iemand lacht of niest, of vertrekt met een pijnlijk gezicht. Een ander stoot per ongeluk een stapeltje Pink Floyd aanbiedingen om. Terwijl dat alles plaatsvindt, is het enige waar je echt mee bezig bent Spinvis die ik wil alleen maar zwemmen zingt.

Die ene zin is symbolisch voor eventjes alles rondom je vergeten, een handig trucje, dat je in het dagelijks leven af en toe wel nodig hebt met al dat gezeik aan je kop. Spinvis helpt me met die heerlijk simpele teksten te grijpen naar momenten van puur genieten. Nu, het is tijd om te gaan zwemmen.