De chantage van het grote geld
De jaarlijkse chantage van het grote geld is er weer. Zowel de Postcodeloterij als de Staatsloterij looft prijzen uit die zo groot zijn dat je er niet alleen een nieuw huis van kunt kopen, maar dat je dat kunt doen inclusief het tropische eiland waar dat huis op staat. En dan houd je nog kleingeld over voor je eigen tsunami waarschuwingssysteem.Misschien ben ik wel een latente gokverslaafde, maar ik voel me bijna gedwongen om een Staatslot te kopen. Thuis denk ik nog: "Dan koop ik wel een half lot, 10 miljoen euro is toch plenty." Maar eenmaal in de winkel bedenk ik me dat ik voor twaalf en een halve euro meer, kans maak op 10 miljoen extra. Dat is best een goede investering, want prijs heb je dan toch al, of niet natuurlijk. Eigenlijk schaam ik er me rot voor dat ik zo materialistisch ben ingesteld, maar de spijt die ik zou krijgen als ik 10 miljoen aan me voorbij zou zien gaan vanwege goedkoopdoenerij, is niet met woorden uit te drukken.
Speel dan niet mee, zou je kunnen zeggen, of stop met zeuren. En je zou helemaal gelijk hebben. Dus het ene jaar speel ik mee met een heel lot, het andere jaar koop ik niets. 't Hangt er meestal van af hoe wanhopig graag ik bij mijn huidige werkgever weg wil, om eerlijk te zijn. Maar met de Postcodeloterij lukt dat dus niet, niet meespelen.
En dat vind ik het toppunt van chantage. Met de Postcodeloterij speel je namelijk altijd mee. Zodra je in een huis woont speel je mee. Je kunt niet niet meespelen. Of je nou naar die show op tv kijkt of niet, of je nou geld doneert of niet, op een dag kan opeens zomaar iemand voor je deur staan, om je te vertellen dat je een geldbedrag hebt gewonnen waarmee je direct in een andere wijk kunt gaan wonen. En dan blijkt dat je niets krijgt, omdat je zogenaamd niet meespeelt. Als ik er aan denk krijg ik al zin om Gaston over de reling van de galerij te donderen. Het is maar een paar meter omlaag, maar toch.
Ik kies er bewust voor om niet mee te spelen. Stapels reclamewerk heb ik al bij het oud papier gedonderd. Brieven met die insinuerende slagzinnen die mij vragen hoeveel ik zou krijgen als de kanjer bij mij in de straat valt. Hoe komt die loterij überhaupt aan mijn naam- en adresgegevens, vraag ik me steeds weer af. Kunnen ze niet als spammers vervolgd worden? Met hun zogenaamde goede doelen, maar ondertussen wel complete bossen per jaar aan ongevraagd reclamedrukwerk de deur uit.
Maar goed, ik kies er dus bewust voor om niet mee te spelen, ik negeer duizenden reclames op radio en tv, en toch loop ik het risico dat ik win maar niets krijg. Al regelmatig heb ik eraan gedacht om dan toch maar lid te worden. "Voor het geval dat," je kent het wel. Maar eigenlijk vind ik het schandalig dat ze op zo een manier je gevoel durven en mogen bespelen.
Dus terwijl er in het hele land zuchten van teleurstelling te horen zullen zijn van mensen die het van de Postcodeloterij te horen moeten krijgen dat ze niet op de juiste plek wonen, zal ik een zucht van verlichting slaken als de prijs weer niet in mijn straat is gevallen. Met ongemeende excuses aan de buren die wel meespelen.